Hoofdstuk 32

Maroon liep door de gangen van het concertgebouw, op weg naar haar kleedkamer. Het was ongeveer zeven uur. Haar haar en make-up waren gedaan en ze had haar kleding aan. Het enige wat haar nog te doen stond was een pilletje nemen en ze was ready to go. Vandaag zou ze hem niet vergeten.
Toen ze de hoek om liep, zag ze Harry op haar af komen lopen. Tuurlijk. Had zij weer. Ze keek recht voor zich uit, wetend dat hij haar blik probeerde te vangen. De lijst met berichtjes en oproepen die ze van hem had gehad nadat ze hem het bericht had gestuurd, was oneindig. ‘Maroon…’, begon hij. Ze reageerde niet en liep gewoon langs hem heen. In het voorbij gaan pakte hij haar pols vast. Met een ruk trok ze zich los. ‘Raak me niet aan!’, riep ze. Ze draaide haar hoofd naar hem om. Hij wou wel wat zeggen, maar wist niet wat. Ze keek hem even aan, waarna ze zich weer omdraaide en van hem weg liep. Hij riep haar niet na. Ze hoorde geen voetstappen. Omkijken deed ze niet.
Aan het einde van de gang liep ze haar kleedkamer in. Ze sloot de deur achter zich. Haar mondhoeken trokken omhoog. Een brede glimlach ontstond op haar gezicht. Zijn blik was zo… Gebroken. Niet wetend wat te doen. Radeloos. Ze hield ervan. Ze kon het niet laten om, op weg naar haar tas, even een vreugdedansje te doen. Haar plan had gewerkt. Ze had hem gebroken. ‘Oh, yeah… Oh, yeah’. Ze ritste haar tas open en haalde er het zakje met pilletjes en een flesje water uit. Ze haalde een pilletje uit het zakte.
Net toen ze het zakje terug stopte, ging de deur open. ‘Maroon, wat is dit?!’, viel Louis meteen uit. Liam sloot de deur achter hen. ‘Louis, hou je beetje in, wil je?’. Louis gaf geen antwoord. ‘Wat is wat?’, vroeg Maroon. ‘Harry!’. ‘Oh…’, mompelde ze. Ze wist echt wel dat de jongens een heel goeie band hadden, maar ze had niet verwacht dat ze zijn problemen op zouden lossen. ‘Gister waren jullie nog samen en nu…’. ‘… Nu niet meer’, maakte ze Louis’ zin af. Louis en Liam bleven aan de andere kant van de bank staan. ‘Waarom? Hij snapt het ook niet, net als wij’. ‘Jullie zagen er heel… Gelukkig uit’, voegde Liam toe. Maroon haalde haar schouders op en stopte het pilletje in haar mond. ‘Wat is dat?’, vroeg Louis. ‘Tegen paniekaanvallen’, antwoordde ze, waarna ze een slok water nam en het pilletje doorslikte. Het was even stil terwijl ze het flesje weer in haar tas stopte.
‘Ga je nog antwoord geven?’, vroeg Louis. ‘Op welke vraag had je graag antwoord gehad?’. Ze draaide zich om en ging voor de spiegel staan. ‘Waarom zijn Harry en jij niet meer bij elkaar?’. Ze haalde haar schouders op. Met haar vingers ging ze door haar paardenstaart. Ze trok haar broek een beetje op en schoof haar gestutte BH goed. ‘Daar heb ik mijn redenen voor’. Ze ging die twee echt niet haar hele plan vertellen. ‘In dat geval…’, begon Louis. Hij liep naar haar toe en kwam dichtbij haar staan. Maroon draaide zich naar hem toe en sloeg haar armen over elkaar. ‘… Wil ik toch even iets duidelijk maken’. Ze keek hem aan. ‘Ga je gang’.
Louis was even stil voordat hij begon met praten. ‘Harry is als een klein broertje voor ons, dus-‘. ‘Ik dacht dat Niall dat was’, onderbrak Maroon. Louis schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat is Harry’. ‘Ik vindt Niall logischer, omdat die ook klei-‘. ‘Stil gewoon!’, riep Louis. Hij ging met een hand door zijn gezicht. ‘Louis…’, waarschuwde Liam, die iets dichterbij kwam. ‘Oké…’, mompelde Maroon.
‘Harry baalt hiervan en we hebben liever niet dat hij straks nog meer baalt, snap je?’. Ze trok een wenkbrauw op. ‘Wat kan ik doen, dan?’. ‘Dat kan je zelf ook wel bedenken’. Met een rol van haar ogen keek ze de andere kant op. ‘Dus geen rare dingen, oké?’. ‘Wat jij wil…’, mompelde ze. ‘Oké?!’. ‘Dude!’, riep Maroon. Ze zette een stap achteruit. ‘Jij bent wel heel beschermend over Harry, of niet dan?’, merkte ze op. Louis wendde zijn blik af. ‘Ik wil gewoon niet dat iemand hem pijn doet en jij al helemaal niet, oké?’. ‘Ja, oké, goed, ik snap het’. ‘Dat is mooi’. Zonder nog iets te zeggen liep Louis de kamer uit. Liam liep achter hem aan. ‘Succes straks’, wenste hij haar met een kleine glimlach toe. ‘Ja, bedankt, hè?’, zei ze chagrijnig. Met een frons keek ze naar de deur die sloot. Met hen was ze ook nog niet klaar. Die zou ze ook nog wel krijgen.