Hoofdstuk 24

Ze was gewoon zo irritant. Alleen al de manier waarop ze praatte. Hoe haar stem z’n hoge toon had dat je haar al zat was na de eerste twee zinnen die ze ooit tegen je gesproken had. Hoe ze bij elk woord dat uit haar mond kwam een andere gezichtsuitdrukking leek te hebben. Hoe haar handen meebewogen. Hoe ze overenthousiast reageerde op alles dat ook maar een beetje leuk was en hoe ze nooit uitgepraat leek te zijn. Hoe ze haar mond nooit gewoon dicht kon houden. Hoe ze altijd wel iets te vertellen had, en dan in negen van de tien gevallen over zichzelf.
Maroon kon haar hatelijke blik maar niet van haar afhouden. Ze dacht stoer te zijn met haar crop top. Haar lange ketting met een houten kruis eraan. Haar vale spijkerbroek met gaten. Haar uggs, die er gewoon raar uitzagen met de korte mauwen. Haar donkerrode lippenstift. Haar extreem bijgetekende wenkbrauwen. Maroon keek naar haar eigen kleren. Ze prutste wat aan de opgestroopte mauwen van haar spijkerjasje dat zo goed paste bij haar tatoeages. Haar blik vloog even over haar laag uitgesneden, wijde top die in de voorkant van haar leren broek zat. De studs van haar bikerboots glommen.
‘Ja, dat was echt super!’. De schelle stem van Ruby liet haar opkijken. En maar klagen dat ze z’n keelpijn had. Ooit zou Maroon haar mond nog een keer dichtslaan. ‘En voor jou?’. De interviewster keek haar kant op. Ze had bruin haar en haar neus stond zo scheef dat het afleidde van de woorden die ze zei. Ze had zich wel voorgesteld, maar dat was Maroon ontgaan. ‘Sorry, wat was de vraag?’, vroeg ze. De interviewster glimlachte. ‘Hoe was het om voor de eerste keer op te treden?’. Verschrikkelijk. Zenuwslopend. Hels. Maroon trok haar mondhoeken omhoog. ‘Echt geweldig’, antwoordde ze.
Ze zag hoe Ruby bij gebrek aan aandacht haar armen geïrriteerd over elkaar sloeg. ‘Het is gewoon super om voor zoveel mensen op te treden, dat gevoel is echt onbeschrijfelijk’. Ja, ze had wel wat geleerd bij gedragstraining. De vrouw knikte begrijpend terwijl ze wat aantekeningen op haar kladblok maakte.
‘En hoe zijn de jongens?’, vroeg ze met een wenkbrauw wiebel. Ruby begon te giechelen. Maroon keek met een lichte frons haar kant op. Net als je dacht dat het dieptepunt bereikt was… De vrouw moest lachen. ‘Nou, vertel’. ‘Ze zijn echt heel aardig en grappig’, zei Ruby. Maroon moest moeite doen om haar lach in te houden. Ze waren helemaal niet aardig tegen Ruby en al helemaal niet grappig als zij in de buurt waren. Ze mochten Ruby al net zo min als alle anderen en werden net zoals iedereen helemaal gek van haar. ‘Wat lach je?’, vroeg de interviewster, die haar natuurlijk meteen door had. ‘O, het is gewoon helemaal waar wat ze zegt’, zei ze snel.
‘Wie vinden jullie de leukste?’, was de volgende vraag. ‘Harry’, antwoordde Ruby resoluut. Maroon knikte. ‘Echt wel Harry’. Ruby wierp haar een boze blik toe. Zij wist natuurlijk allang waar Maroon vanmorgen wakker was geworden. De interviewster lachte weer. ‘En waarom is dat?’. Ze boog naar voren. ‘Gewoon meisjes onder elkaar, hoor’, voegde ze eraan toe. Ja… Tuurlijk. Ruby haalde haar schouders op. ‘Hij is gewoon z’n gentleman’.
Maroon knikte hevig. ‘Ja, echt hoor! Vanochtend vroeg hij me uit, weetje hoe schattig’. Ruby’s mond viel een stukje open. Maroon genoot ervan. ‘Niet!’, riep Ruby verbaast uit. ‘Echt wel, morgenavond gaan we uit eten’. Het was zo stom en achterhaald, maar ze had maar toegestemd omdat ze toch iets moest. Ruby wendde haar blik af. De ogen van de interviewster begonnen te glinsteren. ‘Gewoon meisjes onder elkaar, hè?’, vroeg Maroon voor de zekerheid. Niet dat het haar echt iets uitmaakte. Tegen de tijd dat het magezine uitkwam, waren Harry en zij allang bij elkaar. De interviewster knikte. ‘Ja, tuurlijk!’. Maroon glimlachte met een voldane blik op Ruby. Twee vliegen in één klap. Perfect.