OO1 • Let me go...

'Het is tijd.' Zijn ijskoude stem bezorgde mij rillingen. 'Laten we gaan.'
De sneeuw blonde jongen kwam mijn kant op gelopen en trok mij ruw aan mijn arm omhoog. Zijn spitse bleke gezicht stond vreselijk gespannen, bijna angstig. Zonder tegenstribbelen volgde ik Draco door het huis richting de eetzaal.
'Draco, je mag mij nu wel los laten.' zei ik bot terwijl ik mijn arm uit zijn greep trok. Het deed ontzettend pijn wanneer iemand mij nu beet pakte, aangezien mijn hele lichaam vol zat met blauwe plekken van de afgelopen dagen.
'Ik laat je pas los als ik dat zelf wil!' Draco vestigde zijn ijskoude blik op mij en ik had direct spijt van mijn woorden. Huiverend knikte ik en keek vlug van hem weg.
Aangekomen bij de eetzaal duwde Draco mij hardhandig door de deur en sloot die vervolgens achter mij toen hij zelf naar binnen was gestapt.
'Jullie zijn er.' Zijn duistere stem bezorgde mij net als die van Draco rillingen. Ik keek op naar de man met de slangachtige ogen en slikte hoorbaar bij het zien van zijn bloed doorlopende ogen.
'Ja, mijn Heer.' klonk Draco zijn stem vlak van achter mij en ik zag hoe Voldemort zijn blik kort op Draco richtte
'Laten we dan maar beginnen.' glimlachte Voldemort. Het was echter geen vriendelijke glimlach, maar één van pure duisternis. Een glimlach die angst aan joeg. Eentje die je zei dat je nu echt moest oppassen. 'Dames eerst.'
Voldemort stak zijn hand naar mij uit maar ik weigerde die aan te pakken en liep strak zijn kant op. Ik ging voor hem staan en keek uitdagend op in zijn gezicht. Hij mocht dan misschien de meest gevreesde tovenaar zijn, maar ik was niet bang voor hem.
'Je hand.' beval hij mij en hield nog steeds zijn eigen hand omhoog. Ik beet hard op mijn onderlip en plaatste mijn hand in de zijne waarnaar hij mijn pols beet pakte en mijn arm omdraaide. Hij stroopte mijn mouw op en haalde zijn toverstaf tevoorschijn.
'Nou, dit kan een beetje pijn doen.' glimlachte hij geamuseerd terwijl hij de punt van zijn toverstaf diep in mijn onderarm stak. Een helse pijn schoot door mijn volledige onderarm en het leek net alsof mijn huid in brand stond. Ik zag hoe er langzaam een teken op mijn linker onderarm ontstond en ik moest even naar adem happen toen de slang die door de doodskop stak, begon te kronkelen.
Voldemort zijn grijns verbreedde zich en hij liet mijn arm weer los. 'Er is nu geen weg meer terug. Je bent één van ons.'
'Alsof ik hier zelf voor gekozen heb!' barstte ik uit zonder er überhaupt bij na te denken. Voldemort zijn gezicht betrok en ik voelde direct hoe mijn wang begon te gloeien. Hij had mij geslagen.
Woedend staarde ik de man aan. Nog nooit had ik mij zo boos gevoeld. Sinds ik hier was kon ik mij eigenlijk alleen maar boos voelen. Woedend zelfs. En ik had nooit gedacht dat ik zoveel woedde bij mijzelf kon opbrengen.
'Draco, jouw beurt.' ging Voldemort gerust verder alsof er zojuist niets gebeurd was. Ik keek even om naar de blonde jongen die zijn kaken strak op elkaar geklemd had. Zijn gezicht stond gespannen en zijn blik was emotieloos.
Zonder iets te zeggen stapte hij dichter naar de man toe en stak vrijwillig zijn linker onderarm naar hem uit. Voldemort pakte zijn bleke pols stevig vast en draaide vervolgens zijn arm om waarnaar hij de punt van zijn toverstaf diep in zijn huid drukte. Net als bij mij verscheen ook op Draco zijn onderarm nu een kronkelende merkteken.
'Over een week keren jullie allebei terug naar Hogwarts, en jullie weten volgens mij heel goed wat dat betekent.' zei Voldemort ons. Zijn rode ogen priemde zich in die van mij en ik knikte voorzichtig. Ik wist maar al te goed wat dat mocht beteken. Het zou betekenen dat ik iedereen zou moeten verraden, net zoals Draco dat bij mij had gedaan. En het ergste van allemaal: Ik zou de man moeten vermoorden die mij voor dit alles had gewaarschuwd.