O19 • Let me go...

Nadat Draco en ik de verdwijnkast hadden gevonden hadden we besloten terug te keren naar de leerlingenkamer. Sinds die avond was Draco elke dag terug gegaan om te onderzoeken hoe hij de kast het beste kon repareren.
Het was alweer donderdagavond en ook nu was Draco in de kamer van Hoge Nood. Hij was voor het avondmaal vertrokken en ik had hem sinds dien niet meer gezien. Nu was het inmiddels al tien uur, wat betekende dat het avondmaal al twee uur geleden was afgelopen. En al die tijd had ik Draco niet gezien. Dus ik hoopte eigenlijk dat hij in de leerlingenkamer was, maar toen ik daar aankwam bleek hij daar ook niet te zijn. En hoe erg ik hem nu ook mocht haten, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om niet ongerust te worden en hem niet te gaan zoeken. Dus dat was wat ik besloot te gaan doen.
Terwijl ik stilletjes door de donkere gangen sloop probeerde ik de juiste weg naar de kamer van Hoge Nood te vinden, wat immers heel moeilijk bleek te zijn wanneer je haast niets zag.
Plots bleef ik stil staan toen een harde bonk mijn aandacht trok. In eerste instantie dacht ik dat het de duistere geesten waren die mij altijd leken te volgen, maar ik schudde die gedachten vlug weer weg toen ik mij besefte dat ik ze sinds ik hier op Hogwarts was gearriveerd, niet meer had gezien. Het leek mij dus uiterst onwaarschijnlijk dat ze dat nu ineens wel waren, en anders had ik hun aanwezigheid wel gevoeld. Nee, het was vast Peeves de Klopgeest die ergens kattenkwaad aan het uithalen was, zoals gewoonlijk.
Ik besloot weer vlug door te lopen, in de hoop dat geen leraar het geluid gehoord had. Want als ik nu betrapt werd dan had ik 1) strafwerk, en 2) aftrek van punten van mijn eigen afdeling, en dat kwam allebei op dit moment niet erg gelegen uit.
Toen ik de hoek omging botste ik volop tegen het postuur van een jongen aan waardoor ik wankelend achteruit stapte en nog net mijn evenwicht kon bewaren. Ik stond op het punt direct mijzelf te verontschuldigen, maar werd daarvan weerhouden door het bekende bloederige gezicht van de jongen van dertien jaar.
Ik slaakte een gil en sprong angstig achteruit. Zijn pikzwarte ogen keken mij geamuseerd aan terwijl het bloed uit de diepe wonden in zijn gezicht bleef stulpen. Een grijns maakte plaats rondom zijn gezicht en er verschenen direct enkele rottende tanden die zijn verschijning alleen nog maar angstaanjagender maakte.
'Dit is pas voorspel.' klonk zijn krakende schelle stem. 'Hij zal lijden, tot jij ons zult bevrijden.' En met die woorden verdween hij plots in het niets. Even staarde ik enkel verdwaasd voor mij uit, maar besefte mij toen wat de jongen had bedoeld en kwam vliegensvlug in beweging.
Zo snel als ik kon holde ik richting de zevende verdieping, naar de kamer van Hoge Nood toe. Het kon mij nu even niets meer schelen of ik lawaai maakt of niet, en of de leraren mij konden horen. Draco was in gevaar, en ik hoopte de kamer van Hoge Nood dan ook eerder te bereiken dan de jongen. Tevens wist ik toch wel dat de jongen eerder zou zijn dan ik, dus ik kon enkel hopen dat hij Draco niet te ernstig kon en zou verwonden en ik nog net op tijd zou kunnen zijn.
Ik rende de laatste trap omhoog, maar hield halverwege halt toen ik dikke druppels op de treden zag. Ook in dit deel van het kasteel was het donker, dus ik moest mij dicht voorover buigen om goed te kunnen zien wat het was. Ik snakte naar adem toen ik opmerkte dat de dikke druppels rood waren, en ik wist direct dat het bloed was. Zonder erbij na te denken nam de ik de laatste drie treden tegelijk en gleed ik bijna uit over een grote plas bloed die bovenaan de trap lag.
Een misselijk gevoel bekroop mij toen ik zag hoe de hele gang vol lag met plassen bloed en druppels die her en der verspreid lagen. Angstig volgde ik de plassen bloed en ik hoopte dat deze van de wonden waren uit het gezicht van de jongen. Helaas vervloog mijn hoop in een paar enkele seconden toen ik de hoek omsloeg en het lichaam van een jongen roerloos midden in de gang zag liggen, omringd door een grote plas bloed. En ik wist haast zeker dat hij dood was, want het was haast onmogelijk om zoveel bloed te verliezen en het tegelijk nog te overleven.