Hoofdstuk 1

Het was best een rare situatie. Ruby op het podium. Ze deed nog zo haar best. Rick die met zijn armen over elkaar geslagen stond toe te kijken. Zijn blik verrade dat hij radeloos was. Sheng naast hem. Ze had medelijden met Ruby. De verschillende mensen van de techniek, die maar aan knopjes bleven draaien, al wisten ze zelf eigenlijk ook wel dat dit niet te fiksen was. De jongens van de band. Eigenlijk konden ze hun lachen niet inhouden.
Dan nog de leden van One Direction. Ze stonden een paar meter bij Rick en Sheng vandaan. In tegenstelling tot de jongens van de band, hielden zij hun lachen niet in. O, god, nee, ze lachten Ruby gewoon vol uit.
Het meisje fronste haar wenkbrauwen. Ze irriteerde zich nogal aan de jongens. Het ergste vond ze nog dat Harry haar uitlachte. Dit bewees maar weer dat hij haar niet serieus nam.
Zelf wist ze ook wel dat haar stem nergens naar klonk, maar daar kon ze niks aan doen. Het was de keelontsteking die ervoor zorgde dat haar zang slecht en pijnlijk werd. Door de microfoon klonk het alleen maar erger. In haar hotelkamer had het, volgens haar, nog best meegevallen. Ze kon niet optreden, dat had ze zelf ook nog wel kunnen horen, maar in de concerthal was het veel erger.
‘Ze gaat nog verder!’, hoorde ze Niall lachend uitroepen toen ze aan het tweede couplet begon. De jongens kwamen niet meer bij. Ze stopte abrupt met zingen. Hier had ze geen zin in.
Het idee om de microfoon hun richting op te gooien kwam in haar gedachten. Het was echt een geweldig idee. Misschien zou ze zelfs één van hen raken, al was dat niet erg waarschijnlijk met haar hand-oog coordinatie. Ze zag toch maar van het plan af, wetend dat Rick woedend zou zijn als één van hen door haar zijn neus brak. De band stopte met spelen.
‘Ruby...?’, begon Rick. Hij keek naar haar op. ‘Ja...?’, antwoordde ze. Liam, Zayn en Harry waren ondertussen opgehouden met lachen, in tegenstelling tot Louis en Niall. ‘Nou is het leuk geweest!’, riep Rick hen toe, waarna het geluidsniveau afnam. Ruby trok vragend een wenkbrauw naar hem op. ‘Je kan de komende tijd niet optreden’, concludeerde hij.
‘Nee, dat was wel duidelijk...’, mompelde Louis. De overige vier lachten zachtjes. Ruby wierp hen een geirriteerde blik toe. ‘De tour duurt nog twee weken en ik denk eerlijk gezegd niet dat je dat haalt...’. Rick keek haar afwachtend aan. Ze zuchtte. ‘Ik ook niet’. Ze wendde haar blik af naar het podium onder haar.
‘Dus dan is dit voor jou het einde’. Ze keek weer op. Voor heel even wou ze vragen of ze terug moest naar Engeland, maar het leek haar beter om er gewoon niks over te zeggen en in Australie te blijven. ‘Maar Rick, hoe vinden we zo snel iemand anders?’, vroeg Liam ietwat bezorgt. Rick’s mondhoeken trokken omhoog.
‘Ik weet wel iemand’.