Hoofdstuk 33

Maroon lag languit op de bank in het huis dat ze met Luke en Aron deelde. De televisie stond op één of andere random zender die ze niet kende met één of onder random programma dat ze niet volgde. Ze was echt heel erg moe. Ze was kapot. Gistermiddag was ze aangekomen in Phoenix. Ze was zo blij geweest om weer thuis te zijn. Iets minder blij dat ze vanmorgen en vanmiddag weer had getraind en Richard gemerkt had ze haar krachttraining niet had gedaan terwijl ze weg was. Toch vond ze het wel super dat ze weer gecrost had, dat was toch wat ze het liefste deed.
‘Moe?’, vroeg Aron, die de kamer in liep. Hij had een bak met aardappelpuree in zijn handen, waar hij met een lepel eten uit schepte. Ze keek even naar hem. Hij zou ook eens niet aan het eten zijn. ‘Ja, echt heel erg’, gaf ze antwoord op zijn vraag. Hij liep naar de bank tegenover haar en zakte erop neer. Haar blik viel op het voedsel. ‘Heb je nog wat-‘.
Ze werd onderbroken door haar telefoon die luid begon te trillen. Het ding lag op de salontafel. Ze strekte haar arm uit en pakte het ding op, waarna ze hem tegen haar oor hield. ‘Hoi?’, vroeg ze, zonder te kijken wie het was. Beter had ze dat wel gedaan, dan had ze niet opgepakt. ‘Hey, meisje, hoe is het?’. Haar vader. Ze trok een walgend gezicht naar Aron, die moest lachen. ‘Goed’. Ze nam niet eens de moeite hem te vragend hoe het met hem ging.
‘Luister, ik heb net geweldig nieuws gekregen’. De enthousiast toon in zijn stem irriteerde haar. ‘Nou?’. ‘Je mag optreden bij de EMA’s!’. Ze was stil. Dit meende hij toch niet serieus? ‘De EMA’s, Maroon, weet je hoe geweldig dat is?!’. Hoe meer hij praatte, hoe minder geweldig zij het begon te vinden. ‘Nee…’, mompelde ze. Aron keek haar aan. Hij probeerde te raden wat er aan de hand was, maar zoiets had hij nooit kunnen bedenken. Haar vader wachtte even. ‘Nee…?’, herhaalde hij. ‘Nee, als in: nee, ik ga niet optreden bij de EMA’s’. Aron trok een verbaast gezicht. Ze schudde haar hoofd naar hem. ‘Ach, Maroon, doe niet zo raar, tuurlijk ga je wel optreden’. ‘Nee, echt niet, ik ga niet weer weg van huis’. ‘Had je heimwee?’, vroeg hij. Ze schudde driftig haar hoofd. ‘Nee, helemaal niet, maar ik wil gewoon even hier blijven, ik wil niet meer optreden, ik ben er klaar mee’. ‘Waarom dan? Het ging juist super! Ze vonden je cover van Rock ’n Roll echt geweldig en willen dat je daarmee optreed volgende week’. ‘Volgende week al?’. ‘Ja, volgende week’. ‘Nou, sorry pap, maar dat kun je vergeten’.
Het enige wat zij had onthouden was haar paniekaanvallen. Ze haatte het en ze wist gewoon dat ze er één zou krijgen als ze naar de EMA’s ging. ‘Maroon, moet je eens goed luisteren, ze betalen goed om je daar te krijgen en ik heb ze gezegd dat het goed was’. ‘Waarom doe je dat dan ook?’. ‘Nee! Maroon, je gaat gewoon optreden, oké? Als het had gekund, had Ruby het wel gedaan, maar die heeft nog steeds last van haar keelontsteking’. Maroons gezicht betrok bij de naam ‘Ruby’. Toch wist ze ook dat haar vader nu geen tegenspraak duldde. Ze schudde langzaam haar hoofd. Ze had geen keus. ‘Ik bel je later nog wel over je vertrektijden’, zei hij. ‘Ja… Is goed’.
Zonder afscheid te nemen, hing ze op en gooide ze haar mobiel richting de tafel. Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘De EMA’s…’, mompelde Aron. Ze knikte. ‘Dat is echt heel groot, Maroon’. ‘Ik wil niet…’. ‘Hey, het komt echt wel goed’. Hij had makkelijk praten.