4.4 I trust you

Justins moeder was heel erg aardig. Ze vroeg vijftien keer of ik niets wou drinken, tot Justin haar er op wees dat ik al een glas cola had. Nadat we anderhalf uur gewerkt hadden was de taak af. Er stonden alleen wat basisdingen op, dus legde ik meteen alles aan Justin uit. ‘Wow, ik snap het gewoon’, mompelde hij toen ik de papieren in mijn tas stak. ‘Ik weet het, ik ben goed’, lachte ik. Hij bokste plagerig tegen mijn arm en ik kromp ineen. De blauwe plekken waren doorheen de dag alleen maar gevoeliger geworden. ‘Hé, sorry’, riep hij meteen. ‘Het is niets’, zei ik, en ik glimlachte met moeite. Hij keek heel ongerust, ik werd er ongemakkelijk van. ‘Justin, als je nu die matrassen niet legt breng ik ze terug naar de buren’, riep Justins moeder naar boven. ‘Ik help wel’, zei ik snel. Hij glimlachte en we liepen naar beneden om de matrassen naar boven te slepen.
Halleluja de heer zij geprezen had Justin een elektrische pomp, dus waren de matrassen in no-time opgeblazen. In Justins kamer lagen nu vier matrassen, en je moest er over lopen om van de ene naar de andere kant te geraken. Het zag er heel gezellig uit en ik keek heel erg uit naar de nacht. Ik nam mijn glas vast en wou een slok cola nemen, maar Justin struikelde over een matras en viel tegen me aan. Er kwam een hele lading cola op mijn vest. ‘Onee, sorry, ik met mijn lompe voeten’, begon Justin. ‘Rustig, het is niets’, lachte ik. Zonder er over na te denken trok ik mijn vestje uit, rolde het op en stak het in mijn tas. Ik liet me nietsvermoedend op een van de matrassen vallen en sloot mijn ogen. Het bleef een tijdje stil. ‘En nu geen leugens meer, Audrey, wie slaat je?’ hoorde ik opeens Justins benauwde stem vragen. Mijn ogen vlogen open. Verdomme, mijn arme stonden vol blauwe plekken, daar had ik niet meer aan gedacht. ‘Wat bedoel je?’ probeerde ik nog, maar ik zag dat hij er niet meer intrapte. Ik zuchtte diep, niet van plan iets te vertellen. Justin kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om mijn schouders. ‘Je kan me vertrouwen’, fluisterde hij. En toen begon ik opeens te huilen. Alle opgekropte emoties van 2 jaar kwamen er in een keer uit. Justin zei niets en hield me vast tot ik kalm genoeg was om te praten. En ik vertelde het hem. Voor het eerst in 2 jaar vertelde ik aan iemand wat Kevin me aan deed. ‘Het begon een paar weken na mijn vaders dood. Kevin was als kind al agressief, maar welk kind van 5 is dat niet? Ik dacht dat hij ondertussen wel verandert zou zijn, maar niet dus. Helemaal uit het niets begon hij tegen me te schreeuwen en me te slaan. De eerste keren dat het gebeurde was ik een wrak. Ik sloot me op in mijn kamer en huilde uren aan een stuk. Mijn tante werd een beetje ongerust en daar werd Kevin nog woedender door, ik kreeg nog meer klappen… Op den duur voelde ik het niet meer. Ik voel het niet meer.’ De laatste zin fluisterde ik, en Justin trok me wat dichter tegen zich aan. ‘Ik kan niet geloven dat hij je zoiets aandoet! Je moet hem aangeven, Audrey, die gast hoort achter tralies te zitten’, mompelde Justin. Ik negeerde wat hij zei, ik kon mijn eigen neef toch niet aangeven? Wat zou mijn tante dan wel niet zeggen? ‘Wil je het alsjeblieft niet tegen de anderen zeggen?’ smeekte ik. Hij veegde een traan van mijn wang. ‘Oké. Je mag wel een trui van mij lenen’, stelde hij me gerust. Ik maakte me zachtjes los uit onze omhelzing, stond op en probeerde in een spiegel mijn uitgelopen mascara van mijn gezicht te krijgen. Justin gaf me een dikke witte trui. Ik trok hem snel aan. Hij was een paar maten te groot, heel zacht en hij rook heerlijk naar Justin. ‘Dankje’, fluisterde ik terwijl ik diep adem haalde. Hij sloeg zijn armen terug om me heen en zo bleven we een eeuwigheid staan. De bel ging, Justin liet me abrupt los. Ik keek snel in de spiegel of ik nog rode ogen had en liep dan achter Justin aan naar beneden. Ik beloofde mezelf om die avond niet meer aan Kevin te denken. Vlak voordat we beneden waren greep Justin mijn hand. ‘Alles komt goed’, fluisterde hij met zo’n lief gezicht dat ik hem geloofde.
I trust you.