Vier

Het was zo ver. Vrijdag avond. Ik had mijn pleegouders verteld dat ik met Merle en Stella uit zou gaan en we daarna bij ons thuis zouden logeren. Zij zouden niet thuis zijn, ze zouden namelijk bij vrienden eten en blijven slapen omdat ze allebei wel een biertje lusten en ze het dan onverantwoordelijk vonden om nog twee uur naar huis te rijden midden in de nacht, wat voor ons heel goed uit kwam aangezien er dan niemand op ons lette. De nacht was koud en ik sloeg mijn zwarte jas dichter om me heen. We hadden onze fietsen geparkeerd en liepen nu naar het gebouw waar ze alle documenten van ons kleine dorpje bewaarden. We hadden geluk dat het gebouw op een afgelegen terein lag. We klommen over het grote hek dat om het terrein heen stond en keken elkaarmet blikken vol sspanning aan. We lieppen het grote terrein over. De grond was van asfalt en ik realiseerde me hoe gek het eigenlijk was dat het zo afgelegen was. Waarschijnlijk wilden ze gewoon niet dat er werd ingebroken. Nou dan hadden ze toch wat meer maatregelen moeten nemen. Dacht ik bij mezelf. We bereikten het gebouw en liepen gewoon naar de voor deur. We wisten dat er geen video camera's aanwezig waren, want dat had stella aan haar vader gevraagd en die werkte bij de gemeente. Niemand wist wat we aan het doen waren. Die gedachte had me gerust moeten stellen, maar er liep een koude rilling over mijn rug. Niemand wist wat we aan het doen waren. Niemand kon ons helpen als er iets gebeurrde. Ik schudde de gedachte van me af en keek hoe merle het slot open wrikte. Na vijf lange stressvolle minuten ging de deur open en na dat we elkaar nog een laatste blik toeworpen staptenwe naar binnen. Meteen renden we nasr ons doel toe. Ik zou de begane grond doorzoeken, merle eerste verdiepping en stella stond op uitkijk. Ik liep door kamers met hondedden ladekasten, die allemaal dossiers bevatten en ik stelde me voor hoe de boven verdieping precies het zelfde was. overal stonden kasten die gelabeld stonden als 'geboorte' gesoorteerd op jaar. Maar ik zag geen kast met het label 'dood' of 'ongelukken'. Na einig tijd pakte ik mijn walkie talkie, we hadden ze hier speciaal voor gekocht, en begon te praten : ' ik ben bang dat ik hier niks ga vinden.' Fluisterde ik door de walkietalki. 'Ik zoek nog even door.' Fluisterde merle terug. 'Oke' aantwoordde stella. Ik leunde vermoeid tegen een kast aan, maar hij schoof onder me weg. Ik keek naar het stuk muur wat tevoorschijn was gekomen, maar we was niks te zien. Ik wilde net op de grond gaan zitten toen ik een luik zag. Ik twijfelde, pakte toch het handvat en trok het open.