{76} Arena - Jordan Moonshine

Ik struikel, en val met een klap neer op de grond.
Edmund's boomerang keert terug naar zijn hand, en hij gooit hem nog eens weg.
Ik buk mij, en kan hem ontwijken.
Ik tracht hem vast te nemen, en ik breek hem in twee.
Nu zal ik doen waarvoor ik geboren ben.

Ik ben een Vechter.

Edmund stormt op mij af, en ik krabbel vlug recht.
Ik raap mijn gevallen zwaard op, en concentreer me.
Dan val ik aan, drie zijwaartse slagen, en één snelle klap op zijn slaap zijn genoeg op hem naar achter te doen stappen.
Ik stel me opnieuw op, en probeer om het zelfde te doen, en dan een versnelling te plaatsen, tot hij zijn verdediging wegtrekt en ik hem in zijn maag kan stampen. Onze zwaarden kletteren naast elkaar, en af en toe slaag ik er in om Edmund uit balans te brengen, en toe te slaan.
Maar er is één probleem. Edmund heeft een schild.
Ik probeer om zijn linkerhand af te hakken, zo kan ik hem vermoorden, met dat schild in zijn hand lukt het nooit.
Er komt een keiharde bovenhandse slag op mijn hoofd terecht, en ik val op de grond.
Snel probeer ik recht te staan, en ik kan nog een reservezwaard uit Edmund's rugzak grissen.
Met twee zwaarden ben ik veel sterker dan met maar één.
Ik heb vrij spel nu. een paar snelle slagen, bovenhands, onderhands, en Edmund raakt gewond.
Ik spring naar voren, en met een krachtige zwaai knalt mijn zwaard op het schild, dat naar achteren buigt.
Mijn slag zwaait door, en met mijn ander zwaard haal ik uit naar Edmund's zij. Ik sla zijn schild weg, maar dan volgt er een pijnlijke aanval van Edmund.
Bloed spat uit mijn kaak,, en opnieuw hak ik zo hard als ik kan in om de jongen uit 2.
Maar hij overleeft elke slag keer op keer. We doen allebei een stap naar achter.
Edmund veegt wat bloed weg, maar hij zal snel genoeg hersteld zijn om terug aan te vallen.
Hij valt aan, en vliegensvlug geef ik hem een slag met mijn zwaard, en een steek in zijn rug.
Maar dan komt iets waar ik nog niet op voorbereid was.
Een Vuist van Edmund knalt ongelofelijk hard op mijn neus, en ik plets weer op de grond.
ondanks de pijn neemt mijn vechtlust niets af.
We hebben geen wapens meer, dus nu wordt dit een wreed vuistengevecht.