OO7 • Let me go...

Terwijl ik mijn linker mouw ruw over mijn vervloekte merkteken trok liep ik de donkere woonkamer binnen. Tot mijn ergernis zat Lucius in één van de zetels voor het haard. Hij had in zijn rechterhand een wijnglas dat half vol zat met een rode substantie, en in zijn andere hand hield hij een boek.
'Zo, dus je bent nu één van ons?' De blonde man keek niet om en hield zijn blik gevestigd op zijn boek. 'Jouw moeder is nooit zo ver gekomen. Jij bent tenminste verstandiger dan zij was.' Dit was de eerste keer dat ik de man weer zag sinds de dag dat ik werd gemerkt door Voldemort.
'Jij weet helemaal niets van mijn moeder!' siste ik hem woedend toe. Ditmaal draaide de blonde man zich wel om en vestigde zijn storm grijze ogen op mij.
'Oh, ik weet meer van jouw moeder dan jij denkt.' glimlachte hij breed en legde toen zijn boek weg en wenkte mij om plaats te nemen tegenover hem.
Argwanend liep ik richting de andere zetel en nam plaats. Ik bestudeerde de man aandachtig terwijl hij de overige substantie in zijn wijnglas voorzichtig liet ronddraaien.
'Zoals je weet gingen jouw moeder en ik naar de zelfde school. We zaten in het zelfde jaar, maar enkel in een andere afdelingen.' begon Lucius zonder ook maar op te kijken van het glas. 'De eerste keer dat ik jouw moeder zag was ik opslag verliefd op haar, ondanks dat ik toen pas elf was.'
Lucius scheurde zijn blik los van zijn glas en keek op in mijn ogen. Ik slikte hoorbaar bij het zien van zijn serieuze blik. 'Je hebt dezelfde ogen als zij. Daarom herkende ik jou direct toen ik je voor het eerst zag. Ik moet wel toegeven, ik was verrast om jou te zien want ik heb nooit geweten dat zij een dochter had.'
Lucius glimlachte flauwtjes en keek toen weer terug naar zijn wijnglas, alsof dat de enige manier was voor hem om zich te kunnen inleven in het verleden.
'Ondanks dat jouw moeder in Ravenclaw zat en ik in Slytherin, wilde ik haar toch beter leren kennen. Met de jaren bouwden wij een band op en leerden wij elkaar te vertrouwen. Ze vertrouwde mij zo danig dat ze mij haar geheim vertelde.'
'Ze vertelde jou over haar krachten.' mompelde ik zacht.
'Inderdaad.' glimlachte Lucius. 'Al moet ik toegeven dat het mij vijf jaar kostte en mijn zoon nog geen jaar.'
'Hij moest dit van jou doen, niet waar?' Ik keek de blonde man niet aan toen ik hem die vraag stelde.
'Ja, toen ik jou voor het eerst zag wist ik meteen dat jij haar dochter was. Ik wist dus dat jij de zelfde krachten geërfd zou hebben.'
'Dus jij hebt mijn moeder verraden?' Ik hield mijn blik strak op het knetterende vuur in het haard. 'Je hield van haar. Waarom?'
'Ik hield inderdaad van haar, maar toen wij allebei van school gingen kozen wij beiden een andere weg. Zij trouwde met jouw vader en ik met Narcissa. Wij hadden niet veel contact meer met elkaar, tot de Dark Lord zich tot mij keerde en ik geen keus had maar mij bij hem moest aansluiten. Mijn familie liep in gevaar.'
Lucius had zijn blik op mij gevestigd. 'Ik verraadde je moeder omdat ik vreesde voor mijn eigen familie. Ik hoopte dat de Dark Lord daardoor misschien mijn familie met rust zou laten. Maar helaas, ze weigerde hem te helpen en daarbij was mijn familie nog niet gered.'
'Dus daarom moest Draco mij verraden.' Ik keek op in Lucius zijn gezicht en ik meende dat zijn ogen gebroken stonden. 'Je hoopte dat als de Dark Lord wist van het bestaan van haar dochter, dat hij je familie met rust zou laten.'
'Ik hield echt van je moeder, zij was mijn beste vriendin, maar mijn familie betekent alles voor mij.' fluisterde hij. 'Ik heb echt waar spijt dat ik haar heb moeten verraden, maar jij zou het zelfde gedaan hebben als jouw hele familie op het spel stond.'
Lucius stond op van de zetel en plaatste zijn wijnglas op de houten salontafel. 'Sterker nog, op dit moment ben jij bereid al je vrienden te verraden en de hele wereld in gevaar te brengen, alleen om jouw peetouders in leven te houden.' En met die laatste woorden verliet hij de ruimte, en ik wist dat hij gelijk had. Ik kon Draco haten voor zijn verraad, maar ik deed nu niets minder dan wat hij deed.