De 100e Hongerspelen - 309

Katniss voelde plots een hand op haar schouder, het was Peli Holaine.

“Zijn vader wil hem nog iets zeggen”, fluisterde ze. “Hij hoopt dat hij daar nog de kans toe krijgt, hij wist niet dat je hem vandaag zou vermoorden.” Ze knikte naar de jonge Snow.
“Even wachten”, beval Katniss de beul. Peli haastte zich weg en kwam terug met de oude Snow.
“Jij kan behoorlijk schelden en schreeuwen”, merkte die op. “Ik hoorde je nog op een plaats waar ik verondersteld werd bijna niets te horen, en mijn oren zijn ook niet al te best meer.” Katniss keek even verbaasd op. “Je bent en blijft mijn zoon, ik hoor voor je te doen wat ik kan, ondanks alles wat je mij hebt aangedaan. Dus hoor ik hier ook bij te zijn. Het is niet gezond als ouders hun kinderen overleven, al is het maar een paar dagen.”
“Ze vermoordt u net zo goed”, spotte Adriënnes vader.
“Dat weet ik, maar na wat jij me hebt aangedaan, kan ik niet bang meer zijn voor de dood. Ik ben de Spotgaai dankbaar om de genade die ze mij toont, om het feit dat ze mij nog één week de kans geeft geluk te kennen.”
“Ja? Wel, dan bent u al even laf als zij! U spant met haar samen! U bent altijd een lafaard geweest! Altijd bang voor uw vijanden en voor een opstand. Maar ik wist hoe ik het land onder de duim kon houden!”
“Desondanks is er net een opstand geweest en ben jij verloren. Ik ben langer aan de macht geweest, jongen, en ze hadden heel wat meer moeite om mij te verslaan. Ik gaf hen geen wapens in handen.”
“U bent laf! U probeert alleen uw eigen hachje te redden! U bent mijn vader niet meer!”
“Jongen, ik heb tijdens de opstand ingezien dat ik dom tewerk gegaan was door de districten te onderdrukken. Ik zal nooit de kant van de Spotgaai kiezen, maar ik heb wel respect voor haar. Zij heeft gevochten voor wat zij belangrijk vond. En ze is er in geslaagd het Capitool tegen ons te keren. Je had daaruit moeten leren. Ik kon niet meer terug toen, maar jij had nooit mogen herbeginnen.”