Alleen tussen een hoop mensen

Het is september , het is een nieuw schooljaar en het is een hele opluchting dat school weer begon voor me. Ik hoopte dat het zou helpen om minder aan haar te denken. Om haar hopelijk te vergeten door de dag , ik wou niet dat ze de hele dag door mijn hoofd spookte. Hoe mooi dat spookje ook was. Ik wou niet constant zitten denken hoe ik alles verpest had, hoe ik alles beter had kunnen doen en hoe het nu verder moest.

Waren we nog wel vrienden nadat ik maanden verliefd op haar was geweest. Waren we nog wel vrienden na 2 maanden vakantie waar ik haar één keer gezien had ,wat dan ook nog samen was met nog veel mensen. Waren we nog wel vrienden omdat ik nog altijd “over mijn oren” verliefd op haar was. Konden we nog wel vrienden zijn uiteindelijk! Ik wist het niet meer. Soms is het beter om een zinkende boot te verlaten zeggen ze, maar ik ben niet de persoon die dat graag doet. Ik ben zo iemand die liever samen met de boot zinkt, ik zal niemand aan zijn lot overlaten als ik er iets aan doen kan. Als het lijkt dat al de reddingsbootjes weg zijn gedreven zou ik je proberen boven water te houden. Niet omdat het moet maar omdat ik niet kan zien hoe iemand weg zinkt in hun problemen.

Maar zo begon het schooljaar 2008-2009. De eerste dag dat ik naar school ging wist ik niet goed wat er gebeuren ging. Zou ze het vergeten zijn wat ik haar toen maanden geleden had verteld en naast me komen zitten of zou ze ergens anders gaan zitten … om welke reden dan ook. En dat gebeurde dan ook , ze ging zitten naast een anderen jongen. Hij zat helemaal vanvoor in de bus , waar hij al zat toen de bus aan mijn bus paaltje stopte ’s morgens. Ik dacht er niet direct iets bij , het was de eerste dag en ze ging gewoon zitten op de eerste plaats dat ze zag.

Ze kende hem niet echt toen ze voor de eerste keer naast hem ging zitten. Dat was in het begin. Stefan (zo noem ik hem vanaf nu ) probeerde altijd op die zelfde plaats te zitten in de bus. Zelfs als er al mensen zaten probeer hij dit , vaak waren het mensen die er een paar haltes voor Anneke haar halte uit moesten. Hij veranderde dan altijd van plaats van de moment dat die mensen opstonden. Zo slaagde hij er altijd in om 2 plaatsen te houden, en Anneke elke dag naast hem te hebben op de bus. In mijn ogen was dit verschrikkelijk. Het was alsof ze mij niet meer zag staan. Alsof Stefan beter was om naast te zitten en ik dus niet goed genoeg was.

Dat gevoel werd nog sterker toen ik begon te merken dat hij op tijd van een maand al makkelijker om ging met Anneke dan ik ooit had gedaan. Hij kon met haar praten in de bus , en niet de korte bus gesprekjes die ik ooit met haar had maar echte gesprekken. Hij had een invloed op haar , bij hem was ze openlijker en kon ze muziek delen met hem. Bij mij deed ze dat nooit , bij mij kwam ze, toen maanden geleden , gewoon naast me zitten en meestal luisterde ze heel de weg naar school muziek. Zonder iets te zeggen. Zonder ooit te vragen of ik niet eens meeluisteren wou. Stefan kreeg haar muziek wel te horen soms.

Ik was een beetje jaloers denk ik , ik wou ook weten wat voor muziek ze luisterde. Zeker omdat ikzelf ook graag muziek luister. Muziek is een soort drugs voor mij, elke dag dat ik het niet luister is alsof ik iets gemist heb en voel ik de drang om toch nog even wat muziek te luisteren. Ik luisterde toen muziek die denk ik toch wel redelijk cliché was voor mijn situatie. Van die muziek die je herinnert aan al je gevoelens en ver weg is van vrolijke muziek. Maar voor mij was het vrolijk, hoe hartverscheurend de lyrics ook waren , mijn realiteit voelde altijd dat beetje slechter.