De 100e Hongerspelen - 291

“’s Ochtends of ’s avonds?”
“Gewoonlijk geef ik die ’s avonds, maar ze hebben vorige week een lagere dosis gekregen, dus het kan zijn dat ze al eerder zullen verzwakken.”
“Dan gaan we ’s ochtends meteen, dan zal het wel lukken”, besloot Katniss. Ze aarzelde even. “En geef die oude Snow een volle dosis, dokter. Zijn laatste.” Ze merkte dat Adriënne het er moeilijk mee had, maar die protesteerde niet. Ze wist dat haar grootvader zou moeten sterven.
“Dan ga ik vanmiddag nog even naar hem toe”, zei ze enkel.
“Ik ga mee”, zei Katniss. “Horen wat zijn wensen nog zijn voor deze week.”
“Bedankt”, fluisterde Adriënne.
“Geen dank.”
“Kan dat dan meteen na het eten?”, vroeg Cinna. “Vergeef me, Katniss, maar ik heb vanmiddag nog werk met je. En helaas ben ik door te weinig oefenen minder handig dan vroeger.”
“Dat kan ik jou niet kwalijk nemen, Cinna, maar hou me nog wat herkenbaar hé.” Ze knipoogde.
“Natuurlijk, mevrouw de Spotgaai. Het zal me een eer zijn.”
“Ach gek.” Katniss grinnikte. “Nee, serieus, Cinna, ik ben echt blij dat je terug bent.”
“Ik ook, Katniss. Ik kan je niet genoeg bedanken.”
“Dat hoeft niet.”
“Dat kan je wel zeggen, maar ik denk dat er niemand is die zich beklaagd dat je ons daar weg hebt gehaald. En natuurlijk mogen we het aandeel van de anderen niet vergeten.” Hij keek naar de dokter.
“Ik heb minstens evenveel fout gedaan”, protesteerde hij.
“Maar weinigen zouden de moed gehad hebben om dat toe te geven.”
“Katniss?”, vroeg Adriënne plots. “Katniss, wanneer ga je mijn vader…” Er viel een ongemakkelijke stilte.
“Over drie dagen, denk ik.”
“Oh.”
“Adriënne? Gaat het?”
“Ik, ik weet niet”, mompelde ze. “Ik… Ik haat hem, maar het is nog steeds mijn vader.” Ze draaide zich om. “Ik ga naar mama.” Ze reed de kamer uit. Peli wilde haar achterna gaan, maar Katniss hield haar tegen.