Hoofdstuk 34

Zayn Malik pov.

Lusteloos staar ik naar mijn eten, terwijl ik er wat in prik met mijn vork. Honger heb ik niet, ik zit weeral in mijn gedachten verzonken.
Gedachten van Amy. Van de dag toen we ontsnapten. Alles leek zo perfect, we waren ontsnapt, ik zou de jongens weer terugzien en mijn familie, en bovenal, ik zou Amy nooit meer laten gaan. Ik had het moeten zien aankomen, dat Perrie er zou zijn. Perrie, het meisje waar ik een relatie mee had. Ik denk niet dat we nu nog een relatie hebben. Niet dat ik haar haat ofzo, ze was een leuk meisje om mee om te gaan, maar liefde was er niet. We waren gewoon samen omdat we een leuk stel leken, en ja omdat ze goed was in bed. Maar dat is verleden tijd, ik ben veranderd. Ja het klinkt cliché, maar het is zo. Amy heeft me veranderd. Nu pas zie ik in hoe vreselijk ik vroeger wel niet kon zijn. Hoe respectloos ik meisjes heb behandeld en hoe hard ik met hun gevoelens speelde. Maar nu niet meer, nu wil ik al die aandacht van die meisjes niet meer. Ik wil Amy, haar zachte lippen, haar smalle gezicht, haar prachtige groene ogen, haar liefde. Tranen vormen zich in mijn ogen. Ik mis haar, ik mis haar godverdomme hard. Ik knipper een paar keer met mijn ogen zodat ik weer helder zie, mijn blik dwaalt af naar de klok. Half 2, bijna tijd. Bijna tijd voor het plan dat Liam en ik gemaakt hebben. Mijn bord met eten laat ik onaangeroerd staan en snel loop ik naar boven. Het liefst zou ik heel het plan afblazen, in mijn bed gaan liggen en er nooit meer uitkomen. Maar dat kan niet, ik kan niet meer terug. Ik kan niet meer terug sinds ik
@ZaynMalik1D: #tweetcam2pm
heb getweet. Ja, ik ga een tweetcam doen. Zo kunnen de fans me eens zien, zo kan ik ze wat gerust stellen. Tijdens mijn ontvoering werd het fandom helemaal gek, heb ik gehoord. Ik werp nog een laatste blik op mijn bord, en laat het dan onaangeroerd staan. Snel sprint ik naar boven, om nog snel een douche te nemen. Als ik de warme stralen op mijn schouders voel, word ik een beetje rustiger. Even denk ik aan niets. Maar na 5 minuten dwing ik mezelf toch echt om onder de douche uit te stappen, ik ga mijn fans niet laten wachten. Na 15 minuten zit ik helemaal klaar achter mijn computer. Ik zie er ietwat fris uit, in ieder geval veel beter als een uur geleden. En zo snel ik 5 minuten geleden nog was, zo traag ben ik nu. Ik durf niet, dat is de waarheid. Traag open ik mijn twitter, bang voor wat ik ga zien. Het beeld dat ik voor me krijg, beneemt me de adem. Duizenden- nee miljoenen tweets van fans. #PrayForZayn was een serieuze trend tijdens mijn ontvoering. Ook zie ik foto’s van de rest van de jongens, hoe slecht ze eruit zagen. Ik wist niet dat ze het er zo moeilijk mee hadden. Onder 1 foto staat een link naar een filmpje, en zonder na te denken klik ik erop. Er verschijnt een beeld van mijn 4 beste vrienden, blijkbaar van een ‘oude’ tweetcam. Ik zie hoe ze zich sterk probeerden te houden, maar het lukte niet echt, vooral Niall zat erbij alsof hij elk moment in tranen kon uitbarsten. Op dat moment nam Liam het woord: “Euhm zoals jullie kunnen zien zijn we maar met 4.” Ik zag dat hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. “Jullie vragen je vast af waar Zayn is, en eerlijk gezegd vragen wij ons dat ook af, want Zayn is ontvoerd.” ging Liam verder, maar daarna barstte hij in tranen uit, net zoals Louis, Niall en Harry. Ongemerkt krijg ik weer tranen in mijn ogen. Het beeld van mijn 4 beste vrienden die gebroken zijn, door mij, laat me zo slecht voelen. Snel klik ik het filmpje weg, voor ik helemaal in tranen uitbarst. Mijn blik valt op het scherm rechts bovenaan, nog 3 minuten. Nerveus wacht ik tot de minuten voorbijstrijken. Als het uiteindelijk 2 uur is, ga ik kapot van de zenuwen. Waarom weet ik niet. Ik open een nieuwe tweetcam, en tweet de link door zodat iedereen kan zien. Vliegenvlug zie ik het aantal kijkers stijgen. Tientallen, honderden, duizenden, miljoenen, de kijkers blijven maar komen. Na een paar seconden aarzelen begin ik toch te praten. “Hi guys, lang geleden, niet? Wel, waar zal ik beginnen? Ja ik ben ontvoerd, maar nu ben ik weer helemaal terug. Als jullie vragen hebben kunnen jullie die natuurlijk stellen.” Even neem ik een pauze, het voelt zo raar om tegen een scherm te praten. Maar ik weet dat mijn fans kijken, dolblij dat ik in orde ben. Door die gedachte krijg ik een spontane lach op mijn gezicht. Ondertussen stromen er duizenden vragen mijn mentions binnen. Zo nu en dan pik ik er 1 uit. “Iemand vraagt me hier of ik de boys gemist heb. Natuurlijk! Ik mistte ze elke dag, mezelf afvragend wat ze aan het doen waren. En natuurlijk mistte ik mijn familie ook. Oke, een andere vraag.” Even scroll ik door mijn mentions, tot ik een leuke vraag heb gevonden. ‘@ZaynMalik was het eten dat ze je gaven lekker?’ Die vraag laat me grinniken. Snel lees ik ze voor, en beantwoord ik ze ook: “Wel neen, helemaal niet! Alleen maar oud brood en koude soep. Gelukkig ben ik nu weer thuis en kan ik weer naar het frituur om de hoek.” Bij dat laatste knipoog ik even. Zo ga ik nog even door met vragen beantwoorden. Ik voel hoe mijn humeur steeds beter en beter wordt, ik kan weer grapjes maken en er staat een spontane grijns op mijn gezicht. De gedachte dat ik nu al de fans dolgelukkig heb gemaakt doet mijn hart opzwellen. Vroeger leek het misschien niet zo, maar ik hou echt van mijn fans! Ze hebben ervoor gezorgd dat ik zover ben gekomen, samen met de andere jongens natuurlijk. Ik heb echt alles aan hun te danken! Niet dat ik anders ongelukkig zou geweest zijn, integendeel. Ik zou waarschijnlijk leraar Engels geworden zijn, maar ik zou altijd het gevoel hebben gehad dat ik iets in mijn leven mistte. En net als ik me even spontaan gelukkig voel, vliegt er een foto door mijn mentions die mijn hart doet stilstaan. Het bloed in mijn aderen stopt met stromen en de foto brandt zich op mijn netvlies.

@DirectionerForEver: who is this girl? She has been spotted with you..