Hoofdstuk 6

Tegen kwart over drie liep Maroon de concerthal in. De grond waar de stoeltjes moesten staan, was nog leeg. Om haar heen hoogden rijen met zitplaatsen zich op. Overal lagen nog kabels en random dingen op de grond. Er liepen wat mensen door de ruimte. Het podium was er al wel. Voor het podium stonden, rond een paar stoelen heen, wat mensen te praten. Ze herkende al snel haar vader, zijn assistente Sheng en de jongens van One Direction. Verder stond er nog een meisje en wat oudere jongens. Haar zwarte motorboots maakten een lomp geluid op de vloer.
Haar vader was de eerste die omkeek. ‘Daar ben je!’, riep hij met een glimlach. Zijn ogen schoten naar de opgerolde mauwen van haar leren jack en zijn gezicht betrok lichtjes bij het zien van haar tatoeages. Bij de groep kwam ze tot stilstand. ‘Hoi’, zei ze, zonder glimlachen. Ze sloeg haar armen over elkaar. De meesten groette haar wel terug.
Alleen het meisje keek haar ietwat minachtend aan. Ze had stug, blond haar dat tot onder haar schouders kwam, sterk bijgetekende wenkbrauwen en donkerrood gestifte lippen. Ze ging er maar vanuit dat dat Ruby was.
‘Jou heb ik lang niet meer gezien...’, mompelde Louis. Verwonderd keek hij naar hoe ze veranderd was. ‘Dat is lang geleden, ja...’, beaamde Niall. Maroon trok één van haar mondhoeken lichtjes omhoog. Twee jaar geleden was het bij de verjaardag van haar vader. Sindsdien had ze hen, als ze al in Engeland was, geprobeerd een beetje te ontwijken. Ze mocht hen niet zo. Het voelde voor haar soms net alsof haar vader vijf zoons had in plaats van één dochter.
‘Nou, we hebben de liedjes die je gestuurd had even doorgenomen...’, begon haar vader. ‘En de rest wil je eigenlijk wel graag horen zingen. We beginnen met Heart Attack, goed?’. Demi Lovato. Ze juigde in zichzelf. Het perfecte nummer. Ze kon zo veel fout doen. Ze knikte. ‘Is goed’. ‘Ik ben benieuwd’, merkte Liam op. Hij ving haar blik en glimlachte haar bemoedigend toe. ‘Oke, nou, jongens, aan de slag’. Rick glimlachte zelfingenomen, wetend dat zijn dochter goed kon zingen.
De jongens, die blijkbaar van de band waren, liepen alvast naar het podium toe, waar ze hun instrumenten pakten. Rick pakte één van de microfoons die op een stoel lagen en hield hem Maroon voor. Ze pakte hem aan. ‘Bedankt’. Ze tikte even met haar hand op de microof, om te kijken of hij wel aan stond. Zonder nog even om te kijken, liep ze richting het podium. Ze stapte het trapje op.
‘Moet ik nog aftellen?’, vroeg de jongen achter het drumstel haar. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, hoor’. ‘Oke’. ‘Succes’. De jongen met de gitaar glimlachte naar haar. Ze keek van hem weg. Dat zou wel lukken. Ze liep naar het midden van het podium en bleef daar staan. Het was iets groter dan ze gedacht had. Haar vader, Sheng, Ruby en de jongens hadden zich intussen allemaal omgedraaid. Vol verwachting keken ze haar aan. Maroon glimlachte lichtjes. Wat leuk vond ze dit. Achter haar begon de band te spelen.
‘Never put my live out on the line, never said yes to the right guy’. Ze zag haar vaders gezicht iets betrekken. Hij wist dat ze beter kon, al was dit nog niet eens zo slecht. Het viel nog best mee. ‘When I dont care, I can play ‘m like a cendall, wont wass my hair, then make ‘m bounce like a basketball’. Ze was blij dat ze het lage stuk gehad had, nu kon ze het pas echt gaan verpesten. ‘But you, make me wanna act like a girl, painting my nails and wear high heels’. Ze ging wat hoger, daarbij ook iets meer onzuiver. Ze deed verder ook niks. Ze stond daar maar gewoon.
Haar vader fronste. Ook Zayn en Louis keken wat raar. ‘Yes you, make me so nervous that I just can’t hold your hand...’. De uithaal verknalde ze volledig. Ze zette te hoog in en maakt hem niet eens helemaal af. Haar vaders reactie was onbetaaldbaar. Ze moest haar best doen om niet in lachen uit te barsten. Hij trok z’n verbaast gezicht. De jongens keken elkaar even aan. Sheng keek bedenkelijk en Ruby sloeg alleen haar armen over elkaar. ‘You make me glow... But I cover up, wont let it show...’. Rick bracht een hand naar zijn voorhoofd.