055

Ietwat nerveus liep Sam het trappetje voor de voordeur van het huis van haar ouders op. Ze opende de deur, liep naar binnen en sloot hem weer. ‘Hoi!’, riep ze naar binnen. Ze trok haar jas uit en hing hem op de kapstok. ‘Sam?’, vroeg haar moeder. ‘Ben jij dat?’. ‘Ja!’, antwoorde ze. Ze ademde nog een keer diep in en uit, voordat ze de gang door liep en de deur naar de woonkamer opende. Haar moeder en Brooke zaten op de bank tv te kijken. ‘Hey, Sam’, zei haar zusje met een glimlach. Ze keek haar even met een veelbetekenende blik aan. Sam trok een wenkbrauw naar haar op. ‘Hoi’, zei ze. Ze ging op één van de twee stoelen zitten. Haar moeder legde het tijdschrift dat ze aan het lezen was op de tafel. ‘Wil je wat drinken?’. Sam schudde haar hoofd. ‘Nee, waar is pap?’. ‘Die moest overwerken’. Ze fronste lichtjes. ‘Hoe laat komt hij thuis?’. Haar moeders ogen schoten naar de klok. ‘Het is half negen… Ieder moment eigenlijk’. ‘Oke, mooi’. ‘Wat is er dan?’. Ze beet even op haar lip. Ze kon het moeder net zo goed nu vertellen. ‘Nou…’, begon ze. Brooke keek haar weer even aan. ‘Ik heb wat met Zayn’. Haar moeder leek het eerst niet te snappen. ‘Is dat niet die jongen die je vader niet mag?’. ‘Ja’. ‘O, die jongen van die band’. ‘Ja, die ja’. ‘Deze’, zei Brooke. Ze hield haar mobiel voor haar moeders gezicht, wiens ogen wat groter werden. ‘O, dat is een mooie foto’. ‘Welke foto?!’. Sam schoot van de stoel af, om ook op Brooke’s mobiel te kijken. Jawel hoor, de zoen foto van die middag. Ze bracht een hand naar haar hoofd. ‘Ja, dat is hem…’, mompelde ze. Brooke liet haar moeder nog een paar foto’s zien, terwijl Sam weer terug liep naar haar stoel. Haar moeder hield haar hoofd schuin. ‘Jullie zijn wel heel leuk samen, hoor’. Sam glimlachte. ‘Dankje, nou hopen dat pap dat ook denkt’. ‘Ach, hij moet hem gewoon even leren kennen, denk ik’. ‘Wie moet ik leren kennen?!’, werd er vanuit de gang geroepen. Sam ging zenuwachtig iets verzitten in haar stoel. ‘Sams vriendje!’, riep haar moeder terug. Ze wisselden een blik. Walter opende de deur. ‘Hallo, Sam’, begroette hij haar. ‘Hoi, pap’. ‘Heb je een vriendje?’, vroeg hij, terwijl hij naar de tweede stoel liep en zich erop neer liet zakken. ‘Ja…’, mompelde Sam. ‘Wie is het? Ken ik hem’. ‘Je hebt hem wel is gezien…’, draaide ze erom heen. ‘Zeg het nou maar gewoon’, drong haar moeder aan. ‘Het is Zayn’, zei ze snel, in de hoop dat haar vader het niet gehoord had. Tuurlijk had hij dit wel. Zijn wenkbrauwen vlogen omhoog. ‘Ik zei toch dat ik dat niet wou hebben!’, riep hij. ‘Walter, overdrijf niet zo, ze zijn heel leuk samen’, zei Vanessa. ‘Brooke, laat hem die foto is zien’. Sam bracht een hand naar voor haar ogen. Ze wou haar vaders reactie niet zien. Ze hoopte maar dat het niet de zoen foto was. ‘Die oorbellen’, merkte haar vader meteen op. ‘En dat haar, echt verschrikkelijk’. ‘Ach, Walter, je moet hem gewoon leren kennen, ik weet zeker dat het een heel aardige jongen is, toch, Sam?’. Langzaam haalde Sam haar hand weg. Haar vader keek haar fronsend aan. Ze knikte, meer naar haar moeder dan naar haar vader. ‘Ja, hij is heel aardig’. Ze durfde haar vader haast niet aan te kijken. ‘We zullen wel is zien’, zei die.