O11 • Let me go...

De trein kwam na een lange tijd eindelijk tot stilstand. Iedereen stond direct op van zijn of haar plaats en maakte aanstalten richting de uitgang van de trein. Ik volgde Draco op de voet terwijl wij ons een weg baanden door de drukke menigte. Eenmaal buiten liep hij direct door naar de koetsen waar hij in één stapte. Gehoorzaam volgde ik de blonde jongen en ging tegenover hem zitten in de koets.
Pansy, Blaise, Goyle en Grabbe wilde alle vier aanstalten maken om dezelfde koets op te stappen, maar Draco hield ze tegen. 'Ik wil even alleen zijn met Audrey.' waren zijn enige woorden. Die leken voor de vier al genoeg en zonder de blonde jongen tegen te spreken stapte ze op een andere koets een paar meter bij ons vandaan.
Een beetje angstig keek ik Draco niet begrijpend aan. De Terzielers kwamen in beweging waardoor de koets waar wij in zaten werd mee getrokken. 'We moeten nog wat dingen bespreken.'
'Ja, tuurlijk.' mompelde ik en knikte. 'Waar wil je het over hebben?'
'Over ons?' Ik begon mogelijk nog verbaasder te kijken van zijn woorden. 'Over hoe wij ons moeten gedragen in het bijzijn van anderen.'
'Hoe bedoel je dat?' Ik was nu erg in de war van zijn woorden. Waar doelde hij in hemelsnaam op?
'Als wij nu ineens uit het niets ons anders tegen elkaar gaan gedragen gaan mensen iets merken. Vooral Potter en zijn bemoeial vriendjes zullen zeker iets in de gaten krijgen.' legde Draco uit, echter zonder enige teken van emotie, in zowel zijn stem als zijn blik.
Ik knikte enkel. 'Hoe wil jij dat ik mij ga gedragen?'
Draco begon plots vals te grijnzen. 'Zoals voorheen. Alsof we nog steeds heel close zijn. Alsof alles echt is, ook al is dat het niet.'
Au, dat deed pijn. Hij wist maar al te goed hoe ik nog steeds over hem voelde. Hoe ik hem nooit pijn zou kunnen doen, zelfs niet na alles wat hij mij had aangedaan. 'Prima.'
Ik deed nu zo hard mijn best om niets meer voor de blonde jongen te gaan voelen, maar als ik mij tegenover hem moest gaan gedragen als voorheen, en hij precies het zelfde, zou dat niet erg gaan lukken. Ik zou dan gewoon weer voor zijn trucjes vallen als ik voorheen deed. Ook al weet ik dat ze niets betekenen.
'Mooi.' knikte Draco goedkeurend naar mij. 'En oh ja, nog iets. Als ik merk dat jij iets aan Potter of één van jouw andere vriendjes verteld over wat er gaande is, dan vermoord ik jouw ouders persoonlijk.'
Zijn woorden staken als messen in mijn hart en ik moest moeite doen om de zoute tranen die nu achter mijn ogen prikten, niet over mijn wangen heen te laten rollen. 'Ik snap het.'
'Kijk, zo zie ik je graag.' Draco zijn triomfantelijke stem gaf nog een extra draai aan de mes die nu in mijn hart stak. 'Jij die mij gehoorzaamt, zonder enige tegenspraak.'
De koets kwam tot stilstand, wat betekende dat we bij het kasteel waren. Ik keek even omhoog en zag daar inderdaad de prachtige verschijning van Hogwarts. Man, wat had ik het hier gemist.
Draco sprong als eerste uit de koest, streek zijn kleren recht en draaide zich toen weer om. 'Laten we dan maar vast beginnen.' Als een echte heer stak hij zijn hand naar mij uit om mij te helpen uit te stappen. Er stond een vriendelijke glimlach op zijn gezicht die ik bijna wilde geloven, maar ik wist beter. Alles was nep.
Met ontzettende tegenzin plaatste ik mijn hand in de zijne en glimlachte ik geforceerd naar hem. Draco zijn glimlach veranderde in een ondeugende grijns die alleen ik kon zien en zonder iets te zeggen plaatste hij zijn andere hand op mijn heup en tilde mij zo van de koets af.
Met ingehouden adem stond ik recht voor de blonde jongen die nu op mij neer keek. Er waren maar enkele centimeters tussen ons verwijderd en ik merkte nu pas op dat Draco nog steeds mijn hand vast hield. Ik slikte moeizaam en keek toen even neer op onze handen.
'Dit zal nog erg lastig voor je worden.' fluisterde Draco zacht in mijn oor en liet toen mijn hand los om vervolgens zijn arm om mijn middel heen te slaan en mij het bordes op te begeleiden. En man, wat haatte ik hem nu toch zo erg.