Hoofdstuk 29

Na het concert opende Maroon de deur van Harry’s kleedkamer. Na dik twee uur naast Ruby gestaan te hebben, had ze echt behoefte aan iemand anders. Niet dat ze Harry z’n geweldig persoon vond, alles was beter dan Ruby. Ze bleef ietwat verbaast stilstaan toen ze Harry op de bank zag zitten. Zijn gezicht in zijn handen en zijn elle bogen op zijn knieën.
‘Wat is er?’, vroeg ze. Ze sloot de deur achter zich en liep naar hem toe. Hij keek naar haar op. ‘O… Hey’. Een waterig glimlachje verscheen op zijn gezicht. Ze liet zich op zijn schoot zakken en sloeg haar armen om zijn nek. ‘Nou?’. Hij keek van haar weg. ‘Je vind het vast heel stom…’, mompelde hij. ‘Ik vindt het nog stommer als je het mij niet verteld’, vond ze.
Hij keek weer naar haar om. ‘Ik verpeste mijn solo bij Moments helemaal’, zei hij dan toch. Ze fronste lichtjes. ‘Ik heb niks gemerkt'. Hij schudde zijn hoofd. ‘Het was echt verschrikkelijk’. ‘En dan? Dan heb je een paar regels verpest, de rest ging toch nog wel goed?’. ‘Ik weet zeker dat alle fans het gemerkt hebben, ik zag ze ook allemaal nog filmen, het komt vast op youtube, over een paar uur staat het overal’. Hij bracht een hand naar zijn gezicht. Heel even keek ze hem onderzoekend aan. Hij leek er echt mee te zitten dat hij dat stukje niet goed gezongen had. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb het niet eens gemerkt’. Ze kon echt niet begrijpen dat hij zich zo slecht kon voelen om die paar regels.
‘Nou, ik anders wel’. Hij wendde zijn blik weer af. Ze pakte met haar rechterhand zijn kin en dwong hem haar aan te kijken. ‘Het viel helemaal niet op en als iemand al gemerkt heeft: nou en? Jij bent ook gewoon een mens, jij maakt ook weleens een foutje, jij bent ook niet perfect, het is niet erg dat je je solo een keer verpest, dat doet iedereen wel is. De fans gaan je er echt niet om haten, hoor’. Hij glimlachte zwakjes. ‘Denk je?’. Ze knikte. ‘Ja’, beaamde ze, waarna ze haar hand weghaalde. Hij drukte een kus op haar lippen. In gedachten vervloekte ze hem. Dat was nou ook weer niet nodig geweest. ‘Dankje, dat is lief’, bedankte hij haar. Ze glimlachte. ‘Het is gewoon de waarheid’.
‘Hey!’, riep Ruby, die de deur opende. Ze glimlachte naar hen, meer naar Harry dan naar Maroon en liep naar de bank. Maroon keek verstoord op. Ze keek uit naar de laatste keer dat ze haar zag. Al was het op het vliegveld, ze zou haar echt een klap verkopen. Toen Ruby naast Harry kwam zitten, duwde ze Maroons benen van Harry’s schoot, zodat die aan de andere kant van hem terechtkwam. ‘Goeie show’, complimenteerde Ruby hem met een brede glimlach. ‘Uhm…’. Harry knikte. ‘Ja, het ging goed, ja…’, mompelde hij.
Maroon kwam weer op zijn schoot zitten en legde haar benen op die van Ruby, die hier even naar keek, maar liet er verder niks van liet merken. ‘Heb je al zin om terug te gaan naar Melbourne?’, vroeg Ruby. Maroon rolde met haar ogen. Alsof zij er niet ook bij zat. ‘Ik kijk er echt naar uit, Melbourne is een prachtige stad’, antwoordde ze, gewoon om Ruby dwars te zitten. Het blonde meisje keek haar met licht samengeknepen ogen aan. ‘Dat is het zeker’.
‘Ik heb dorst, willen jullie ook wat?’, veranderde Harry snel van onderwerp. Hij voelde de spanning en wou weg. Hij schoof al een arm onder Maroons benen, zodat hij haar weg kon leggen en op kon staan. ‘Ah, blijf toch even zitten’, stelde Ruby voor. Ze legde een hand op Harry’s schouder. ‘Ja, blijf toch even zitten’, imiteerde Maroon Ruby. Ze sloeg haar armen om Harry’s nek, waarbij ze Ruby’s hand weghaalde.
‘Wat is jou probleem?!’, riep Ruby ineens. Geïrriteerd stond ze op. ‘Kan ik ook aan jou vragen’. Ruby wist even niet wat ze moest zeggen. Haar blik vloog van Maroon naar Harry, die geamuseerd toekeek. ‘O, wacht maar, je komt er nog wel achter’, dreigde ze, waarna ze nijdig de kamer uitliep. ‘Ik wacht!’, riep Maroon haar na. Harry begon te lachen. ‘Ze is z’n dramaqueen’. Hij bracht een hand naar zijn hoofd. Ze knikte. ‘Ze komt er zelf nog wel achter’.