3 - Louis Tomlinson

Louis werd wakker op een zachte en grote bank, in een kamer bekleed met wit en bruin behang. Verbaasd keek hij in het rond. Hij moest even nadenken om zich te herinneren waar hij voor het laatst was. Zo snel als hij kon ging hij rechtop zitten, maar dat had hij beter niet kunnen doen, aangezien er een misselijk gevoel via zijn maag naar zijn keel stroomde. De gordijnen waren gesloten, maar hij zag wat zonlicht door de kiertjes ontsnappen. Nu kwam er een vreselijke hoofdpijn doorzetten. Een zachte, maar pijnlijke kreun verliet zijn keel. Hij schrok toen hij Harry in zijn boxer de kamer in zag lopen.
‘Goedemorgen’, grinnikte Harry met een diepe ochtendstem.
‘Waarom ben ik niet thuis?’, vroeg Louis een beetje geërgerd.
‘Omdat je gisternacht knock-out op de grond lag en ik niet weet waar je woont’, antwoordde Harry. Louis stond voorzichtig op en keek in het rond om zijn schoenen te vinden. Harry wees, wetend waarnaar hij zocht, richting de gang. Louis haastte zich ernaartoe en trok zo snel mogelijk zijn schoenen aan. Zijn jas had hij nog aan. Zonder verder iets tegen Harry te zeggen, liep hij door de voordeur naar buiten. Hij had geen idee waar hij was en al helemaal niet waar zijn auto stond. Hij draaide zich weer om en zag Harry schaamteloos in de deuropening staan, met Louis' autosleutels in zijn hand. Hij liep op hem af en griste de sleutels uit zijn hand.
‘Waar is mijn auto?’. Hij keek Harry hatend aan.
‘Om de hoek’, zei Harry met een grijns op zijn gezicht. Louis liep naar het eind van de straat, liep de hoek om en zag nergens zijn auto staan. Hij volgde de weg terug naar Harry's voordeur.
‘Heel grappig, waar is mijn auto, verdomme?’. Dit maakte Louis alleen maar bozer. Harry vond het hartstikke leuk om hem zo te zien. Vooral om het erger te maken.
‘Rustig, hij staat gewoon op de parkeerplaats’, lachte Harry.
‘En waar is die parkeerplaats?’, vroeg Louis geïrriteerd.
‘Gewoon zoeken’, antwoordde Harry met een grijns en sloot de deur. Met open mond staarde Louis naar de dichte voordeur. Dit was de reden waarom hij niet met mensen om wilde gaan. Iedereen was gewoonweg gemeen. Hij besloot maar gewoon een kant uit te lopen en hopelijk vanzelf de weg naar zijn auto te vinden. Het was toch best koud buiten. Met zijn handen in zijn zakken dwaalde Louis door het doolhof vol onbekende en vreemde straten.
‘Klootzak’, gromde Louis. Na misschien wel meer dan een half uur rond gekuierd te hebben, vond Louis eindelijk een hele kleine parkeerplaats waar, godzijdank, zijn auto stond. Alsof hij zijn beste vriend voor het eerst in tien jaar weer terug zag, rende hij naar zijn auto.
‘Mijn baby’, fluisterde hij opgelucht. Hij haalde zijn auto van het slot en stapte in. Zijn lichaam moest even opwarmen, voor hij het terrein kon verlaten. Eenmaal wat warmer, startte hij zijn auto en reed op huis aan.

Na thuis gekomen te zijn, dacht Louis eraan dat hij zijn verjaardag nog helemaal niet had gevierd en besloot maar even de stad in te gaan. Niet dat hij van plan was om het uitgebreid te vieren, maar hij kon best wel wat late cadeautjes voor zichzelf kopen. Elk jaar vergat hij zijn verjaardag, omdat hij het zo druk had. Er was natuurlijk ook niemand die hem eraan kon helpen herinneren, wat het nog moeilijker maakte om het te onthouden. Hij liep door het winkelcentrum en ging over de verdieping met de wat duurdere winkels. Zijn ogen gleden opgewonden langs de ramen van alle juweliers die hij tegenkwam. Hij stopte voor een chique taartenwinkel. Na even geaarzeld te hebben, liep hij de winkel binnen. Hij bestelde een een taart van twee lagen, met zijn naam erop. Niemand zou weten dat het alleen voor hem was. Alleen hij en zijn maag. Met een grote plastic tas om de taart, liep hij de winkel weer uit. Tot zijn schrik botste hij bijna tegen Harry, die hem waarschijnlijk al een tijdje stond te bekijken. Louis' blik, veranderde van vrolijk, naar extreem arrogant.
‘Kijk eens uit, man’, zei hij, alsof Harry gewoon een vreemdeling was.
‘Heb je een feestje?’, vroeg Harry nieuwsgierig.
‘Dat gaat je niks aan’. Na zijn woorden liep hij weer snel verder. Harry kwam naast hem lopen.
‘Wil je me alsjeblieft niet volgen?’, vroeg Louis, weer geïrriteerd.
‘En een nieuw horloge?’, grinnikte Harry, kijkend naar het dure en mooie tasje in zijn andere hand. Louis stopte met lopen en Harry draaide zich in een snelle beweging naar hem toe, om hem in zijn ogen te kijken. Hij kwam iets dichterbij staan, maar Louis gaf hem een harde duw.
‘Wat wil je nou? Ik ken je niet en ik wil je ook niet kennen’, brulde Louis. Harry's ogen werden groot en aan zijn gezicht te zien schaamde hij zich een beetje. Het kon Louis niet zoveel schelen dat er rare blikken gegooid werden. Het was nooit anders geweest. Met een boogje liep hij om Harry heen, verder naar de uitgang van het winkelcentrum. Zijn hoofd draaide nog even naar Harry die beduusd voor zich uit staarde.

Toen Louis buiten was, draaide een hand op zijn schouder hem een beetje ruig om. Louis keek een geschrokken, maar kalmeerde weer toen hij zag dat het Harry was.
‘Wat moet je nu w-’. Harry brak zijn zin af, door zijn lippen tegen de zijne te drukken en hem heftig te zoenen. Even liet Louis hem zijn gang gaan, maar gelijk toen hij helemaal besefte wat er gebeurde, gaf Louis hem een harde duw en trapte hem zo hard als hij kon in zijn ballen. Harry's gezicht vertrok en met zijn hand op zijn kruis, zakte hij door zijn knieën.
‘Ben je helemaal gek geworden?’, ging Louis tekeer.
‘Ik ken je godverdomme niet eens! En trouwens, ik val niet op klootzakken zoals jij. Blijf uit mijn buurt’, schreeuwde Louis. Hij draaide zich om en liet Harry daar zonder medelijden achter.

Just wanted to tell you, you guys are amazing. De kudo's, abo's en reacties maken me zó blij. Het is fijn om te zien dat jullie het leuk vinden. Ik houd van jullie!

Laat me weten wat je van het hoofdstuk vindt xx