De 100e Hongerspelen - 314

“Lavinia.” Katniss keek naar de avox die tegenover zat en schoof haar pen en papier toe. “Ik ben voor iedereen die in die gevangenis zat op zoek naar een plaats waar ze kunnen wonen. De meesten kunnen gewoon terug naar hun district. Heb jij hier nog familie in het Capitool?” Ze schudde haar hoofd. “Vrienden bij wie je terecht kan?” Weer knikte ze van niet. Katniss knikte bedachtzaam. “Dat dacht ik al.”
‘Moet ik weer werken dan?’
“Ik stuur je onder geen beding terug naar zo’n avoxbureau”, zei Katniss. “Maar misschien… Kijk, het hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Een vriend van me, iemand die ook in dat hok zat, zit in een rolstoel en hij kan niet alles zelf meer. In één van de districten zou jij veiliger zijn dan in het Capitool. Dus als jullie het allebei goed zouden vinden, kan ik je met hem meesturen. Dan kan je bij hem wonen, zodat jij weer een thuis hebt, en dan kan jij hem wat helpen bij de dingen die moeilijk voor hem zijn.”
‘Wie?’
“Beetee”, zei Katniss. “Je kent hem waarschijnlijk nog wel. Hij heeft ook de Spelen gewonnen en hij werd opnieuw geloot bij de vijfenzevenstigste Hongerspelen.” Lavinia knikte.
‘Hij akkoord?’
“Ik moet het hem nog vragen, maar ik denk dat hij dat geen probleem zou vinden.”
‘Ik wil.’
“Fijn, dan vraag ik het hem even en dan kunnen we de rest regelen.”

Beetee was meteen akkoord.
“Maar ik neem de kamer beneden, zij mag boven slapen”, merkte hij op, half lachend. “Bedankt, Katniss, ik vroeg me al af hoe ik het thuis zou kunnen regelen, in mijn toestand…”
“Geen dank. Maar ik denk dat Lavinia het wel zou appreciëren als je haar gebarentaal zou leren verstaan.”
“Als er iemand is die me dat kan leren, graag.”
“Ik vraag het Peli Holaine wel”, beloofde Katniss. “Dus ik laat Lavinia weten dat ze mee mag?”
“Doe maar”, stemde Beetee in.