050

‘Whoops!’, riep Sam toen ze struikelde over de laatste traptrede. Zayn trok haar aan haar hand weer omhoog. Ze grinnikte, waarna ze verder wankelde. Hij liep schuin achter haar, hield haar linkerhand stevig vast en had zijn andere hand om haar rechter bovenarm. Ze zakte weer door haar enkel, waardoor hij haar weer overeind moest helpen. Hij had nog aangeboden haar schoenen te dragen, maar ze had geweigerd ze uit te doen met als reden dat dat ‘er altijd zo dom uitzag’. Hij zuchtte. Als hij had geweten dat ze absoluut niet tegen drank kon, had hij haar vanaf het begin al verboden te drinken. Eerst ging het wel goed, pas tegen twee uur had hij gemerkt dat ze niet meer goed op haar benen kon staan. Hij had ook wel wat biertjes gehad, maar was er veel beter aan toe dan Sam. ‘Hier is het!’, riep ze. Ze liep naar rechts. Hij trok haar weer terug. ‘Nee, één deur verder’. Ze glimlachte even heel raar naar hem, waarna ze naar de volgende deur liep. Vlak voor de deur stopte ze. ‘Wat d-‘. Hij stopte abrupt met praten toen Sam haar handen op zijn borst legde en hem tegen de muur duwde. Ze beet op haar lip en keek hem diep aan. ‘Blijf je vannacht hier?’, vroeg ze. Ze lachte even. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik ga naar mijn hotel’. Ze legde een hand op zijn wang. ‘Dan gaan we leuke dingen doen…’. Haar andere hand ging naar beneden. Zayns mond viel een beetje open. In de taxi had ze hem ook al zowat aangerand. Haastig pakte hij haar handen vast. ‘Nee, Sam, ik ga zo naar mijn hotel’. ‘Aaawh?’. Ze zette een pruillipje op. Hij keek haar aan. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Hij zuchtte. ‘Kom’. Hij liet één hand los en opende de deur van het appartement. ‘Zijn we er al?’, vroeg ze verbaast. Hij trok haar mee naar binnen en sloot de deur achter haar. ‘Dit is mijn huis helemaal niet’. ‘Dit is je huis wel’. Hij knoopte haar jas voor haar los en deed hem bij haar uit. ‘Helemaal niet, het lijkt er niet eens op’. Zayn zuchtte. Hij hing haar jas aan de kapstok. ‘Dit is je huis echt wel’. ‘Ik zeg toch dat het mijn huis niet is!’, riep Sam geïrriteerd. Hij keek verbaast naar haar om. Ze sloeg haar armen over elkaar, wat niet z’n goed idee was. Ze viel zowat meteen weer om. Hij pakte haar armen vast en trok haar overeind. ‘Kom, dan gaan we naar je kamer’. Hij wou alweer gaan lopen, maar ze bleef staan. ‘Mijn kamer is hier helemaal niet’, hield ze stug vol. Hij rolde met zijn ogen. Terwijl ze luid protesteerde, tilde hij haar in zijn armen. ‘Ik kan zelf lopen!’, riep ze. ‘sssht! Straks schreeuw je Megan nog wakker’, waarschuwde hij haar, waarna ze haar mond hield en haar armen om zijn nek sloeg. Hij liep met haar de kamer door, naar haar slaapkamer. Het duurde even voordat hij de deur open had, maar uiteindelijk kon hij de kamer binnen. Hij legde haar op haar bed. Hij wou weer overeind komen, maar ze trok hem naar beneden. Met een kleine schreeuw viel hij op haar. Snel rolde hij van haar af. ‘Sam?!’. Hij vond het niet grappig, maar Sam kwam niet meer bij. Hij kwam weer overeind. ‘Ik moet echt naa-‘. ‘Nee! Blijf!’. Ze rolde naar hem toe en duwde hem weer terug. Ze keek hem aan. ‘Alsjeblieft?’, vroeg ze. Hij nam haar in zich op. Haar ogen groot en blauw. Ze trok een pruillipje. Haar lichte haar sierde haar gezicht. Hoe kon hij nou nee tegen haar zeggen? ‘Oke…’, gaf hij toen. Ze glimlachte. ‘Dankje…’, mompelde ze, terwijl ze haar armen om hem heen sloeg en zich tegen hem aan nestelde.