``214``

Alex POV
We rennen door de plantage op zoek naar de boom als er opeens licht op ons schijnt. We worden snel omsingeld. “en nu…?” Dean heeft zijn op mijn onderrug. Het verbaast me. Rose kijkt even om en ziet het. Haar ogen gaan over mij en dan naar Dean. Ze ziet wat in Dean’s houding veranderen. Iets dat ze alleen had gezien toen Sam in gevaar was. Was Dean bereid om zich helemaal aan dat meisje te geven, waar ze de naam niet eens van wist?
“laat ons gaan!” roep ik uit en stap een beetje naar voor. De man en vrouw schudden hun hoofd.
“jullie worden geofferd!-“ voor hij verder kan gaan word de man doorboord en de andere vrouw meegesleurd.
Na een tijd te hebben gelopen vinden we toch eindelijk de boom die we moesten hebben. We steken de boom in de brand en lopen dan weg.

“dus… je gaat weer verder?” vraagt Dean aan Rose. Rose kijkt even naar Dean en knikt.
“ja, ik zie dat je in goede handen bent, met Sam en haar” ze knikt naar mij en ik stap naar voor.
“ik heb me niet eens kunnen voorstellen, ik ben Alexandra Von Salem” Rose haar mond valt een beetje open en steekt haar hand uit.
“Rose Salvator, Ik heb over je moeder gehoord. Het is een eer je te ontmoeten” er vormt zich een zachte bloos op haar gezicht and ik kan er niets aan doen dan te grinniken.
“bedankt” ze laat mijn hand los en omhelst Dean.
“ik begrijp nu waarom je haar wilt” fluistert ze in zijn oor. Dean bevriest even en kijkt naar mij terwijl ik tegen Sam aansta. Sam legt zijn arm over mijn schouder and glimlacht tevreden.

Als we Rose hebben uitgezwaaid lopen we naar de Impala.
“hoe waren jullie trouwens zo snel weer terug?” vraagt Dean en ik begin gelijk te lachen. Met een soepele beweging trek ik mijn vest uit, duw mijn armen een beetje naar elkaar een steek mijn duim op alsof ik probeer een auto te stoppen. Sam begint ook te lachen als hij Dean's gezicht ziet.
“Je hebt… uh… je…” Dean komt duidelijk niet uit zijn worden en Sam en ik stappen lachend in.
“zal ik hem vertellen dat we gewoon een auto hebben gestolen in plaats van wat ik voor deed?” Sam begint nog harder te lachen en schud zijn hoofd.
“laat hem dit maar denken”