Hoofdstuk 3

Het was stil aan de vierkante keukentafel in het huisje. Het enige geluid kwam van Aron, die een bord lasagne naar binnen werkte. Maroon en Luke zaten naast elkaar, met Aron daartegenover. Haar net ingepakte koffer stond al in het halletje. Haar ogen waren rood van het huilen en er zat ietsje mascara onder haar ogen. ‘Weet je... Weet je zeker dat je niet eerst wat wil eten?’, onderbrak Aron de stilte. Zijn bruine ogen schoten nerveus van zijn bord naar haar gezicht. Eén van haar mondhoeken trok lichtjes omhoog. Hij probeerde het wel, maar wist bij god niet hoe hij met zulke situaties om moest gaan. Wat het zo raar maakte, was dat beide jongens haar nog nooit hadden zien huilen. Het was een heel andere kant van haar, die ze eigenlijk ook liever niet hadden leren kennen. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb geen honger...’, antwoordde ze met schorre stem.
Ze tuurde door het raam. Hun kleine achtertuintje, dat uitkeek op het crossterein. Het zwarte zand met vele bulten. Ze had niet altijd in Amerika gewoond. Tot twee jaar geleden woonde ze bij haar vader in Londen. Haar ouders waren gescheiden toen ze twee was, van haar moeder wist ze niet veel. Ze deed altijd mee met crosswedstrijden. Toen nog niet echt professioneel, meer omdat ze het zo leuk vond. Totdat Richard naar haar toe was gekomen. Hij had haar willen trainen. Haar beloofd dat ze bij de wereldkampioenschappen zou komen.
Ze was naar Phoenix verhuist, waar zijn trainingsbaan lag, en ingetrokken bij Luke en Aron, die al naast het terrein woonden. Het beste wat ze ooit gedaan had, vond ze zelf. Haar vader was altijd druk en veel weg, wat hun grote huis leeg en saai maakte. Ze vloog nog wel is naar Engeland, maar zag haar vader eigenlijk nauwelijks. Het enige dat hij nog deed was haar maandelijks geld sturen. Waar Luke en Aron hard moesten werken om alles te betalen, had zij geluk.
Ze hoorde de voordeur open en dicht gaan. Ze keek om. Richard liep vanuit het halletje de keuken binnen. ‘Klaar voor?’, vroeg hij. Ze knikte. Hij zou haar naar het vliegveld brengen. Ze schoof haar stoel naar achteren en stond op. Luke en Aron gingen ook staan.
Luke sloeg even zijn armen om haar heen. ‘Het komt wel goed’, meende hij. Ze glimlachte koeltjes. ‘Dat hoop ik’. Aron stond er een beetje raar bij, niet wetend wat hij moest doen. ‘Aron, verman je en geef haar gewoon even een knuffel’, vond Richard. Maroon liep naar hem toe en sloeg een arm om hem heen. ‘Sterkte’. ‘Dankje’.

Ietwat verveeld keek Maroon naar het scherm van haar laptop. Ze zat in het vliegtuig, half weg naar Melbourne. Natuurlijk zat ze niet bij het raam, maar de plaats daarnaast, zodat ze niet naar buiten kon kijken. De mensen naast haar waren nou ook niet echt intressant, wat de reis alleen nog maar langer liet duren. Ze had twitter geopend op haar laptop.
De trending toppics trokken haar aandacht. #StopMobbing1D. Ze rolde met haar ogen, maar klikte er toch op. De populairste tweet kwam van Sugarscape met een link naar een artikel. Ze besloot om het artikel maar is te lezen. Ze had niks beters te doen en ze zou de jongens deze dagen toch wel tegenkomen. Bovenaan het artikel stond een foto van een paar honderd fans. Langzaam schudde ze haar hoofd. Ze scrolde een beetje naar beneden.
Haar ogen gingen over de letters, maar stopten bij de tweede foto. Liam en Zayn liepen vanuit een hotel naar een auto, Niall stapte er net in en haar vader liep achter hen. ‘Dit meen je niet...’, mompelde ze ontzet. Ze scrolde naar boven en keek naar de datum en tijd. Vanochtend.
‘Godverdomme!’, riep ze. Haar wenkbrauwen trokken in een diepe frons en ze klemde haar kiezen op elkaar. Om haar heen werd het even stil. Verschillende mensen keken naar haar om. Vooral de mensen in haar rij wierpen een geschrokken blik op haar. Ze ontspande haar mond, waarna ze een paar keer diep adem haalde. Het geroesemoes naast haar kwam langzaam weer op gang.
Ze ging met een hand door haar gezicht. Ze was er weer in getrapt. Ze was ook veel te goed gelovig. Net als vorig jaar, toen ze geweigerd had naar opa George’s tachtigste verjaardag te gaan omdat ze een belangrijke wedstrijd had dat weekend. Toen had haar vader haar gebeld met het nieuws dat opa een hersenbloeding had gehad, in kritieke toestand lag en ze meteen terug moest vliegen naar Engeland. Hij bleek helemaal niet in het ziekenhuis te liggen en ze was onder hevig protest naar zijn verjaardag geweest.
Ze zuchtte diep en gooide haar hoofd naar achteren. Ze kon niet geloven dat ze er weer in was getrapt. Hij had ook zo geloofwaardig geklonken. Ze keek weer naar het beeldscherm. ‘Manager Rick Murray’. Het stond er gewoon bij. Ze bekeek de foto nog eens goed. Met een blik vol wraak schudde ze haar hoofd. Ze zou hem nog wel krijgen.