De 100e Hongerspelen - 277

“Ik zal haar even gaan halen”, zei Haymitch. “Dan kunnen jullie haar zelf leren kennen.”

Rue kon het meteen goed vinden met Vania’s broers en zusjes, al waren ze allemaal wat onwennig. Rue durfde niet ver van Vania weg te gaan, maar praten en lachen deed ze wel. Toen ze hoorde dat ze bij hen zou gaan wonen, was ze dolgelukkig.
“Ja, mama, nu blijf je voor altijd bij mij!”
“Ja, we gaan bij elkaar wonen”, zei Vania. “Maar ik ga ook wel af en toe dingen doen met Ian hoor.”
“Maar daarna kom je dan terug?”
“Ja, daarna kom ik terug.”
“Dan is het goed”, zei Rue gedecideerd. Vania lachte en ook haar ouders vonden Rue een ontzettend lief kind.
“Maar je moet dan ook wel naar mijn mama en papa luisteren hoor”, zei Vania.
“Moet jij dat ook doen dan?”
“Ja, ik ook”, zei Vania. Dat zij al ouder was en veel meer zelf mocht doen, wou ze nu even niet aan Rue uitleggen, dat zou het meisje later wel begrijpen.
“Oké, als ze lief blijven.”
“Als jij braaf bent, zijn wij lief”, zei Vania’s moeder met een glimlach.

***

“Katniss is presidente nu”, zei Adriënne met een glimlach tegen haar moeder.
“Gelukkig. Wat gaat er nu met je vader gebeuren?”
“Katniss gaat hem ter dood veroordelen”, zei Adriënne zacht.
“Oh.”
“Ik kan haar eerlijk gezegd geen ongelijk geven, mam.”
“Weet ik meisje, maar denk je, nou, dat ik hem nog een keer zou mogen spreken? Ik bedoel, ik weet wel dat hij vreselijke dingen gedaan heeft, maar… het blijft mijn man.”
“Misschien, we kunnen het vragen.”
“Denk je dat de Spotgaai mij iets kwalijk neemt?”
“Maar natuurlijk niet, mama”, zei Adriënne. “Heb ik dat nog niet gezegd? Ze laat bijna iedereen vrij, jou dus ook. Al vraagt ze wel dat je niet te ver weg gaat, zodat de dokter je in het oog kan blijven houden.”
“En jij?”
“Ik ben ook vrij”, stelde Adriënne haar gerust. “Alleen de dokter en opa zijn nog gevangen, van wie hier zit. En vader natuurlijk.”
“Maar ze gaat vast nog een hoop mensen veroordelen.”
“Dat gebeurt nu eenmaal na een oorlog”, zei Adriënne zacht.
“Jij bent toch veilig hé?”