Chapter One

Vertrouwen kan je gemakkelijk breken net zoals je een glas breekt. Verbazend is het dat het nooit je vijanden zijn of mensen die je niet mag je vertrouwen breken, het zijn altijd de mensen die je het meest vertrouwd die je een mes in de rug steken. Ironische is het niet? De mensen die je vertrouwt met je leven. En het is niet zo een typische geval "Vriendje gaat vreemd met beste vriendin" Ruw wordt ik uit mijn gedachten getrokken door het luide geklop op mijn bruine deur. 'Clary zou je het vuilnis buiten willen zetten?' Mijn moeder gaf me haar beroemde puppy blik waar ze haar Blauwe oceaan kleurige ogen vergoten en haar roze lippen tuiten. Ik wend mijn blik af van haar pruilende gezicht. 'Ja mam' mompel ik. Strompelend loop ik de kamer uit opzoek naar de vuilnisbak. Zo ziet mijn zondag ochtend eruit waar elke tiener uitgaat naar Starbucks afspreken met vrienden blijf ik thuis samen met me boeken. Wie heeft er vrienden nodig als je boeken hebt?

'Clary, kan ik even met je praten?' Mijn moeder verscheen in de deuropening, haar rode krullen had ze elegant in een knotje gebonden. Ze had haar tanden op haar lip gezet. Een trekje die ze doet als ze nerveus is, die ik helaas van haar heb overgenomen. Ze baande zich een weg door mijn kamer en liet zich neerzakken op mijn lichtpaarse bed. 'Wat is er mam is er iets gebeurd met Oma?' Een naar gevoel borrelde zich in mijn buik op. Mijn oma is een lieve en fragiele vrouw maar de laatste tijd gaat het achteruit met haar gezondheid. 'Nee alles gaat goed met oma,maak je geen zorgen.' Wat zou er dan aan de hand zijn? 'Ik heb een nieuwe baan gekregen'. Mompelde mijn moeder. Ze draaide haar hoofd weg zodat ze mij niet hoeft aan te kijken. 'Maar dat is toch geweldig!'