Hoofdstuk 30

Het was een paar dagen later, vlak voor hun eerste concert in Brisbane. Morgen hadden ze nog een tweede concert en daarna was de tour voorbij. Ze was blij dat ze weer naar huis mocht. Nog meer keer ze vooruit naar het moment dat ze Harry kon dumpen. Ze werd nu wel echt helemaal gek van hem. Hij bleek veel te bezorgd te zijn. Hij was zelfs mee geweest toen ze in Melbourne een paar dagen geleden weer pillen was gaan halen. Nu wist hij ook waar die vandaan kwamen, maar hij had haar gezworen niks tegen haar vader te zeggen. Zelf had ze het idee dat het tussen hen heel goed ging. Tenminste, zo moest het lijken voor hem. Ze hadden ook al iets meer gedaan dan alleen zoenen. Eerst had ze het niet gewild. Ze had er niet aan moeten denken, maar zelf had ze ook wel in gezien dat het dan gewoon veel realistischer overkwam en ze nog belangrijker werd voor hem. Ze waren een aantal keer gefotografeerd en Harry had in een interview gezegd dat ze samen waren, beter kon niet.
Ze stond te wachten tot ze op kon. Het duurde nog vijf minuten, wat voor een gemiddeld persoon niet zo lang was, maar aangezien Maroon zenuwachtig was, leek het een eeuwigheid. Ze wist niet wat het was, maar op de één of de andere manier waren haar zenuwen erger vanavond. Ze hoorde het gegil van de fans. Het rumoer van de mensen om haar heen. De geur van haarlak. En ineens wist ze wat ze vergeten was. ‘Kut…’, mompelde ze. Ze bracht een hand naar haar hoofd. ‘Kut, nee!’. Haar vader, die met een man van het geluid stond te praten, keek om. ‘Wat?’, vroeg hij.
‘Volgens mij… Aanval’, bracht ze uit. ‘Nee, echt?’. Haar vader keek haar ontzet aan. De geluiden om haar heen werden nog scherper. Ze voelde haar hartslag omhoog gaan. Het ademen werd langzaam moeilijker. ‘Tas!’, riep ze naar haar vader, die wegrende. Ze liet zich op de grond zakken. Ze keek even om zich heen. De meeste mensen stonden ver van haar af. Na de vorige keer wisten ze dat ze haar ruimte moesten geven. Toch had ze een bedrukt gevoel. Alsof alles op haar af kwam. Het was nu nog niet op zijn ergst. Ze was er vroeg bij, dus misschien dat het niet zo erg hoefde te zijn. Het hyperventileren was ook nog niet begonnen en ze had grotendeels het gevoel in haar handen en voeten nog.
Ze hoorde een paar voetstappen naast zich. Haar vader zakte bij haar neer. Hij haalde en paar pilletjes tevoorschijn met een fles water. ‘Drie, toch?’. Ze knikte. Hij haalde een flesje water uit haar tas. Zelf pakte ze de fles wel vast, maar hij moest haar alsnog helpen bij het innemen van de pillen. Ze haalde een paar keer diep adem. Langzaam ging het bedrukte gevoel weg. Ze keek naar Rick op. ‘Dankje’. Hij knikte. ‘Tuurlijk’. Hij sloeg zijn armen om haar heen. ‘Die viel nog wel mee, toch?’. Ze sloeg haar armen om hem heen en hij hielp haar overeind. ‘Ja, dat kwam omdat je zo snel was’.
Ze voelde een hand op haar schouder. Toen ze omkeek, zag ze Harry naast haar staan. Joost mocht weten hoe lang hij er al bij was. Hij keek haar aan met een blik die ze niet graag zag. Medelijden. Ze wou geen medelijden. Van niemand. ‘Kun je op?’, vroeg haar vader. Ze dacht even na. Liever niet. Haar blik geen door de ruimte. Ruby stond ook tussen de mensen. Ze zuchtte, waarna ze knikte. Nu moest ze wel op. ‘Het kan wel’, antwoordde ze. Haar vader liet haar los. Veel tijd had ze niet, want Harry trok haar tegen zich aan. ‘Ik kan me niet voorstellen hoe het is als het erger is’, zei hij in haar oor. ‘Dat wil je je niet kunnen voorstellen’. Ze trok zich nog. Ze was niet echt in de stemming om te knuffelen nu. Hij keek haar nog even aan, waarna hij haar liet gaan. Ze liep naar het trapje van het podium en haalde nog een keer diep adem. Een paar mensen gaven haar een klopje op haar schouders. ‘Succes’.