044

Op Zaterdagochtend werd Sam wakker door haar telefoon die hevig begon te trillen op haar nachtkastje. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Het was nog donker in haar kamer, wat betekende dat de zon nog niet op was. Ze strekte haar arm uit en pakte haar mobiel van het kastje. Ze nam op en hield het apparaat tegen haar oor. ‘Hoi?’, vroeg ze slaperig. ‘Hey!’, klonk Zayn vrolijk aan de andere kant van de lijn. Sam glimlachte lichtjes. ‘Bel ik je wakker?’. ‘New York en Londen verschillen vijf uur’, antwoordde ze. ‘O, ja! Damn, helemaal vergeten, sorry’. Ze grinnikte. ‘Nee, is niet erg’. ‘Jawel, het moet nu ongeveer…’. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Sam gaapte. ‘… Half zeven zijn bij jou’. ‘Dat is best vroeg, ja’. Ze wreef met haar vrije hand door haar ogen. ‘Echt heel erg sorry’. Sam lachte weer. ‘Nee, het is echt niet erg, waarom belde je?’. ‘Rick moet vrijdag naar zijn dochter, die heeft één of andere belangrijke wedstrijd’, vertelde Zayn. Ze fronste lichtjes. ‘En…?’. ‘Zijn dochter woont in Amerika, dus kan ik met hem mee om naar jou te gaan’. ‘Echt?’, vroeg Sam ongelovig. Ze had niet verwacht dat ze hem de komende weken nog zou zien. ‘Ja, echt’. Ze kon gewoon horen hoe blij hij was. ‘Shit…’, mompelde ze. ‘Wat?’. ‘Hoe lang kun je blijven?’. ‘Zaterdag vliegen we weer terug naar Londen’. Ze fronste. ‘Ik moet Vrijdag en Zaterdag werken’. Zayn maakte een afkeurend geluidje. Nu baalde ze ervan dat ze in zes van de zeven stukken speelde. ‘Hoe laat kom je aan?’. ‘In de morgen zijn we al in Amerika, maar we komen aan in Phoenix, want daar moet Rick heen, vanaf daar gaat Liam naar Minnesota en vlieg ik naar New York’, legde hij uit. ‘Liam naar Minnesota?’, vroeg Sam verbaast. ‘Ja, Scarlett woont daar’. ‘O, zo…’. Sam dacht even na. ‘Ik kan de laatste twee uur wel vrij krijgen’, stelde ze voor. Ze danste toch ergens achteraan, dus Robert zou het vast niet erg vinden als ze een training miste. ‘Dan ben ik om vier uur vrij’. ‘Oke, dan zorg ik dat ik tegen half vijf bij jou ben’. ‘Ik wil je ook wel ophalen van het vliegveld’. Het verkeer in New York was verschrikkelijk en ze was er nou niet van overtuigd dat hij zelf met de metro naar hun appartement zou weten te komen. ‘Ja, dat is ook goed’. Sam staarde naar het plafond. ‘Blijf je hier slapen?’, vroeg ze zich in één keer af. ‘Ik wou eigenlijk een hotel nemen’. Ze wou nog aanbieden dat hij wel bij hen mocht slapen, maar een nacht op de bank wou ze hem niet aandoen. ‘Oke, is goed’. ‘Dus half vijf bij het vliegveld?’, vroeg hij voor de zekerheid. ‘Ja, komt goed’. ‘Dan zal ik je nu verder laten slapen’. Hij lachte even. Ze glimlachte. ‘Tot volgende week’. ‘Ja, tot volgende week’. Ze haalde haar mobiel weer bij haar oor vandaan. Op het scherm zag ze dat hij al had opgehangen. Ze legde haar mobiel weer op het nachtkastje, draaide zich om en sloot haar ogen. Ze kon niet wachten tot ze hem weer zag.