Ch. 22 Appel

Winter

Ik zit met mijn lepel rondjes te draaien in mijn soep. ‘Winter? WINTER’ ik schrik op uit mijn gedachten en kijk George en Belinda aan die creepy genoeg net hetzelfde gezicht trekken. Echt eng. ‘Wat is er?’ Belinda kijkt me bezorgd aan. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Je schrok, dat hebben we duidelijk aan die ene bliksem slag gezien maar waarom trek je zo’n gezicht’ ‘Hoe bedoel je, wat voor gezicht’ George trekt ineens een gezicht. ‘Ah, gewoon, jullie gezichten leken ik weet niet hoe hard op elkaar, dan schrik je vanzelf hoor’ ik zie George en Belinda knikken, op juist hetzelfde moment met juist hetzelfde gezicht. ‘Nu, doen jullie het weer! Ik zou het begrijpen als George en Fred dat doen, maar jullie twee toch niet’ ik schud mijn hoofd en neem een lepel van mijn soep. ‘Wat zou je van mij & George begrijpen?’ ‘Oh, Belinda en George trokken juist hetzelfde gezicht en ik zei : Van Fred & George zou ik het begrijpen dat ze het doen, maar niet van Belinda en George’ ik zie Fred knikken en hij zet zich naast me neer. ‘Hoe is het met Angelique’ ‘Goed zeker’ ‘Goed zeker? Weet je het dan niet zeker?’ ‘Nee, een beetje ruzie’ ‘Dat is niet goed’ ‘Bwa, het gaat over iets onbenulligs of nou ja zij vind het belangrijk. Het maakt me niks uit’ Belinda en ik draaien allebei met onze ogen. George en Fred kijken ons twee seconde raar aan en eten dan verder. ‘Ik verveel me’ onder tussen zitten we buiten en ben ik op de schoot van George gekropen, Belinda zit voor ons in kleermakerszit op de grond en Fred, wel die is naar Angelique. ‘Ik verveeeeeeeeeeeeeel mij!!!!!!!!!!!!!!!’ net zoals de vorige keer moven Belinda en George niks. ‘Man jullie zijn saai’ ik slaag mijn armen over elkaar en leun naar achter. ‘Plettings gevaar, plettings gevaar!’ George begint met zijn armen te zwaaien als iemand die aan het verdrinken is. Ik zet me recht en sta recht. Ik slaag mijn armen over elkaar en kijk hem een beetje boos aan. ‘Sorry Winter’ ik draai me om, pak mijn zak en ga naar binnen. ‘Winter, het spijt me’ alle twee zijn ze recht gaan staan, George loopt mij snel achter aan maar Belinda stapt rustig op haar eigen tempo achter ons aan. Onder tussen is ze de appel, die ze aan het eten is, grondig aan het inspecteren. Ik ben onder tussen al in de leerlingenkamer aan gekomen, ik plof in de zetel met naast me mijn tas. Ik kijk naar mijn voeten. ‘Waarom ben je zo boos?’ George ploft tegen over me in de zetel ik hoor hem diep in en uit ademen, hij zit dus zonder adem. ‘Ik weet niet’ ik kijk omhoog en kijk in zijn twee ogen. Die twee ogen die rust en vertrouwen uit stralen. Hij staat recht en omhelsd me, ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. Ik voel me helemaal down, en ik heb geen enkel idee hoe het komt. Belinda komt rustig binnen, zodra dat ze ziet dat ik in George zijn armen ligt verander haar blik helemaal, niet dat ik er ook maar iets van door heb, ik ben rustig in een droomloze slaap aan het vallen.