De 100e Hongerspelen - 281

“Katniss?”, vroeg Adriënne zacht. “Mag ik mijn avoxen houden? Vader heeft er twee die al een hele tijd voor mij werken, omdat, nou ja, ik kan niet lopen en ik heb soms hulp nodig.”

“Dat kan”, beloofde Katniss. “Als zij geen hekel aan je hebben?”
“Nee, ze zijn altijd heel goed voor me”, zei Adriënne. “Ik blijf gewoon vriendelijk, behalve als vader in de buurt is, want hij eiste dat ik streng was.”
“Dat probleem is nu dan opgelost”, zei Katniss. “Je kamer is aangepast aan een rolstoel, veronderstel ik?”
“Ja, maar… ik bedoel, mag ik dan op het paleis blijven wonen? Samen met mam?”
“Ja, dat mag”, zei Katniss. “Ik ga je hulp goed kunnen gebruiken, zeker in het begin.”

Peli kwam binnen.
“Wat is er aan de hand?”, vroeg ze.
“Vergadering, Peli”, zei Katniss. “Kom er bij, ik wou je net laten roepen.”
“Oh, oké.” Aarzelend ging ze zitten.
“Goed, volgende punt”, zei Johanna kordaat. “Je zou de districten bevrijden?”
“Ja, maar in stappen”, zei Katniss. “Misschien moeten we beginnen met hen het recht geven te zeggen en gebaren en zo wat ze willen. Ik herinner me dat ik in elf…”
“We zagen een man vermoord worden omdat hij respect aan ons betuigd had”, zei Peeta.
“Goed, dat kunnen we regelen.” Effie schreef het op.
“Er moet ook meer geld naar de districten vloeien”, zei Peeta.
“Uiteraard, en dus blijft er minder over voor het Capitool.”
“Had je niet gezegd dat je de winnaarsgelden zou halveren?”, vroeg Adriënne. Katniss knikte.
“En verder moet er einde komen aan dat decadente eten”, zei Gale.
“Decadent?”, vroegen Portia, Inne en Peli niet begrijpend.
“Minder eten op feestjes, om te beginnen”, zei Katniss. “Die drankjes die je doen overgeven, zijn verboden vanaf nu. En als er meer dan de helft van het eten overblijft, krijgt de organisator van het feest een fikse boete.”
“Maar…”, protesteerden de Capitoolinwoners.
“Zijn jullie niet beschaamd?”, vroeg Haymitch. “Jullie zijn met die opstand begonnen. De districten leiden honger, en jullie gooien al dat eten weg. Maar nee hoor, op een normale manier eten, is al te veel gevraagd.” Er viel een stilte.