[009] Harry Edward Styles

Met gemengde gevoelens loop ik weg. Waarom moest die idioot dan ook z'n hopeloze ontsnappingspoging doen? Gisteren was alles veel beter. Ik geef een woedende trap tegen de tafel waardoor er verschillende spullen op de grond vallen en loop naar de keuken. Ik trek de koelkast open en gris de eerste fles sterke drank er uit die ik zie. Ik open hem in een simpele beweging en neem een paar grote slokken. Langzaam kalmeer ik wat en zak langs de koelkast naar beneden, op de grond. Rustig neem ik nog een slokje en sluit mijn ogen een paar tellen. Het beeld van Louis flitst door mijn hoofd, huilend. Ik grom gefrustreerd en giet de rest van de inhoud naar binnen. De fles beland hard tegen de muur. Het glas vliegt alle kanten op en ik vloek luid. Waarom verschijnt hij nou opeens weer in mijn gedachten. Ik haat hem, die jongen verpest alles. Ik spring overeind en loop woedend terug naar de slaapkamer. De alcohol kalmeert me nou niet bepaald meer. Ik haal de deur van het slot en trek hem ruw open. Louis ligt op bed, in een hoekje en met betraande wangen. Een naar gevoel trekt door mijn lichaam. Waarom moet hij dan ook huilen? Snel schud ik het gevoel weg en loop naar Louis toe. 'Kappen,' snauw ik woedend en trek hem omhoog. Stil staart hij me aan nmet een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. Gefrustreerd geef ik hem een klap in zijn gezicht. 'Stop,' piept Louis smekend. 'Waarom zou ik?" Snauw ik woedend en probeer het ophopende schuld gevoel te negeren. Ruw druk ik hem tegen de muur. 'Nou?' sis ik dreigend. 'H-Harry,' smeekt hij met betraande ogen en probeert zich los te trekken. 'Stop..' smeekt hij en er rolt een traan over zijn wang. In een beweging laat ik hem los en hij valt op bed neer. Ik draai me om en storm de kamer uit. Ik gooi de deur dicht en draai hem op slot. Wat is er mis met me?