2. Vragen zonder antwoord...

"AAAAAAAAAAAH!" snel druk ik mijn hand tegen mijn mond om mijn gegil te verzachten.
Op de plek waar je oversteekt naar het bos, loopt een weg, dat wist ik.
Maar ik had de weg niet goed kunnen zien, in het pikkedonker.
Dus, ik had ook niet door dat er een auto aankwam die mij zowat aanreed!!!
Ik was dus snel naar achter gesprongen.
Ik kijk voorzichtig naar links en rechts en zet een stap op de weg. In één keer zoeft er een motor langs me. Ik krijg de rillingen.
Ik kijk nog eens goed en sjees de weg over.
Aan de overkant kijk ik nog eens goed rond.
Moest ik nou hier links of rechts? Ik had nooit echt goed opgelet, ik was altijd gewoon achter Eva en Denise aangegaan.
Rechts dus.
Na een stukje lopen kom ik bij het hek van het bos.
'Anno 1863' staat er. Weer iets waar ik nooit op had gelet. 's Nachts ben ik wel erg Anders.

Voorzichtig duw ik het hekje open en loop zachtjes door het grindpad. Wanneer ik daar af ben ren ik over het wat zachte grond door de regen die laatst viel. Na een stukje zie ik de zuil al staan.
Naast de zuil kijk ik nog eens even rond.
Eenden drijven rustig in de vijver alsof er niets gebeurd. Een zachtje mist hangt boven de vijver, best mooi eigenlijk. Daarachter rijzen uit de mist de grote bomen, met hun afvallende herfstbladeren. Het ziet er eenzaam uit. Maar alsnog prachtig.
Ik ga even zitten en bekijk alles nog eens goed.
Ik denk na. Waarom heb ik dit nooit eerder bekeken? Waarom is de wereld het mooist als je het zó bekijkt?
Duizenden vragen zonder antwoorden denderen door mijn hoofd. En plots klinkt een aardige jongenstem in mijn hoofd:

"Het spijt me... Het spijt me... Vergeef het me... Asjeblieft..."

Ik kijk omhoog. Die persoon zei sorry tegen mij. Maar waarom?

"Ze wachten! Laat ze niet Wachten!! Ze worden nog ongeduldig!!

Oeps, die rare stem moest ik ook maar niet vergeten!! Snel sta ik op een kijk nog eens goed. En daarna stap ik op de zuil af...