Hoofdstuk 10

Met haar telefoon tegen haar oor zat Maroon in kleermakerszit op het bed in haar hotelkamer. Ze had net gegeten. Buiten was het al donker. Vanuit de vele ramen kon ze de sterren aan de hemel zien staan. ‘Richard’, klonk het aan de andere kant van de lijn. ‘Hey’, zei Maroon. Ze glimlachte bij het horen van zijn stem. De afgelopen twee jaar was hij toch een soort van vaderfiguur voor haar geworden. ‘Maroon! Hey, hoe gaat het?’. ‘Heeft Luke het verteld?’.
‘Ja... Je vader heeft geen hartaanval gehad en wil dat jij het nieuwe voorprogramma van One Direction word...?’, vroeg hij twijfelend. Ze zuchtte. ‘Ja, dat ben ik...’. Ze had er eigenlijk al spijt van dat ze toe had gestemd. Ze was nu al zo zenuwachtig en ze was er dan ook zeker van de ze de hele nacht niet zou kunnen slapen. ‘Wel? Luke zei dat je nog niet zo enthousiast was’. ‘Nee, was ik eerst ook niet, maar pap heeft me een beetje overgehaald’. Het was even stil. ‘Als je maar niks doet waar je spijt van krijgt’. Ze slikte. ‘Het is maar voor twee weken, het komt echt wel goed’.
‘En wat heeft jou doen denken dat jij gewoon twee weken weg kan blijven?’, begon Richard over een ander ondewerp. ‘Uhm...’. Ze dacht even na. ‘Nou, omdat Cody me d’r uitgereden heeft, kan ik dit seizoen toch niet meer mee doen aan de hoofdklasse, dus dacht ik dat ik wel twee weken kon missen’. ‘Ik dacht dat je toch wat meer verstand had. Juist als je uit de hoofdklasse gereden bent, moet je deelnemen aan andere wedstrijden! Je moet volgend jaar wel genoeg punten hebben verzameld, anders kom je nog niet eens in de kwalifikatieronden voor de nationale kampioenschappen, laat staan de wereld kampioenschappen!’. Ze knikte langzaam en liet het allemaal even tot zich bezinken. Het was inderdaad nogal dom geweest van haar. Een klein beetje hoop keerde terug. Misschien dat hij haar verbood in Australie te blijven en wou dat ze terug kwam.
Richard zuchtte. ‘Maar ik snap ook wel dat je nu daar wil blijven...’, gaf hij toe. En de hoop was weer weg. ‘... Maar over twee weken kom je wel weer terug’. Ze beet op haar lip en maakte een instemmend geluidje. Er werd op haar deur geklopt. Langzaam kroop ze van het bed. ‘En ik verwacht wel dat je en paar keer belt om te laten weten hoe het gaat’. ‘Ja, komt goed’. Ze liep naar de deur heen en opende hem. Haar vader. ‘Ik moet gaan’, zei ze in de telefoon. ‘Doeg, doe Luke en Aron de groetjes’. ‘Ja, zal ik doen, veel succes, doeg!’.
Ze hing op en deed een stap opzij zodat haar vader de kamer in kon lopen. ‘Hoi’, begroette ze hem. Ze liep naar het bed en pofte erop neer. Haar levenslust was op dit punt ver te zoeken. Rick pakte een stoel uit de hoek van de kamer en kwam voor haar zitten. ‘Ik wou even het programma voor morgen bespreken’. Ze knikte. ‘Morgenochtend word je om tien uur opgehaald’, begon hij. ‘Tien uur?’, vroeg ze verontwaardigd. ‘Ja, je hebt een lange dag, want-‘. ‘Hoe laat moet ik op?’. ‘Half acht, maar-‘. ‘Wat doe ik om kwart over tien dan al in die concerthal?’. Haar wenkbrauwen vormden zich tot een frons. Haar vader zuchtte. ‘Als je mij dat nou even laat uitleggen’. ‘O, sorry...’, mompelde ze.
‘Je gaat alle nummers die je moet zingen een paar keer oefenen, je krijgt mediatraining, gedragstraining en ik wil-‘.
‘Waarom gedragstraining?’.
‘Nou, misschien vind het publiek je niet zo leuk’.
‘Ja... Dus?’.
‘Dus wil ik liever niet dat jij stopt met zingen en in alle woede je microfoon naar het hoofd van een meisje op de eerste rij gooit’.
Ze was stil. Dat klonk echt als een actie voor haar. ‘En ik wil dat je om zeven uur klaarstaat’. Ze zuchtte. ‘Oke...’.