Hoofdstuk 5

Maroon zat op het tweepersoonsbed in haar hotelkamer. Haar benen gekruisd en haar iPod in haar handen. Haar vader had een mooi, groot en vooral luxe hotel uigezocht. De kamer was ruim en vooral licht door het grote raam. De vloeren en meubels waren donkerbruin, de rest van de kamer wit, het bed netjes opgemaakt en nergens was een restje stof te vinden.
Toch stond er een lichte frons op haar voorhoofd. Ze wou het niet. Ze kon het trouwens ook niet. Daarom had ze het al helemaal uitgedacht. Ze zou haar vader gewoon een paar liedjes sturen. Als ze dan op het podium stond, zou ze slecht gaan zingen en iedereen ervan overtuigen dat ze toch echt iemand anders moesten zoeken.
Vanuit de badkamer kwam zacht het geluid van haar telefoon die afging. Met een zucht duwde ze zichzelf van het bed. Ze liep door de deur naar de badkamer, waar haar telefoon nog op de wastafel lag. Ze had hem er laten liggen nadat ze net een douche had genomen. Zonder te kijken naar het scherm pakte ze hem op en hield hem tegen haar oor.
‘Hoi’, zie ze nogal chagrijnig. ‘Hey, hoe is het met je vader?’, klonk Luke’s bezorgde stem aan de andere kant van de lijn. ‘O, goed hoor, die staat in de concerhal van alles te regelen, zoals gewoonlijk’. Ze staarde met een boze blik in de spiegel.
Haar lange, donkerbruine haar was nog vochtig van het douchen. De onderkant lichtblond geverft. In haar neus blonk een diamantje. In haar oren nog veel meer. Ze had zo ongeveer elke oorpiercing die je maar kon krijgen. Haar beide armen waren onder haar kort mauwen shirt volledig bedekt met tatoos. Vooral random plaatjes. Verder had ze nog twee grote engelen vleugels op haar rug en een luipaard vanaf haar rechter bovenbeen totaan onder haar oksel.
Luke was voor een moment stil. ‘Huh...?’, bracht hij uiteindelijk uit. ‘Nou, meneer had mij nodig en kon niks beters bedenken om mij aan de andere kant van de wereld te krijgen’, antwoordde ze geirriteerd. Tijdens het praten werd haar tongpiercing zichtbaar. Ze draaide zich om en leunde met haar onderrug tegen de wastafel. ‘Dus hij heeft helemaal geen hartaanval gehad?’. Het ongeloof in zijn stem was duidelijk te horen. ‘Nee, hij is gewoon weer egoistisch aan het doen’. ‘Waar heeft hij je voor nodig, dan?’. ‘Ruby, het voorprogramma van One Direction, heeft keelontsteking en ze zoeken iemand anders’.
‘Maar jij kan toch helemaal niet voor publiek zingen?’. Luke wist dat Maroon kon zingen, goed zelfs, maar ook dat ze paniekaanvallen kreeg tijdens optredens. Ooit één keer had hij het meegemaakt. Ze stonden te wachten op Robert voor de training en ineens zakte ze naast hem op de grond. Het was het engste dat hij ooit gezien had en was dan ook blij dat hij het niet vaker mee had gemaakt.
‘Nee, dat is het probleem ook!’. Maroon bracht een hand naar haar hoofd. ‘Daar kunnen we wel aan werken’, immiteerde ze haar vaders stem. ‘Nou, ik zeg het je alvast, één aanval en ik ben weg’.