01.

Allison Wright's P.O.V.

“We maken het echt niet laat, hoor. Dat beloof ik.” Liam klopte op de deur en keek me glimlachend aan.
“Ik meen het, Liam. Als ik niet op tijd thuis ben, vermoordt Lydia me.”
Mijn stiefmoeder had me nooit gemogen. Al sinds mijn vader ons voor het eerst aan elkaar had voorgesteld, zag ik dat ze mij een teleurstelling vond. En die woorden heeft ze later ook uitgesproken. Niet dat ik het erg vond. Ik had net zo’n hekel aan haar. Maar de gezellige, vrolijke man die mijn vader ooit was had Lydia volledig veranderd in de man die hij nu is. Kil, bekrompen en haar schoothondje.
Ik was eerst heel blij dat mijn vader zijn geluk weer had gevonden, nadat mijn moeder en hij uit elkaar gingen. Maar Lydia had hem er niet een veel beter persoon van gemaakt. Ik had medelijden met hem. Dat was ook één van de redenen dat ik besloten had bij hem te gaan wonen. Mijn moeder was allang weer met een nieuwe man getrouwd en ik wist dat ze gelukkig was. Mijn vader niet. Maar hij wilde het nooit toegeven. Diep in zijn hart hield hij nog steeds van mijn moeder.
“Hé, Liam!,” zei de jongen die de deur opende. Zijn helder groene ogen keken ons vrolijk aan. Bruine krullen vielen onbevangen langs zijn gezicht. “Kom binnen,” mompelde hij met een charmant wenkend gebaar. Ik glimlachte naar hem en keek de kamer rond.
Een jongen met blond haar zat aan de kop van een glazen salontafel. Zijn blauwe ogen keken geliefd naar het meisje dat aan hem vastgeklampt zat. Zijn arm had hij om haar heen geslagen en hield haar schouder stevig vast. Het meisje, dat gekleed was in een rood vestje en strakke skinny jeans, keek hem innemend aan. Haar lange, stijl blonde haar zat vast in een staart. Ze had geen make-up op en zag er beslist niet meisjesachtig uit. Maar haar natuurlijke schoonheid weerhield haar ervan dat ze er jongensachtig uit ging zien. Het meisje beantwoorde de blik van de schattige, blonde jongen met een glimlach. Het was overduidelijk dat ze wat hadden. Naast haar zat een jongen met een beanie op zijn hoofd, waar nog net een pluk bruin haar onder tevoorschijn kwam. Hij glimlachte naar de jongen die schuin tegenover hem zat. Hij sloot de kring af. Deze jongen had donker haar, net zoals zijn ogen. Ook hij glimlachte en ondanks dat hij niet gelijk mijn type zou zijn, voelde ik een scheut van opwinding in m’n onderbuik. Door z’n zwarte, leren jasje, gecombineerd met een wit T-shirt vielen zijn ogen nog meer op. Hij was het type jongen dat door veel meisjes geadoreerd werd en hij wist dat maar al te goed. Zijn zelfingenomen blik verraadde dat meteen. Ik had een hekel aan zulke jongens en toch deed hij wat met me.
Ik zuchtte en probeerde de gedachte weg te drukken. Ik hield mezelf voor de gek. Een jongen die meisjes zag als een lustobject deed me niets. Ze waren enkel een levend wezen hier op aarde, maar niet aan mij besteed. Ik nam mezelf voor dat ik hem de rest van de avond zou mijden.
Hij deed me niks, probeerde ik mezelf te overtuigen. Hij deed me helemaal niks.

Ik wreef verward over mijn hoofd, waarna langzaam een aantal herinneringen terug kwamen. Liam, mijn beste vriend, had me meegenomen naar een aantal vrienden van hem. Ik had mezelf en mijn vader beloofd dat het niet laat zou worden, maar nadat ik mijn derde biertje kreeg aangeboden was alles in een waas voorbij gegaan. Alcohol viel nooit goed bij mij, zo ook nu.
Mijn hoofd bonkte en een misselijk gevoel bekroop me. Ik probeerde terug te halen wat er verder die avond gebeurd was, maar het enige wat ik me nog vaag kon herinneren was dat er een spelletje gespeeld werd dat die avond volledig veranderde.

“Ehm.. Allison was het toch?” De jongen die zich voorgesteld had als Louis keek me vragend aan.
Ik knikte. “Maar zeg maar Ally, hoor.”
Hij glimlachte enkel en draaide daarna gelijk zijn hoofd naar de jongen schuin tegenover zich. “Zayn, truth or dare?”
Zayn, de jongen met het zwarte haar, keek Louis even verward aan. “Dare,” antwoordde hij niet veel later.
De glimlach die zich op Louis’ gezicht had gevestigd werd nu nog breder. “Oké,” zei hij vrolijk. “Zoen Ally.” Louis keek trots voor zich uit en klamde zich aan de jongen naast zich vast. Harry heette hij, volgens mij. Hij was te herkennen aan zijn krullen. En zijn prachtige groene ogen, dat moest ik toegeven. Maar nadat ik me dat had gerealiseerd, drongen de woorden van Louis pas echt tot me door. Ik moest zoenen met Zayn. Het was me de hele avond gelukt om hem te mijden, maar nu werd het nog erger dan ik me had kunnen voorstellen. Had ik te veel mijn best gedaan?
Zayn’s donker bruine ogen keken me vragend aan. Alsof hij toestemming nodig had. Ik wilde niet. Maar ook weer wel. Ik richtte mijn hoofd de andere kant op toen ik merkte dat ik te lang naar hem staarde. Liam zat me verheugd aan te kijken. Het leek erop dat hij even vergeten was dat hij mijn beste vriend was en me dus zou moeten steunen. Maar nee, hij leek er alleen maar van te genieten.
“Nou, komt er nog wat van?,” beval Louis tegen Zayn.