Hoofdstuk 2 Meeting Haymitch.

Een jongen met donkerbruin haar slikt even en komt dan uit het publiek naar voren. Oh. Nu herken ik hem. Donny Fous, ik had nog bij hem in de klas gezeten. Hij was zo'n knul die veel vrienden had, zo'n knul waar meestal minstens 4 meisjes giechelend om heen hingen. Een meisje met helblond haar barst in luid gesnik uit. 'Donny! Nee' jammert ze. Wanneer Donny naast me staat kan ik hem eens goed bekijken. Hij glimlachte verbitterd naar me en draaide zijn hoofd naar het publiek. Hij was inderdaad best knap, jammer dat ik hem zou moeten uitschakelen, wilde ik winnen. Effie pakte onze handen vast en hielt ze in de lucht. 'De Tributen van district 12' riep ze. We werden naar achter gebracht om afscheid te nemen van onze families. Ik voelde me niet veilig met de vredesbewaker die zijn geweer op me gericht hielt maar ik probeerde me te ontspannen. Maar als snel begon ik te piekeren, had ik wel talenten? Ik kon niet vechten, niet jagen. Ik kon niks wat ook maar een beetje handig zou kunnen zijn in de spelen. Jessica komt de kamer binnen, haar ogen zijn rood en opgezwollen, en de tranen stromen over haar wangen. 'Waarom deed je dat nou!' snotterde ze en ze knuffelde me. 'Om jou te redden.' 'M-maar je bent pas 17 je bent nog zo jong' ik trok een wenkbrauw op 'jij bent 14 Jes, nog jonger. En he, ik ben een kampioen in ratten killen' Oja, dat kon ik ook nog'Maar dat zijn mensen die je moet vermoorden Rebel! MENSEN!' Ze huilde nu nog heftiger en ik had het gevoel dat ze nog erger overstuur was dan ik. 'Dan word je ziel gespleten, nadat je iemand hebt vermoord ben je nooit meer de oude' zei Jessica opeens op een lugubere toon. Ze klonk heel anders, veel.. Volwassener. 'Tijd is om' zei de Vredesbewaker opeens. 'Beloof me dat je wint' 'ja' 'Beloof he-' 'Tijd is om' herhaalde hij. Jessica werpte hem een giftige blik toe en knuffelde me 'Ik vertrouw in je Rebel, ik ga voor je bidden' Ze sloeg een kruisje en liep weg. vervolgens kwamen mijn moeder en zus binnen. 'veel plezier in het Capitool schat.' zei mijn moeder op een verbitterde toon 'ik ben jaloers op je. Maar jammer genoeg mag ik niet mee' Ik werd boos, maar hielt me in. 'En je zult de mooiste jurken mogen dragen' vervolgde mijn moeder giftig. 'Mam. Kan je niet even nadenken dat ik straks in een doodse plek ben, waar ik waarschijnlijk word afgeslacht?!' gilde ik en mijn moeder deinsde achter uit. De vredesbewaker staarde ons even aan maar draaide zijn hoofd weer terug. 'Veel succes.' zei mijn moeder nog een keer en ze staarde me aan alsof ik een walgelijk schepsel was. Fattie glimlachte triest 'Ik ga je missen Rebel.' In haar ogen zag ik dat ze het meende. Ik knuffelde haar en zij huilde zachtjes 'win alsjeblieft..' fluisterde ze. 'Ik zal dit keer zonder plezier kijken.' En in mijn zus woorden, betekende dat heel veel.

De trein was gigantisch, een zilver monster, met technologie die ik nog nooit ergens zo gezien had. Ik zou dit keer mijn trainer ontmoeten. Ik herinnerde me hem nog goed. Haymitch Abernathy. Hij had twee jaar geleden de hongerspelen gewonnen, ze herinnerde zich ook nog dat hij dit jaar 18 was geworden, hij was best wel aantrekkelijk. Voordat hij in de hongerspelen was beland hadden ze op school wel eens gepraat. Het meisje dat met hem de hongerspelen deed, was een goede vriendin van haar geweest. Ze was gesneuveld. 'En wie zijn de kandidaten dit jaar?' vroeg hij op een luide toon terwijl ik en Donny geruisloos binnenkwamen. 'Rebel.' zei ik en ik stak een hand uit. Hij pakte hem vast en kuste hem 'We kennen elkaar al, voor het geval dat je me vergeten bent; dat doet iedereen, ik ben Haymitch, Hamitch Abernathy.' 'Donny.' zei donny droog 'Donny Fous?' Vroeg Haymitch en Donny knikte. 'Oh jij bent die knul, die met je vriendjes altijd steentjes naar me gooide op school. Wat leuk je weer eens te zien Donny.' Ik had het gevoel dat Donny niet echt zijn favoriet was. Donny reageerde niet en ging en stond op om met Effie te praten. Haymtich staarde hem nog even aan en wende zich weer tot mij 'Jij kende Maysilee toch? Maysilee Donner?' Ja en ik heb nog nooit iemand zo erg gemist al haar. Ze was de trouwste vriend je je kan voorstellen en voelde als een zusje voor me. Nee dat zou ik nooit zeggen. Zij had zijn leven gered tijdens de spelen. Zo zou ik hem alleen maar schuldgevoel aanpraten. 'Ja, ze was een vriendin van me' 'Het spijt me van haar verlies' 'Het spijt mij ook' Ik zag dat zijn ogen een beetje betraand waren, hij merkte het zelf ook en nam een slok uit zijn flesje. 'Hoe is het? Mensen trainen.' vroeg ik plotseling. Hij slikte, duidelijk deze vraag niet verwacht. 'Het eerste jaar dacht ik dat ik dit wel aan kon, aan het begin. Een meisje -Tee- was nog jong maar verschrikkelijk sterk. De jongen was ouder dan mij, maar had ook veel talenten. Ik had een band met ze opgebouwd, ik hielt van ze.' Ik wou dat hij stopte met praten, ik wist wat een verschrikking die hongerspelen waren. 'En ik kon niks anders dan toekijken hoe ze vermoord werden. Ik kon het gegil horen. Allemaal herinneringen van mijn eigen hongerspelen kwamen terug, de pijn de angst, en het enige wat je kan denken is overleven.' hij stopt even om nog een slok te nemen. 'Ze bedenken ook steeds idiotere manieren om iemand te vermoorden. Tee werd vermoord door een beroeps. Ze bleef maar hard lachen hoe mooi ze Tee wel niet vond. Toen pakte ze een scalpel en sneed ze haar huid er af. Ik hoorde haar gillen, haar smekend in de camera kijken. De mensen achter me lachten 'jammer Haymitch.' Ik kon wel huilen. Ryan- de jongen- zijn ledematen zijn half opgegeten. Een tribute kreeg zo'n honger, ze vond Ryan wel een lekker hapje schijnbaar.' Plotseling wist ik niet meer of ik zo graag zou willen winnen. Iedere dag dromen over die hel, er iedere dag keer op keer aan herinnerd worden. Ik had medelijden met Haymitch. 'Dat is verschrikkelijk.' breng ik uit en Haymitch knikt. 'Ik hoop echt dat ik jou niet opgegeten zie worden Rebel. Die Donny kan ik niet uitstaan, dus zorg dat je wint.' Ik knik. Ik moest nu wel voor heel veel mensen winnen.