~Chapter 5.5~

''Sweet niece of me, how are you doing?''

Draco Malfoy POV.

'Kom op, Draco, doe het! Of jij zult erachter komen hoe het voelt...'
De Dark Lord stond voor Rowle met een kwaadaardige en woedende uitdrukking op zijn gezicht. Potter was, zoals gewoonlijk, ontsnapt en de Lord's woede was nog nooit zo groot en beangstigend geweest. Rowle lag trillend en doodsbang op de grond en had zijn armen voor zijn gezicht gevouwen. Draco slikte moeizaam en keek neer op de doodsbange man, die tussen zijn armen door naar de blondharige jongen op keek.
'Nu!'
Draco richtte zijn toverstok met een trillende hand op de verwarde Death Eater die voor hem op de grond lag. Hij trok zijn wenkbrauwen in concentratie samen en probeerde zichzelf ertoe te zetten de man te vervloeken. Zijn lip trilde. Zonder het te zien, wist hij wat voor medelijdende blik zijn moeder in haar ogen had, hoe emotieloos zijn vader nu toekeek en hoe jaloers en sadistisch zijn tante was. Voor een kort moment sloot Draco zijn lichtblauwe ogen.
Hij had geen tijd om ze te openen; de Dark Lord was ongeduldig geworden en met een zwaai van zijn toverstok sloeg hij Draco de hoek van de kamer in, waar hij in pijn en ellende in elkaar zakte.
'Watje, net als je vader! Waar is je moed, je trots?!'
De Lord schreeuwde een luid en sissend ''Crucio'' en richtte zijn toverstok op Rowle, die kronkelde en het uitschreeuwde van de pijn terwijl Draco zijn blik van de man af probeerde te houden. Narcissa hield haar hand onopgemerkt uit naar haar zoon maar terwijl Draco wel opstond, bleef hij koppig staan waar hij stond. Opnieuw miste hij zijn zus. Zij zou de enige zijn die hier iets tegen in kon of durfde brengen.
Ik mis je, Lou, dacht hij. Ik wil je terug.

Louise Malfoy.

Voor Louise voelde het verschrikkelijk om opgesloten te zitten en niks te kunnen doen, en ze wist vrijwel zeker dat Blaise er hetzelfde over dacht. Ze hadden geen besef van tijd, wisten nooit of het dag of nacht was, vooral omdat de bezoekjes van de Death Eaters steeds schaarser werden en ze dus ook steeds minder te eten of drinken kregen. Blaise kon nog nauwelijks rechtop staan van de honger en vermoeidheid en ook Louise had hier moeite mee. Alleen had zij één klein voordeel; haar ring. Er zat zo veel energie in die slangvormige ring, energie die verzameld was de afgelopen twee of drie jaar, dat deze nu naar boven kwam omdat ze het het meest nodig had.
Maar helaas had Blaise deze ring noch energie niet. Louise zag hem er elke dag op achteruit gaan en diep vanbinnen was ze woedend, op zichzelf, omdat zij dit had laten gebeuren en op de Dark Lord, omdat hij de bevelen had gegeven dit te laten gebeuren. Misschien zou zij dit nog overleven, alleen omdat die stomme ring haar in leven hield, maar hoe zat dat met haar beste vriend?
Elke keer als hij zijn ogen te lang gesloten had raakte Louise in paniek, elke keer dat hij niet reageerde, begon ze als een gek aan zijn lichaam te schudden om er zeker van te zijn dat hij nog leefde. En elke keer dat ze dat deed, zou hij triest naar haar glimlachen en haar in zijn armen trekken, om haar vervolgens stevig tegen zich aan te houden tot het hele ritueel zich opnieuw voordeed.
Tot er op een bepaald moment een heleboel veranderde. Verschillende Death Eaters kwamen uit het niets de kerkers binnen gestormd, waaronder ook Louise's tante Bellatrix. Zoals gewoonlijk had ze een onaangename en gemene grijns op haar gezicht toen ze, gevolgd door de Carrows en twee andere, onbekende Death Eaters, richting Louise en een half slapende Blaise huppelde.
'Lief nichtje van me, hoe gaat het met jou?' vroeg Bella grijnzend en ze streelde met haar toverstok een pluk vuil, blond haar van Louise uit haar gezicht. Gek genoeg kreeg Louise het voor elkaar een sarcastische glimlach op te zetten.
'Oh, het kon niet beter, tante. Ik voel me werkelijk geweldig!' riep ze overenthousiast uit. Bellatrix leek zo'n reactie niet te verwachten en haar grijns verdween.
'Goed. We komen je vriendje weg nemen, de Lord denkt niet dat hij hier nog veel nut heeft.'
Paniek sloeg toe bij Louise en ze schudde haar hoofd snel. 'Nee, nee, dat wil ik niet. Wat gaat hij met hem doen? Ik wil het niet. Hij blijft bij mij.'
Blaise begon zich langzaam te realiseren dat er gezelschap was en zijn bruine en bloeddoorlopen ogen verwijdden zich bij het zicht van Bellatrix en de anderen. Gauw pakte hij Louise's hand vast en leunde naar voren.
'Doe alsjeblieft rustig, het is vast niets. Maak het jezelf, en mij, nou niet moeilijk...' fluisterde hij zachtjes in haar oor. Hij drukte een kus op haar wang en liet zich zonder tegenstribbelen losmaken en meenemen. Ondertussen deed Louise zich haar best om de tranen binnen te houden. Bellatrix grinnikte nog eens gemeen voordat ze de kerker verliet en de voetstappen stierven langzaam weg.
Nu was Louise helemaal alleen. Wekenlang, maandenlang zelfs, had ze hier opgesloten gezeten met haar vriend, en nu kwamen ze hem zomaar van haar wegnemen om wie weet wat met hem te doen. Zou hij veilig zijn nu? Wat gingen ze met hem doen? Zouden ze hem gewoon vrijuit laten gaan? In dat geval was het beter dat hij hier weg was, dan kreeg hij ten minste weer te eten en kon hij slapen in zijn eigen, zachte bed...
Haar gedachten dwaalden compleet af naar haar eigen bed. Ze sloot haar ogen en probeerde zich voor te stellen hoe ze in haar grote, zachte, tweepersoons bedje lag, met Blaise naast haar, die haar liefdevol in haar armen hield. Die over haar blonde haren streelde, haar kusjes gaf en haar vertelde hoe veel hij van haar hield. Ze stelde zich voor dat dit alles voorbij was, dat de ring van haar vinger was en dat ze gezond en sterk was, net zoals Blaise altijd geweest was voordat dit alles gebeurde.
En nu ze hier zo over nadacht, hoe zou het met haar broer gaan? Draco, waarmee haar band eindelijk versterkt was, Draco, die ze nu écht haar broer kon noemen. Een broer waarvan ze enorm veel hield. Zou hij dit alles nog aankunnen?
Uit het niets klonk er een harde en oorverdovende schreeuw die maakte dat Louise haar ogen meteen weer opende en gespannen en geschrokken om zich heen staarde in de duisternis. Wat was dat in hemelsnaam?