Hoofdstuk 4

Met haar armen over elkaar geslagen zat Maroon op de achterbank van de taxi. Na een simpel ‘hallo’ had ze niks meer tegen de chaufffeur gezegd. Ze had gewoon naar buiten gestaard, zich afvragend waarom haar vader haar helemaal naar Australië had laten komen. Haar blik viel op een aantal bordjes die naar een concerthal verwezen. Ze kneep haar ogen lichtjes samen. ‘We gaan niet naar het ziekenhuis, of wel?’, raadde ze. De oudere chauffeur schudde zijn hoofd. ‘Nee’. Er viel weer een stilte.
De taxi sloeg af en reed het terrein van de concerthal op. Maroon tuurde naar buiten. Ze zag haar vader voor de eerste ingang staan die ze tegenkwamen. Langzaam schudde ze haar hoofd. Hij mankeerde niks. Hij zag er gezond uit en had zijn telefoon tegen zijn oor, zoals vaak het geval was. De taxi kwam tot stilstand. Met frisse tegenzin pakte Maroon haar tas, die naast haar lag, op. ‘Laat hem maar liggen, ik breng je zo naar je hotel’. Ze keek om naar de man. ‘Hotel?’, vroeg ze verbaast. De man knikte. ‘Dat is wat ik zei, ja’. Ze zuchtte, waarna ze het portier opende en uitstapte. Het was veel te koud met alleen een t-shirtje, maar ze had er niet over nagedacht dat het nu nog winter was in Australië.
‘Wat is dit?!’, riep ze naar haar vader. Ze sloeg de deur dicht en beende naar hem toe. ‘Ik bel je zo terug’, zei Rick in de telefoon, waarna hij het ding wegstopte. ‘Meisje!’, zei hij hartelijk en met een grote glimlach. Hij opende zijn armen om haar een knuffel te geven, maar ze zette een stap achteruit en sloeg haar armen over elkaar. ‘Nou? Waarom zei je dat je een hartaanval hebt gehad? Weet je wel hoe bezorgt ik was?! ’. Hij bracht zijn armen omlaag. ‘Ik heb je nodig en ik wist dat je niet zou komen als ik het je gewoon zou vragen’. Hij legde een hand op haar schouder, maar ze duwde hem weg.
‘Heb je er ooit aan gedacht hoe eng het is als je vader een hartaanval krijgt aan de andere kant van de wereld?’. Voor het gemak negeerde ze wat hij net had gezegd. Ze zag dat hij wat wou zeggen, maar ze was hem voor. Ze was nog lang niet uitgepraat. ‘En weet je wat het erge is? Nou?’. Zijn bruine ogen rolden naar links. ‘Nou?!’. Ze stampte met haar voet op de grond om zijn aandacht terug te krijgen.
Zijn blik schoot terug naar haar ogen. Hij keek haar afwachtend aan. ‘Als je mij een keer opbelt en verteld dat je echt een hartaanval of iets anders hebt gehad, geloof ik je niet meer!’. ‘Maroon, wil je even luiste-‘. ‘O, nee! Ik ben niet helemaal naar de andere kant van de wereld gevlogen om naar jou te luisteren!’, onderbrak ze hem. ‘Als je mij nou-‘. ‘Vorig jaar met opa’s verjaardag ook al! Ik vertrouw jou niet meer, hoor!’.
‘Hou je mond nou is dicht!’. De blik in haar vaders ogen veranderde. Zijn wenkbrauwen vertrokken in een frons en hij keek haar doordringend aan. Ze hield wijselijk haar mond dicht. ‘Ruby, het voorprogramma van one direc-‘. ‘Niet hen weer...’, mompelde Maroon. Natuurlijk had het weer met hen te maken. Hij gaf haar een strenge blik, waarna hij verder ging. ‘Ruby heeft een keelontsteking en kan niet meer optreden, we moesten een nieuw voorprogramma zien te vinden en ik dacht meteen aan jou. Dit is je kans! Je grote doorbraak! Waar je vroeger altijd van droomde, weet je nog?’.
Heel even zei ze niks. Ze keek hem alleen maar aan. ‘Pap...’, begon ze. ‘Ik weet niet of jij door hebt gehad wat er de afgelopen tien jaar gebeurde toen ik optrad, maar zodra ik één voet op een podium zet krijg ik een paniek aanval, weet je nog?’. Bij het laatste stukje imiteerde ze zijn stem.
Ze maakte geen grapje. In tegendeel zelfs, ze was bloedserieus. Elke keer dat ze optrad voor een groot publiek, kreeg ze een paniekaanval. Niet vaak op het podium, juist voor of na het optreden. Ze had altijd graag zangeres willen worden, maar door dit probleem had ze besloten dat motorcross haar sterkere kant was.
‘O, maar daar kunnen we wel aan werken’, wuifde hij het weg. Ze begon hard te lachen. ‘Je tongpiercing zit er ook nog in, zie ik...’, merkte hij ietwat minachtend op. Ze stak haar tong even naar hem uit om hem het knopje te laten zien. Hij was nooit z’n fan geweest van haar stijl.
‘Je wilt serieus gaan ‘werken’ aan mijn paniekaanvallen? Hoe denk je dat te gaan doen?’, vroeg ze spottend. ‘Het is al jaren geleden dat je voor het laatst op het podium stond, misschien ben je er wel overheen gegroeid’. Ze keek van hem weg en schudde haar hoofd.
‘Het is nu...’, begon Rick. Hij keek even op zijn horloge. ‘Tien uur in de morgen... Ik wil dat jij naar het hotel gaat, een paar liedjes uitzoekt die je wil zingen, mij die liedjes voor twee uur stuurt, want om drie uur word je opgehaald en gaan we eens kijken hoe je zingt, oke?’. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. ‘Nee, niet oke, ik ga het niet doen’. Rick knikte. ‘O, echt wel’. Haar ogen werden een slag groter. ‘Nee, echt niet!’. ‘Zoek nou maar gewoon een paar liedjes uit, serieuze graag, anders zoek ik ze uit, en dan zien we wel verder’. Hij pakte haar bij haar schouders draaide haar om en begon met haar naar de taxi te lopen. ‘Pap, ik ga dit niet doen’, zei ze nogmaals langzaam en duidelijk. ‘Dat zien we nog wel...’, mompelde hij.