9 - Louis Tomlinson

Met Liam en Amy, zat Louis in een eetcafé. Hij had een dikke burger met friet besteld. Met de vork die al op de tafel lag, zat hij nerveus te tikken. Amy en Liam zaten tegenover hem, maar hij had niet zo veel aandacht voor ze. Hij had zijn hoofd de hele tijd naar het raam gedraaid, om te zien wanneer iemand het cafeetje binnenkwam. Zijn rug deed nu pas echt zeer. Toen hij de motorkap raakte, voelde hij zijn rug een verkeerde beweging maken. Waarschijnlijk zou hij daar ook nog wel langer last van hebben.
‘Louis’, hoorde hij vaag, maar spendeerde er geen aandacht aan.
‘Louis’, werd er herhaald.
‘Louis, je eten’. Amy wist eindelijk zijn gedachten te verbreken. Hij draaide zijn hoofd naar Amy.
‘Hè?’. Verward keek hij haar aan. Een kleine glimlach deed haar mondhoeken omhoog krullen.
‘Je eten is er’, zei ze. Louis keek naar de tafel. Een bord vol met friet en de gigantische burger was voor zijn neus gezet, zonder dat hij het door had. Voorzichtig pakte hij een frietje en bewoog hem richting zijn mond. Hij stopte en keek naar Liam.
‘Hij deed het niet expres’, zei Louis uit het niets. Liam schudde zijn hoofd.
‘Hij had je niet moeten aanraken’, legde hij uit.
‘Het was maar een duw’, probeerde Louis goed te praten.
‘Louis, hij is blijkbaar agressief. Dit is misschien de eerste keer, maar dat betekent dat het waarschijnlijk vaker gaat gebeuren. Jullie hadden niet eens echt ruzie’. Hij was zeker van zijn zaak. Louis hield zijn mond maar over de klap in zijn gezicht van Harry. Louis kreeg ineens een heel misselijk gevoel. Hij stond op en zocht naar de toiletten. Toen hij het bordje zag hangen, rende hij er zo snel mogelijk op af. Voor één van de wc's knielde hij neer en liet zijn hoofd erboven hangen. Het duurde niet lang voordat alle troep eruit stroomde. Zijn ademhaling was onregelmatig en hij had een zere keel van het kotsen. Terwijl hij overeind kwam, drukte hij de knop in die ervoor zorgde dat de wc doorspoelde. Hij draaide zich om en stond recht voor Liam.
‘Gaat het?’, vroeg hij met een bezorgde blik. Louis schudde zijn hoofd. Er leek weer een licht kwade blik in Liam's ogen te verschijnen.
‘Ik kan niet tegen dat soort mensen’, gromde hij. Louis liep naar de wasbak om zijn mond te spoelen.
‘Ik stel me aan’, zei Louis.
‘Helemaal niet. Je dacht dat hij van je hield’, antwoordde Liam.
‘Dat doet hij ook wel. Het was echt niks’. Louis draaide zich om en zette een neppe glimlach op. Hij liep om Liam heen, terug het café in en ging weer bij zijn volle bord zitten.

Eindelijk was Louis weer thuis. Na deze lange dag kon hij ook wel wat rust gebruiken. Liam en Amy stonden er beiden op dat ze hun nummer in Louis zijn telefoon zetten. Louis had gezegd dat het niet nodig was, maar ze drongen zo aan, dat hij ze er ook maar gewoon ingezet had. Zijn hart maakte een klein sprongetje toen hij zag dat Harry hem belde. Louis wist niet precies wat hij moest doen. Hij was helemaal niet boos, maar hij was nog wel een beetje verbaasd. Hij had namelijk geen idee waarom hij niet boos op hem was. Na even naar het schermpje gestaard te hebben, nam hij toch op. Hij zette de telefoon tegen zijn oor en luisterde naar Harry's nogal heftige ademhaling.
‘Hey’, fluisterde Louis zacht.
‘Lou, het spijt me. Dat weet je. Ik wilde je geen pijn doen, sorry’. Hij klonk een beetje wanhopig.
‘Waarom bied je je excuses aan? Ik weet dat het niet de bedoeling was’, stelde Louis hem gerust. Hij wist echt niet waarom hij het hem zo makkelijk vergaf. Hij snapte niet waarom hij het hem überhaupt vergaf. Als het iemand anders was, had hij nooit meer tegen hem gepraat.
‘Echt?’. De verbazing in Harry zijn stem was duidelijk te horen.
‘Ja, het is al goed. Ben je morgen vrij?’, vroeg Louis.
‘Ik ben vrij morgen, ja’, antwoordde hij.
‘Gaan we morgen dan ergens ontbijten?’, vroeg Louis weer.
‘Ik kan zomenteen al wel komen, als je wil’, stelde Harry voor. Die woorden maakten Louis blij. Hij had toch wel de quality time met Harry gemist.
‘Graag’, zei Louis.
‘Dan kom ik er zo aan, ik houd van je’.
‘Ik ook van jou’.

De bel galmde door het huis. Louis sprong van de bank en liep snel naar de voordeur. Hij trok hem naar zich toe en zag Harry met een weekendtas in zijn hand op de deurmat staan. Hij gaf Louis een lange zoen. Na de zoen zette Louis een kleine glimlach op. Hij liep terug de woonkamer in met Harry achter zich aan. Voorzichtig liet Louis zich weer op de bank zakken, aangezien hij nu nog meer last had van zijn rug. Harry keek hem bezorgd aan.
‘Wat is er?’, vroeg hij.
‘Niks’, loog Louis. Harry zette zijn tas op de vloer en kwam naast hem zitten.
‘Ik wilde je niet pijn doen’, zei hij.
‘Ik weet het, Harry. Het is verdomme al goed’, zei Louis fel.
‘Sorry hoor’, antwoordde Harry. Louis staarde naar de vloer.
‘Zullen we samenwonen?’, vroeg Harry ineens uit het niets. Louis draaide zijn hoofd naar Harry.
‘We zijn net samen’. Louis wilde niet samenwonen. Al helemaal niet na die ruzie. Het liefst wachtte hij nog minstens een half jaar.
‘Nou en, we moeten toch vaak werken’, zei Harry overtuigend.
‘Misschien’, murmelde Louis.
‘Oké, laten we het eerst uitproberen. Ik blijf een week of twee bij je en dan zien we wel verder’, stelde Harry nu voor. Nog steeds voelde Louis zich er niet zeker bij, maar veel keuze had hij niet. Harry zou toch wel blijven doorzeuren tot hij zijn zin kreeg.
‘Best’, antwoordde Louis. Een grijns verscheen op Harry's gezicht.
‘Lekker veel seks’, grinnikte hij. Louis rolde met zijn ogen. Hij keek Harry aan. Voor zijn gevoel was Harry anders. Alleen door die duw. Ergens maakte het hem wel sexy, maar ergens was Louis ook een beetje bang voor hem.

Bedankt voor alle abo's, reacties en kudo's! Ik word er hartstikke blij van (: