Hoofdstuk 37

Haar plan was geweest om gewoon weer terug te gaan. Om gewoon op te treden, nog even te blijven voor de rest van de show, weer terug te gaan naar Phoenix en alles af te sluiten. Dit werd toch wat moeilijk toen ze backstage liep bij de EMA’s, ze net een hoek om had willen lopen en iemand zachtjes hoorde snikken. Ze stopte met lopen.
‘Ik… Ik snap het gewoon niet’, bracht degene die huilde uit. Harry. Ze ging tegen de muur staan om te luisteren. ‘Nee, ik ook niet, het is niet alsof ze de aandacht nodig heeft’. Liam. ‘Ze waren zo… Zo gemeen’. ‘Ik weet het’. ‘Er zijn er altijd wel een paar, maar net deden ze het allemaal’. Een brok kwam in haar keel. ‘Allemaal scholden ze me uit. Ze vinden me een player, een hoer zelfs’. Het laatste kreeg hij maar moeilijk over zijn lippen, waarna het huilen erger werd.
Maroon slikte. Een vreemd gevoel bekroop haar. Schuld? ‘Het was ook helemaal niet mijn bedoeling, ik wou dit helemaal niet… Ik snap haar niet…’. Liam maakte een sussend geluidje. ‘Over een paar dagen zijn ze het vast al wel vergeten, vooral met de EMA’s, straks heeft niemand het er meer over’. ‘Ik hoop het…’.
Langzaam draaide Maroon zich om en liep ze weg. Ineens voelde ze zich heel schuldig. Dit was precies wat ze gewild had. Precies waar ze het allemaal voor had gedaan, maar de één of de andere manier vond ze dit niet leuk meer. Ze ging met een hand door haar haar. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze moest iets doen, dat zeker, maar wat? Kon ze überhaupt wel iets doen?

‘What up Amsterdam?!’, riep Maroon in de microfoon. Ze liep op de maat van de muziek over het podium richting het midden van de zaal. De mensen begonnen de schreeuwen en te juichen. Ze lachte. De reactie was in ieder geval al beter dan dat ze normaal gesproken van alle Directioners kreeg. ‘Are you ready to rock?!’. In het midden van de zaal bleef ze staan. Ze glimlachte. Het geschreeuw en gegil om haar heen vond ze geweldig. Ze zag zoveel mensen. Het was adembenemend. ‘Alright then, let’s go!’.
Ze keek nog even om zich heen, waarna ze microfoon weer bij haar mond bracht. ‘I don’t care about my make-up, I like it better with my jeans all ripped up’, zong ze. ‘Don’t know how to keep my mouth shut, you say: ‘so what?’’. Ze liep een paar passen naar voren. ‘I am the motherfeakin’ princess!’. Ze draaide zich om. Een viertal danseressen kwam naar haar toe lopen. ‘Some how, it’s a little different when I’m with you’. Ze keek het publiek in.
Het was raar, maar ineens leek al haar rust weg te zijn. Ineens leek het alsof de twee pilletjes die ze voor de tijd in had genomen niet meer hielpen. ‘You know what I really am all about’. Ze werd overvallen door een scherpe hoofdpijn. ‘You’re the only one that I want with me…’, bracht ze ietwat magertjes uit. Gedesoriënteerd keek ze om zich heen. De danseressen waren veel te druk. Aan de gezichten van de mensen op de voorste rij te zien, was ze niet goed genoeg.
Ze schudde haar hoofd. ‘When it’s you and me we don’t ne…’. Verder kwam ze niet. Het werd veel te druk om haar heen. Alles kwam op haar af. Ze wist precies wat er komen ging. De geluiden werden scherper. De geuren heviger. Ze schudde haar hoofd. Een raar gevoel trok door haar handen en voeten. Haar microfoon glipte uit haar handen en viel op de grond, wat een luide knap veroorzaakte.
De meisjes hielden op met dansen. ‘Maroon…?’, vroeg eentje van haar bezorgd. Ze stak een hand naar haar uit, die Maroon wegsloeg. Ze kneep haar ogen dicht. Langzaam liet ze zich op de grond zakken, waar ze op haar kont ging zitten en haar handen tegen haar oren hield. Haar hart begon sneller te kloppen. Het ademen werd moeilijker. De hoofdpijn ging maar niet weg. Ze schudde haar hoofd. Niet hier. Niet nu. De muziek hield op.
‘Maroon?’. Ze voelde hoe een paar mensen om haar heen stonden en er een hand op haar schouder gelegd werd. Ze opende haar ogen en knipperde tegen het felle licht. Ze zag een paar danseressen en nog wat random mensen. Het waren er te veel. Het was allemaal veel te veel. ‘Weg!’, riep ze. Ze sloot haar ogen weer, maar ze hoorde ze niet weg gaan. Ze voelde de hand nog op haar schouder. Het ademen werd ondertussen zo zwaar dat ze begon te hyperventileren. Ze voelde hoe de tranen opwelden in haar ogen. Ze wou dat haar vader kwam met haar medicijnen. Ze wou alleen zijn. Ze wou weg van alle drukte.
Ze het idee dat er niemand was die haar snapte. Niemand die wist wat hij moest doen. Ze haalde met diepe teugen adem. De tranen liepen over haar wangen. Ze voelde het licht worden in haar hoofd. ‘Nee…’, bracht ze nog uit, maar het hielp niks.