Dreams are just dreams, but please don't wake me from this one, charpter two.

Voor de zekerheid pakte ik zijn capuchon en schoof hem iets naar achteren, zwarte haarlokken vielen langs zijn hoofd naar benden, ik had gewoon in een steeg met Bill Kaulitz gestaan!


Snel trok hij zijn capuchon weer naar voren en hielp me verder met lopen. ‘’sorry.’’ Zei ik dan maar.
‘’Maakt niet uit, ben het wel gewent.’’ Lachte hij. ‘’Nee het spijt me echt, ik heb me altijd bedacht dat ik juist nooit zo zou reageren als dit me overkomt maar….sorry.’’ Hij moest lachen.’’ Het maakt me niet uit, zolang je maar niet gaat gillen, deal?’’ ‘’Deal.’’ Zei ik vluchtig, wie had dit ooit gedacht, IK, met die over straat liep met Bill, toch voelde ik me best rustig, op mijn gemak. ‘’Hebben jullie morgen niet pas het concert?’’ ‘’Jawel, alleen we waren sneller hier dan verwacht en ik kreeg het benauwd in de bus, overkomt dit me weer.’’ ‘’Is het erg dat ik dit niet erg vind?’’ lachte ik. ‘’Nee helemaal niet, maar moeten we niet even naar de dokter?’’ zei hij toen hij stil stond en de sjaal, ja hij had zijn sjaal opgeofferd voor me, iets omhoog trok. ‘’Het bloed nogal en ’t ziet er niet echt lekker uit, maar ik ben nogal snel dat ik iets vies vind hoor ,dus maak je geen zorgen.’’ Ik maakte me ook echt geen zorgen. ’We liepen naar het ziekenhuis, die gelukkig hier in de buurt was en werden meteen geholpen, Bill bleef bij me, wat ik wel erg lief vond. De dokter kwam tot de conclusie dat ik het maar moest laten hechten, waar ik fel op tegen was maar Bill en de dokter overtuigde me, geheel tegen mijn wil, dat het moest. Dus hier zat ik dan Bills’ hand fijn knijpend, waar zijn gezicht ook wel eens verschoot. Ik was vol gedauwd met pijnstillers en ze zaten hier mijn hoofd dicht te naaien. Ik hoorde niets te voelen, maar ik voelde geloof ik alles. Toen ik klaar was zat ik met Bill in de wachtkamer helemaal te shaken van de angst van net. ‘’Moet ik je naar huis brengen?’’ ‘’Euhm, liever niet.’’ Zei ik eerlijk. ‘’Waarom niet? Ik denk dat je ouders wel blij zullen zijn dat ze je weer zien als ze het nieuws hebben gezien.’’ ‘’Ik denk niet dat dat gaat.’’ Ik zag bills’ gezicht verschieten en begon een hoop sorry’s te stamelen. ‘’Wat is er? Ik heb alleen hele erge ruzie en heb echt geen zin om terug te gaan.’’ Zijn hoofd kleurde spontaan rood, ik keek hem raar aan. ‘’Op een of andere mysterieuze wijze dacht ik dat je geen ouders meer had.’’ Stammelde hij en zijn hoofd werd nog roder. ‘’Ze leven gelukkig nog wel, ben ik echtblij mee hoor! Alleen ze zijn altijd te bezorgd en ik word er gek van, ik zou kaartjes kopen voor het concert morgen alleen mocht opeens niet meer, waarschijnlijk met een rede van dat ik ontvoerd kon worden of plat getrapt bij het rennen of dat ik doof zou worden van het gegil.’’ ‘’Doof worden kan!’’ zei hij overtuigend. Ik gaf hem een stomp in zijn maag, op een of andere manier had ik het gevoel dat ik hem al jaren kende, niet dat hij degene was waar ik voor een poster zat te zwijmelen. ‘’Als je wilt mag je mee naar het hotel, maar op de voorwaarde dat je vanavond weer naar huis gaat, misschien wel met kaartjes?’’ het laatste fluisterde hij. ‘’Meen je dat! Mag ik echt mee naar het hotel? Dat hoeft echt niet hoor.’’ Zei ik snel, vertrouwde hij me nu al dan dat hij me naar zijn privé leven nam? ‘’Sla je zomaar een uitje met me af?’’ Ik werd rood, héél rood. ‘’Ik wil wel mee.’’ Zei ik ontzettend zacht dat het nauwelijks hoorbaar was. ‘’Dan ga je mee.’’ Zei hij lachend en trok me zacht aan mijn arm mee. Toen we het hotel uitliepen stond hij stil. ‘’Waar is mijn hotel?’’ vroeg hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. ‘’Alsmaar rechtdoor en dan na honderd meter linksaf daarna rechts en dan weer recht door.’’ Zei ik zacht in zijn oor. Zijn ogen werden groot en hij keek me aan. ‘’Mijn god, ik heb een navigatie in mijn hoofd.’’ Zei hij dood serieus. Ik keek hem raar aan en schoot in de lach, wat weer pijn deed aan mijn hoofd maar ik negeerde die. Zelf schoot hij nu ook in de lach. Na ongeveer een kwartier waren we bij zijn hotel aangekomen, ik was er zo vaak langs gelopen maar nu ging ik,eindelijk , eens naar binnen.
Het zag er altijd al zo sjiek uit. Op zijn dode gemak liep hij naar binnen met mij achter hem aanslepend.
Bewonderend keek ik om me heen, het was geweldig, overal marmer en van die Romeinse pilaren, alsof ik in een sprookje was terecht gekomen, misschien was ik er wel in een beland? Bill checkte zich in en we liepen naar de lift, die al net zo mooi was als alles hier. Bill keek via zijn ooghoek naar me en lachte, of verbeelde ik me weer wat. ‘’Dus zo leef jij?’’ concludeerde ik toen ik zijn kamer inliep, zo mooie kamer had ik nog nooit gezien. ‘’Jep, zo leef ik, raar hé, vroeger vond ik het net zo speciaal als jou, nu doet het me niets meer.’’ ‘’Is toch normaal? En mijn familie heeft het niet al te breed dus dit vind ik echt geweldig gewoon, maar na een maand zou het ook niet meer speciaal zijn, dat weet ik zeker.’’ Bill liep naar de minibar en pakte wat drinken. ‘’Je lust toch wel cola, alcohol lijk je me niet echt iemand voor?’’ ‘’Ik vind alcohol gewoon onnodig en cola is lekker.’’ En pakte het blikje aan. Bill ging op een bank zitten en vroeg of ik nog bleef staan of ging zitten. Beetje verlegen ging ik naast hem zitten, alsnog bleef het gewoon Bill Kaulitz, daar kun je je niet 100% bij op je gemak voelen. ‘’Ik dacht dat je niet snel iemand privé liet, waarom mij dan wel? Of doe je dit vaker.’’ ‘’Ik mag wel beroemd zijn, ik wil ook vrienden leren kennen en lol hebben, niet dat ik dat niet heb met Tom en zo, maar er is nooit iemand anders en ik voel me best wel goed bij jou.’’ Bij het laatste werd hij weer rood en zette de tv maar aan. Ik nam wat slokjes van mijn cola en trok mijn benen op.

i <3 reactions?