03.

Allison Wright’s P.O.V.

Zayn’s ogen boorden zich nog steeds in die van mij. Mijn adem stokte en ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen.
“Goed, volgens mij is iedereen er. Wie gaat er mee ontbijten?” Louis’ stem weergalmde door de ruimte. Gelukkig, gered. Saved by the... eh, Louis.
“Waar is Harry?,” vroeg de blonde jongen.
“Ik ben hier.” Harry’s slaperige ogen ontmoetten de mijne, toen hij de kamer in kwam lopen. Ik glimlachte.
“Niall en Amy gaan niet mee toch?,” vroeg Liam. Ah, dus de blonde jongen heette Niall. En het meisje waar hij wat mee had was Amy. Got it.
Niall schudde zijn hoofd. “Klopt. Wij moeten ervandoor.” Hij glimlachte naar Amy, die lief terug glimlachte. Hand in hand verlieten ze het huis.
Harry liep naar de gang en pakte zijn jas. “Ik ga ook niet mee. Ik heb met Vanessa afgesproken.”
Vanessa. Ik herkende de naam. Liam had het wel eens over haar gehad. Maar ik wist niet zeker of hij dezelfde Vanessa bedoelde. Ach, het waren mijn zaken ook niet.
Louis knikte bedroefd. “Oh, oké,” mompelde hij. “Dan blijven we dus nog maar met z’n...” Hij telde de personen. “...vieren over.”
Liam keek me vragend aan. “Ga jij ook mee?,” vroeg hij. Ik twijfelde even. Ik wilde eigenlijk niet. Ik wilde naar huis en onder de lakens kruipen. Slapen en voorlopig niet meer wakker worden. Mijn hoofd bonkte.
“Natuurlijk gaat ze mee,” besliste Louis voor mij. Ik hoorde Zayn achter mij geërgerd zuchten en ik voelde hoe zijn aanwezigheid zich achter mij verliet.

“...en toen zei ze dus dat ze me niet meer wilde. Ze begon weer te huilen, maar serieus, ik trap daar niet nog een keer in hoor. Wat denkt ze wel niet? Dat ze een spelletje met me kan spelen? Ze mag blij zijn dat ik het niet als eerste heb uitgemaakt.” Louis bleef maar ratelen over zijn verbroken relatie. Hij kon er maar niet over ophouden. Hoe zij altijd het slachtoffer uithing. En hoe hij haar elke keer weer terugnam, nadat ze voor de zoveelste keer uit elkaar waren gegaan. Wat waarschijnlijk deze keer weer ging gebeuren.
Ik zuchtte en keek verveeld om me heen. De serveerster - ik schatte haar rond de veertig - die ons al driehonderd keer had gevraagd of alles naar wens was, stond overdreven duidelijk te flirten met een klant aan de bar. Haar rode haren sloeg ze tig keren over haar schouder waarna ze er met haar vinger omheen draaide. De hand van de jongen waarmee ze aan het flirtten was ging door zijn bruine, halflange haren heen, waarna hij haar van top tot teen bekeek. Hij had een donkergrijs, bijna zwart, spijkerjasje aan, met daaronder een donkerblauw shirt. Zijn ogen, die ook blauw waren keken de serveerster verleidelijk aan.
Ik schudde verbluft mijn hoofd toen ik besefte hoe oud hij waarschijnlijk was. Zij had zijn moeder kunnen zijn. Een misselijk gevoel bekroop me, terwijl ik vol ongeloof naar de uitdagende uitwisselende blikken keek.
Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik Liam’s hand op mijn schouder voelde. “Ga je dat nog opeten?” Hij wees naar mijn half opgegeten broodje.
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Eet jij maar,” mompelde ik en schoof het bordje zijn kant op.
“Weet je het zeker?,” vroeg hij. Ik knikte. Hij legde zijn hand op mijn voorhoofd. “Gaat het wel? Voel je je ziek?” Liam keek me bezorgd aan.
“Ja, vind je het gek na gisteren. We waren allemaal dronken, Liam,” merkte Louis op. “Dat jij geen hoofdpijn hebt.”
Liam schudde lachend zijn hoofd. “Ik kan goed tegen alcohol,” zei hij trots. “Plus, ik heb niet veel gedronken. We waren niet allemaal dronken.”
Louis haalde zijn wenkbrauwen op. “Wat jij wilt,” mompelde hij beledigd.
Liam lachte opnieuw. “Snel aangebrand, meneer Tomlinson?”
Louis negeerde zijn vraag en richtte zijn aandacht op Zayn. “Zeg, voor een jongen die je normaal de oren van je kop afpraat, heb je nu verdomd weinig te zeggen, Malik.”
Oh, we gaan in die termen verder. Achternamen. Maar natuurlijk.
Zayn reageerde niet en staarde emotieloos voor zich uit, waardoor Louis overdreven met zijn hand voor Zayn’s ogen zwaaide. “Hallo, ik praat tegen je, Zayn. Wat heb jij?”
Zayn haalde zijn schouders op. “Niks,” antwoordde hij humeurig. “Laat me gewoon met rust, oké?”
Louis draaide zijn blik naar Liam toe. “Hij is snel aangebrand. Ik niet.”
Wat een gezelligheid.
Ik zuchtte. “Ik denk dat ik maar eens ga,” zei ik, toen ik mijn stoel naar achter schoof.
Drie hoofden draaiden zich met een ruk naar mij toe. “Nu al?,” vroeg Louis teleurgesteld. Ik knikte.
Stiekem hoopte ik op een reactie van Zayn, maar die kreeg ik niet. Hij zat weer voor zich uit te staren.
Liam stond op. “Ik ga met je mee,” stelde hij voor. “De auto staat om de hoek.”
Ook Louis stond op, die mij in een stevige omhelzing trok. Zo stevig dat ik helemaal plat gedrukt werd. Ja, zo kan ie wel weer Louis! “Het was leuk je te ontmoeten,” zei hij grijnzend.
Ik glimlachte terug. “Vond ik ook,” antwoordde ik.
Ik aarzelde even of ik Zayn gedag moest zeggen, maar hij beantwoordde die vraag al gauw. Met een glimlach die hij zo oprecht mogelijk probeerde te laten lijken stond hij op en sloeg zijn armen om me heen. Ik schrok van zijn onverwachte aanraking en voelde een warm gevoel door mijn lichaam heen stromen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Zo hard dat ik hoopte dat hij het niet zou merken. Voorzichtig liet hij me los. Zijn hand streek langs de mijne, waarna hij me opnieuw glimlachend aankeek. Ik schonk hem een gespannen glimlach terug en liet mijn ogen verlegen zakken.
“Kom je nou nog?,” hoorde ik Liam roepen. Ik zag hem al bij de uitgang staan. “Of stoor ik je?” Hij knipoogde.
Ik zuchtte geërgerd. Wanneer ging hij hier mee ophouden? Ik dacht dat ik Liam’s geplaag na twaalf jaar onderhand wel gewend was, maar het irriteerde me nu mateloos.
“Ik kom eraan,” riep ik terug.