51~

Langzaam stroomt al de lucht mijn longen weer in. Dat was kort zeg. Een warm gevoel gaat door mijn lichaam. Mijn lippen lijken te kloppen. Tuurlijk, ik ben gekust. Mijn eerste kus. Maar wie heeft mij wakker gekust? Een vieze oude man? Mijn ogen willen open maar ik voel me nog te slap. Een warme hand omsluit de mijne. ‘Belle?’ Nu vliegen mijn ogen wel open. Ze kijken recht in de ogen van wie ik de stem herkende. Ik wil iets zeggen, maar mijn mond is te droog. Er komt iets van gepiep uit. Hij streelt mijn wang en zucht opgelucht. ‘Ik ben zo blij dat je er weer bent,’ zegt hij zacht. Dat is waar, ik ben er weer. Weer midden in de problemen. Midden in al het gezeur en gezeik. Toch is het beter zo. Ik voel me veilig hier. Maar… waar ben ik eigenlijk?

Ik kijk nieuwsgierig om me heen. Hier ben ik nog nooit geweest, dat is zeker. ‘Honger? Dorst?’ Ik glimlach lichtjes, het is grappig om hem zo te zien. Zo bezorgt. Ik ben blij dat hij het is, en niet een oude vieze man! ‘Ik haal snel wat water,’ roept hij paniekerig als ik naar mijn keel wijs. Ik begin te grinniken, wat klinkt als een stikkende gans. Al snel is hij terug met een soort wijnglas gevuld met ijskoud water. ‘Drink maar.’ Het koude water glijdt door mijn keel, een heerlijk gevoel. Gelukkig heb ik dan mijn stem weer terug. Ik bedank hem zachtjes terwijl hij het glas overneemt. ‘Belle, ik wil niet dat je in paniek raakt maar, er is veel veranderd toen je sliep.’ Ik frons. Wat kan er, in hooguit één dag, veranderd zijn? Hij gaat op het randje van het bed zitten, dat overigens extreem lekker ligt. ‘Je bent zo slim, Belle. Misschien wel té. Er is, zoals jij al vermoedde, meer dan alleen het “gewone” mensenleven. Mensen zoals ik bestaan ook. We zijn anders. Men kent ons als sprookjesfiguren, ze geloven dat we niet bestaan. Maar dan doen we wel. En jouw boek, is ons portaal.’