002 ~ Alessia

Het is alweer 9 jaar geleden dat ik me vader voor het laatst heb gezien, maar nog elke dag denk ik aan hem. Ik ben er nog steeds niet achter wie ons heeft verraden. Ik heb ook nog geen nieuwe informatie waar ik mee verder kon. Ik weet nog steeds net zoveel als 9 jaar geleden. Dat is ook niet zo raar, want nadat ik me vader had opgezocht gingen we gelijk door naar vliegtuig. Heb nooit afscheid kunnen nemen van me echte familie en nu leef ik een dubbel leven. Mensen weten niet waar ik echt vandaan kom, wie ik echt ben. Zelf mijn beste vriendin weet niet waar ik vandaan komt. Van mijn moeder mag ik er nooit over hebben en mag ik nooit vertellen aan mensen. Alleen mijn stiefvader wist ervan voor de rest wist niemand er van. Vandaag zou mijn vader jarig zijn. Gelukkig is vakantie, anders was ik waarschijnlijk ziek. `Alessia kom je beneden?` vraagt me moeder. `Ik kom eraan` zei ik. Aangekleed enal liep ik naar beneden. `Wil je mee naar de winkel?` vroeg me moeder. `Nee` zei ik. Me moeder zuchtte, `Alessia je kunt niet altijd op deze dag niks doen.` zei je. `Je snap er niks van ik wil naar me vader en wel nu` zei ik. `Nee daar gaan we nooit meer heen jij weet, waarom!` zei ze boos. `Mij is nooit gevraagd wat ik wil, ik wil terug naar mijn oude leven en wel nu! Ik haat dit leven!` boos ging ik naar buiten roken. Soms is er niks fijner dan een sigaret. Me broer kwam naar me toe, `wat was dat nou met jou en mam?` ja me broer noemt mijn moeder ook zijn mijn moeder. Aangezien zijn eigen moeder op jonge leeftijd weg is gegaan. `Niks laat mij nu maar, ik kan het niet zeggen moet je bij mijn moeder wezen.` zei ik. Me broer keek me raar aan, maar knikte toen en ging naar binnen. Denk dat die aan mijn moeder ging vragen. De dag ging maar sloom voorbij. Na nog wat gespeelt te hebben met broertje en zusje en gegeten te hebben ging ik naar bed. Morgen weer een dag hopelijk ging het dan beter met me. Me moeder heeft me hele dag genegeerd, door mijn opmerking.