OO3 • Let me go...

'Au.' kreunde ik toen Narcissa opnieuw een wat tegen één van mijn wonden depte die mijn armen sierden.
'Audrey, het spijt mij zo.' mompelde Narcissa. 'Ik heb dit nooit gewild.'
'Ik weet het.' stelde ik haar gerust. 'Ik neem jou ook niets kwalijk. Ik ben jou juist heel dankbaar.'
Narcissa haar blik kruiste die van mij en ik zag hoe tranen opwelde in haar ogen. Ik ging wat rechter overeind zitten in bed en glimlachte flauwtjes naar haar.
'Draco, ik zei je om de informatie uit haar te krijgen, maar daar bedoelde ik niet mee dat je haar moest ontdoen van al haar kracht!' De woedende stem van Voldemort drong mijn gehoorgangen binnen. Ik schrok van de duistere ondertoon in zijn stem en keek even naar Narcissa die blijkbaar niets leek te hebben gehoord.
'Het spijt mij, mijn Heer.' klonk Draco zijn angstige stem.
'Ik wil dat het stopt. Het heeft geen zin om haar op deze manier te behandelen, ik weet heus dat jij nog steeds iets om haar geeft.' Voldemort klonk duidelijk nijdig.
'Zij betekent niets voor mij!' sputterde Draco tegen. Het bleef voor een lange tijd stil.
'Goed dan, als jij het zegt.' klonk Voldemort zijn stem duidelijk geamuseerd. 'En hoe plezierig ik het ook vind om haar te zien lijden, we kunnen haar niet meer toetakelen op die manier. Binnen zes dagen gaan jullie terug naar school en mensen zullen zich af vragen wat er met Audrey aan de hand is als zij haar zo zien'
'Ik begrijp het, mijn Heer.'
'Maar we hebben nog steeds een manier nodig om informatie uit haar te kunnen krijgen.' Ik hoorde hem door de kamer beneden ons lopen en toen plots halt houden. 'Als jij toch niets om haar geeft dan vind je het vast niet erg om de Cruciatus vloek tegen haar te gebruiken, of niet?' Opnieuw was het voor een lange tijd stil voordat Draco begon te spreken.
'Natuurlijk niet, mijn Heer. Ik doe alles voor u.'
'Dat is wat ik in een trouwe dienaar zoek, Draco.'
'Audrey, wat is er?' Narcissa haar bezorgde stem deed mij verschrikt opkijken in haar ogen die mij vragend aanstaarde.
'Niets, ik was gewoon even verzonken in mijn eigen gedachten.' mompelde ik vlug en keek toen naar mijn armen die helemaal klaar leken met Narcissa haar verzorging.
'Moeder,' De slaapkamer deur werd zonder pardon met een klap opengegooid, gevolgd door Draco die de kamer binnen kwam lopen. 'wilt u ons even excuseren.' mompelde hij met zijn blik strak op mij gericht.
'Ik kan het helaas niet toestaan dat jij haar nog meer zult pijn doen, Draco!' klonk Narcissa haar stem scherp terwijl ze opstond van de stoel die aan mijn bed stond en beschermend aan mijn zijde bleef staan.
Ik zag hoe Draco zijn gezicht gekwetst stond door het feit dat zijn eigen moeder mijn kant koos en niet die van hem. 'Maakt u zich maar geen zorgen, ik mag haar geen pijn meer doen. Maar aan Audrey haar gezicht te zien weet zij dat zelf ook al.'
Narcissa keek van Draco naar mij en liep toen richting de deur zonder nog iets te zeggen tegen één van ons beiden.
'Ik weet dat jij ons hebt kunnen horen beneden.' zei Draco direct toen de deur van de slaapkamer met een klap dichtviel. 'Dat betekent dat jij je krachten dus weer terug begint te krijgen.'
Ik weigerde iets tegen de jongen te zeggen en staarde enkel uit het grote raam rechts van mij. Ik sloeg mijn armen demonstratief over elkaar heen en leunde weer achterover in mijn kussen.
'De Dark Lord zal het vast geweldig vinden als hij hoort dat jij je krachten weer terug hebt.'
'Niet voor lang als jij mij zo blijft toetakelen!' beet ik hem toe.
'Touché.' grijnsde Draco die dichter naar het bed toegelopen kwam. Hij nam plaats op de rand die aan mijn zijde zat en keek op mij neer. Nog steeds weigerde ik hem aan te kijken en bleef mijn blik strak op het raam gericht houden.
Ik voelde hoe zijn vingers door mijn haren streken en ik deed moeite om niet mijn ogen te sluiten van genot. Ik miste zijn liefdevolle aanrakingen zo erg, maar ik mocht er nu niet aan toegeven. Ik huiverde toen zijn vingers zich naar mijn gezicht verplaatste en ik kon het niet laten om op te kijken in zijn prachtige ogen.
'Draco, stop.' mompelde ik. Mijn stem trilde hoorbaar en ik zag hoe een grijns plaats maakte rond zijn lippen.
'Je geniet ervan.'
Woedde borrelde op en zonder erbij na te denken sloeg ik zijn hand hardhandig weg. Draco zijn gezicht betrok en een vlaag van woedde streek over zijn gezicht. Hij greep mijn kin stevig vast in zijn rechterhand en ik had direct spijt van mijn handeling. Zijn ogen stonden gevaarlijk duister en ik voelde hoe angst bezit van mij nam toen ik zijn krankzinnige woedde door mijn aderen voelde stromen.
Niemand maakte mij bang, op deze jongen na. Mijn liefde voor hem zorgde er alleen maar voor dat ik hem nog meer kon vrezen. En het meest vreselijke van allemaal, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem te pijnigen. Het was nu zo simpel om hem te verbranden, maar iets in mij kon het niet.
'Draco, je doet me pijn.' snikte ik toen de eerste tranen al over mijn wangen begonnen te rollen.
'Mooi zo.' siste hij kil maar liet mij toen toch weer los. Ik voelde direct hoe zijn vlakke hand mijn rechter wang trof die direct begon te gloeien. Hij glimlachte zelfvoldaan bij het zien van mijn gepijnigde en gekwetste blik en stond toen weer op.
'Waarom, Draco?' snikte ik gepijnigd. Niet alleen mijn hele lichaam deed pijn, maar ook mijn binnenste. Het voelde net of mijn hart in allemaal kleine stukjes was gescheurde en bij elk pijnlijk woord die hij tegen mij zei één van die stukjes werd fijn gestampt tot stof. Alsof een zwart gat diep in mijn hart langzaam en pijnlijk zich een weg naar buiten baande en mijn binnenste volledig openscheurde.
Draco zijn glimlach werd echter nog breder en ik kon voelen hoe mijn hart verder uitscheurde en plaats maakte voor het diepe, duistere gat binnen in mij. 'Wanneer dringt het tot je door dat jij mij niets kan schelen?' Zijn woorden staken als messen in mijn hart en de pijn die nu bezit van mij nam was zo overweldigend dat ik niets anders kon wensen dan de dood zelf. Want op dit moment leek dood gaan een vreselijk groot avontuur.