De 100e Hongerspelen - 295

“Adriënne?” Katniss liep de kamer van Ema en Adriënne in.
“Dag, Katniss.” Adriënne keek niet op.
“Ze heeft het moeilijk”, zei Ema zacht. Ze stond recht en liep wat wankelend naar Katniss toe. “Het blijft nog steeds haar vader.”
“Dat begrijp ik”, zei Katniss met een zucht. “Maar ik heb geen keuze.”
“Is er niets dat je kan doen?” Katniss liep naar Adriënne.
“Adriënne, is er iets dat je wil dat ik doe?” Adriënne schudde haar hoofd en begon weer zacht te huilen.
“Ik weet het niet, Katniss, ik weet niet eens of ik wil dat je hem vermoord of niet.”
“Ik kan niet anders”, zei Katniss. “Probeer je daar bij neer te leggen, Adriënne. Maar als er iets anders is dat ik kan doen, waar ik jou een plezier mee kan doen, vraag het me dan, goed?” Adriënne knikte aarzelend.
“U mag haar niet dwingen erbij te zijn”, zei Ema.
“Daar zal ik over denken”, zei Katniss. “Maar denk jij ook maar na wat je het liefste wilt, Adriënne. Daar zal ik zeker ook rekening mee houden.”
“Maar…”, protesteerde Ema.
“Als ik haar vraag erbij te zijn, is dat met een reden, Ema. Ik heb nog niet gezegd dat ik dat doe, ik heb gezegd dat ik erover na zou denken.”
“Als u het zegt.” Katniss keek haar hoofdschuddend aan. Natuurlijk wilde ze Adriënne niet dwingen, als die echt niet wou, hoefde het niet. Ze was alleen bang dat Adriënne zelf geen keuze zou kunnen maken, dat het beter voor haar zou zijn om er bij te zijn. Hoe moeilijk dat ook was.

“Gaan we naar opa?” Het was lange tijd stil geweest. Adriënne keek op en veegde haar tranen weg. “Je had beloofd dat we met opa zouden gaan praten, Katniss.”
“Natuurlijk gaan we”, zei Katniss hartelijk.
“Er, er gaan morgen toch genoeg mensen mee hé? Om, om hem mee te nemen? Je zei dat als er genoeg mensen meegingen…” Heel even moest Katniss aan een klein kind denken, maar ze begreep dat haar vriendin vreselijk worstelde met haar gevoelens.
“Ik heb het nog niet nagevraagd, maar ik denk wel dat ik dat kan regelen.”
“Oh.”
“Maak je geen zorgen, als hij zijn rozen wil zien, regelen we dat.”
“Oké.”



Vraagje:
Ik doe zoals elk jaar mee aan de Paul Harland Prijs en ik zoek mensjes die mijn kortverhaal even zouden willen nalezen. (Vooral op verhaallijn en duidelijkheid, spelling enzo is nog niet zo belangrijk.) Het is een verhaal van net iets meer dan 10.000 woorden (19 pagina's in word) en ik zou het graag tegen half februari terug hebben.
De Meermin
Koningin Chrysante van het volk der Gorgona's is dolgelukkig als ze eindelijk een zoon krijgt, zeker aangezien kinderen krijgen bij haar volk niet vanzelfsprekend is. Ze komt echter voor onverwachte problemen te staan, als blijkt dat één van de minnen die haar zoontje moeten zogen niet aan de gebruikelijke vereisten voldoet.