Hoofdstuk 35

Maroon liep achter de schermen bij de opnames van de talkshow. Ze kwam net van het podium af en was zeer tevreden met wat ze gedaan had. Ze haalde haar telefoon uit haar broekzak om Sheng op te bellen, die haar terug zou brengen naar haar hotel.
‘Maroon?!’. Ze keek achterom. Rick kwam naar haar toe lopen. ‘Hey, pap’, begroette ze hem, waarna ze weer naar het scherm van haar telefoon keek. ‘Hey, pap?’, herhaalde hij haar ontzet. Hij kwam voor haar tot stilstand. ‘Weet je wel wat je net gedaan hebt?!’. Ze keek niet naar hem op. ‘Luister is naar me!’. Hij griste haar mobiel uit haar handen. ‘Hey!’, riep ze boos. Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Heb je enig idee wat voor consequenties dit heeft?’. ‘Niet voor mij in ieder geval’.
Rick bracht een hand naar zijn hoofd. ‘Waarom?’, vroeg hij. Hij keek haar aan. Radeloos. Ze haalde haar schouders op. ‘Ik vond dat ze het wel mochten weten’. ‘Zo is het helemaal niet gegaan!’, riep hij. Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘O, en hoe weet jij dat?!’, schreeuwde ze terug. ‘Jij was er toch niet bij of wel soms?’. ‘Harry zei-‘. ‘Harry zegt wel meer!’, onderbrak ze hem. Ze pakte haar mobiel terug. ‘Geloof je hem nou echt eerder dat je eigen dochter?’. Rick keek een beetje moeilijk. ‘Nou, hij is wel altijd eerl-‘. ‘Dit meen je niet!’, onderbrak ze hem weer. Ze keek hem woedend aan. ‘Ga maar lekker terug naar Harry dan als je hem toch gelooft!’.
Ze draaide haar rug naar hem toe en begon weg te lopen. ‘Ah, Maroon, kom nou gewoon even hier’. ‘Nee!’. Ze stopte met lopen en keek naar hem om. ‘Misschien moet je hem adopteren, ofzo, dan kan je hem als je enige zoontje zien, want van mij heb je in ieder geval geen last meer!’. Zonder hem nog een blik te geven, liep ze weg. Hij zei niks meer.
Ze tikte het nummer van Sheng in en hield de telefoon tegen haar oor. ‘Hey, Maroon, moet ik je wegbrengen?’. ‘Ja, graag’. ‘Oke, ik sta bij de achteruitgang, tot zo’. ‘Tot zo’. Ze hing weer op en stopte haar mobiel in haar broekzak. Onder het lopen veranderde haar woede in verdriet. In moedeloosheid. Niet wetend wat ze met de situatie aan moest. Ze voelde hoe de tranen in haar ooghoeken kwamen. ‘Kut…’, mompelde ze. In de gangen van het gebouw kwam ze gelukkig maar een paar mensen tegen. De rest was allemaal bij de opnames. Ze veegde de tranen bij haar ogen weg, maar ze bleven maar komen.
Ze haatte haar vader. Ze haatte hem echt. De laatste jaren had ze hem toch al niet zo gemogen, maar dit was wel echt de druppel. Ze had Harry pijn gedaan. Ze had hem gebroken, maar ze was er volledig van overtuigd dat hij nog niet genoeg pijn had. Dat zij het nu veel erger had. Ze wou ze nooit meer zien, allebei niet. Morgen zou ze optreden bij de EMA’s, ze zou terug gaan naar Phoenix en nooit meer zingen. Ze zou nooit meer teruggaan naar Engeland, dat leek haar een goed idee. Ondertussen waren haar wangen nat van de tranen en was ze bij de achteruitgang van het gebouw aangekomen. Ze opende de deur. Shengs auto stond al klaar. Ze liep ernaartoe. Vanuit haar ooghoek zag ze in de verte een fotograaf staan. Hoe graag ze ook naar hem toe had willen gaan en zijn camera op de grond had willen gooien, ze kon het nu even niet opbrengen.
‘Hey’, zei ze, terwijl ze de deur opende. ‘Wat is er met jou?’, vroeg Sheng verbaast. Maroon kwam naast haar zitten en trok het portier dicht. Ze schudde alleen haar hoofd, even niet meer in staat om iets te zetten. Sheng boog naar haar toe en sloeg een arm om haar schouders. ‘Gaat hem om Harry?’. Maroon knikte. ‘Ik was er bij net en het is echt verschrikkelijk wat hij je geflikt heeft’, vond Sheng. Maroon veegde een paar tranen weg. Ze dacht dus dat Harry haar echt bedrogen had. Beter. ‘Ik haat hem echt heel erg’, bracht ze uit. Ze had het over Harry en Rick. Ze haatte ze allebei.
Sheng sloeg nog een arm om haar heen. ‘Ik weet het, ik snap hoe je je voelt, maar het wordt allemaal beter, echt waar’. Maroon keek haar sceptisch aan. ‘Ja, ik weet dat dat raar klinkt nu, maar morgen heb je alleen nog maar de EMA’s en daarna hoef je hem nooit meer te zien’, ging ze verder. Maroon knikte. ‘Ja, daar heb je gelijk in, dankje’. Sheng glimlachte. ‘Niet opgeven, meiss, het komt allemaal goed, oke? En als je een keer met iemand wil praten, ook als je weer thuis bent, je hebt mijn nummer, hè? Je kunt me altijd bellen’. Dit liet Maroon glimlachen. ‘Jij bent echt veel te aardig’, vond ze. Ze sloeg haar armen om Sheng heen.