Hoofdstuk 15

Maroon keek met een geïrriteerde blik richting Ruby, die maar door bleef praten over haar ‘normale’ leven terug in Engeland. ‘… wel goed, maar ik vond school toch altijd saai, al waren mijn vriendinnen echt super, toch wou ik altijd…’. Ze mocht haar niet, echt heel erg niet gewoon. Ze snapte sowieso niet wat het meisje nog in Australië deed als ze de tour toch niet meer zou afmaken.
Met zijn drieën, Sheng was er ook bij, liepen ze door een klein koffietentje ergens in het centrum van Melbourne. Het zag er oud uit. De houten vloer had verschillende slijtageplekken, er zaten vlekken op de tafels en stoelen en de verf bladerde op sommige plekken van de muur af, maar toch was het er wel gezellig.
‘… was ook altijd geweldig, maar ik vind toch dat ik beter tot mijn recht kom bij-‘. ‘Hier?’, onderbrak Sheng Ruby. Ze bleef staan voor een tafel met vier stoelen. Ze had die ochtend aan Maroon gevraagd of die met haar mee ging koffiedrinken. Vanavond was er geen show, wat betekende dat de jongens een dag vrij waren en zij dus ook. Na gisteravond dacht ze dat het meisje wel wat afleiding kon gebruiken. Het was voor iedereen een schok geweest om te horen dat Maroon een paniekaanval had gehad. Het was ook zo onverwacht, aangezien Rick aan niemand verteld had dat ze hier wel vaker last van had.
Ruby keek even verstoord op. ‘Ja, is goed’. Ze legde haar tas op één van de achterste stoelen en liep er haastig naartoe. ‘Uhm… Waar was ik ookalwee… Oja! Ik kom beter tot mijn recht bij grotere shows, zoals deze, dus toen heb ik…’, ging ze verder, terwijl ze haar stoel naar achteren schoof en erop ging zitten. Sheng zuchtte zacht, waarna ze naast haar ging zitten. Maroon hing haar jas over de stoel tegenover Sheng en nam plaats. De twee meisjes keken elkaar even aan, beide ergerden ze zich aan Ruby. Maroon had eerst ook niet geweten dat ze mee ging, daar was ze net bij Shengs auto pas achter gekomen.
Ze pakte de kaart uit de houden middenin de tafel. Haar ogen scanden de verschillende keuzen. Gewoon koffie. Een hele grote mok koffie, daar had ze nu behoefte aan. Ze was zelf ook best geschrokken van gisteravond. Omdat de eerste show zo goed was gegaan, had ze niet verwacht een aanval te krijgen. Ze had dan ook besloten om te stoppen en wou eigenlijk zo snel mogelijk weer terug naar Phoenix, maar had nog geen goede manier gevonden om dat aan haar vader duidelijk te maken.
‘… niet wat, in tegenstelling tot mijn tweede vriendje, Brad, die had wel echt…’, ving Maroon op van Ruby. Ietwat verbaast keek ze haar kant op. Ze snapte niet dat het nu ineens over haar vriendjes ging. Langzaam schudde ze haar hoofd.
‘Goeiemiddag, kan ik uw bestelling opnemen?’, vroeg een wat oudere vrouw die net bij hun tafel was komen staan. ‘… maar dat vertel ik zo wel’, zei Ruby snel. ‘Doe mij maar een latté’. ‘Een kop koffie, jij ook?’, vroeg Sheng. Maroon knikte. ‘Voor mij ook een koffie’. De serveerster knikte. ‘Komt eraan’, zei ze, waarna ze richting de keuken liep. ‘Dus, wat ik wou vertellen…’, begon Ruby weer.
Maroon ging met een hand door haar gezicht. Voor een moment realiseerde ze zich dat ze dit niet moest doen, want dat ging ten koste van haar make-up, maar ze bedacht zich al snel dat ze die dag helemaal geen make-up op had gedaan. Ze had de middag in bed gelegen, waarna Sheng haar had gevraagd om mee te gaan naar de stad, toen had ze maar snel even kleren aan gedaan en een borstel door haar haar gehaald. Dat was tot nu toe haar dagbesteding.
‘… dus toen zijn we uiteindelijk uit elkaar gegaan, ulg, en mijn keel doet z’n pijn’. Ruby ging met een hand naar haar hals. Ze had een dikke, grijs wollen sjaal om. Maroon fronste. ‘Hou je mond dan ook is dicht, misschien dat dat helpt’, raadde ze haar aan. Ruby trok haar wenkbrauwen op. Sheng grinnikte zachtjes.
‘Ik denk dat jij je mond zelf maar is dicht moet houden. Na wat er is gisteravond gebeurd is, ben je hier vast niet lang meer’, bitste Ruby. Sheng fronste lichtjes. ‘O, dacht je dat?’. Ruby knikte hevig. ‘Iemand als jij kan dat toch niet aan’. Iets in haar vond gewoon dat ze Ruby het tegendeel moest bewijzen. Dat ze haar moest laten zien hoe sterk ze was. ‘Nou, dan heb je dat verkeerd gedacht, want ik ga nergens heen’, beloofde ze haar.