De 100e Hongerspelen - 241

“Ze moeten naar een open plek”, zei Carsta. “Maar waar.” Ze keken de ruimte rond, naar de verschillende schermen.

“De hoorn”, zei Inne zacht. “Die is het dichtst bij.”
“Maar dan nog een heel eind voor hen, hoe weten ze dat ze daar heen moeten?”
“We zullen nog een sponsorgift moeten sturen dan.” Ze keken elkaar aan. Wat ze nu ook zouden sturen, het was peperduur, maar het was de enige oplossing. Het rotsgebied was te gevaarlijk om hen op te halen, het was daar al moeilijk genoeg om lijken weg te halen, maar ze moesten hen er nu ongeschonden uit halen. Bovendien, ze hadden wel piloten, maar dan piloten met heel weinig ervaring. Ze konden geen risico’s nemen.

***

“Nog een thermos chocomelk dan”, zei Katniss. Ze keek naar Amethyst. “Hoeveel kost dat?” Amethyst noemde de prijs. Iedereen keek elkaar aan.
“Als we samenleggen moet dat kunnen”, zei Johanna vastberaden.
“Ik teken de hoorn bij zonsondergang”, zei Peeta. “Opschrijven kunnen we niet maken, dan is er wel iemand die het tegen weet te houden.”
“Teken er een hovercraft bij dan”, zei Inne. “Met een ladder.”
“Goed. Geef me een half uur.” Peeta trok zich terug met papier, potloden en nog een hoop ander tekengerief.

***

“We moeten haar hier weghalen”, verzuchtte Ian tegen Odette.
“Ik neem haar schouders wel”, zei Odette. Ian knikte en nam Kayla’s benen. Samen sleepten ze haar een eind weg. Aan de bosrand legden ze haar neer.
“We zijn nog maar met vier”, zei Ian, terwijl ze bij Kayla’s lichaam wegliepen.
“Ik hoop maar dat we het nu halen samen. Er zijn er al te veel gestorven.”
“Het moet lukken.”
“Ja, het moet.” En anders ben ik degene die het niet haal, wist Odette. Ze zou niet toestaan dat er nog iemand anders iets zou overkomen. Ze was nog de enige die geen beschermeling was, en dus de enige die de anderen kon beschermen.