Part One

Ik wrijf mijn handen langs elkaar. Voor mijn gevoel is dit echt de koudste winter ooit. Ik beweeg mijn schouders in de hoop ze op te warmen, maar tevergeefs. Ze blijven ijzig koud. De vlokken dansen vrolijk op hun ritme naar beneden, de condens op de ramen van het rode bushokje maakt mijn gezichtsveld minimaal. Aan de andere kant van de weg probeert een vrouw door de twintig centimeter laag sneeuw heen te fietsen wat net zo goed lukt als mijn poging mijn schouders op te warmen. Links doemen twee felle gele lampen uit de mist op, dat werd tijd. Oma zal wel bezorgd zijn, maar met dit weer moet ze het wel begrijpen.
Sinds mijn tiende woon ik 's winters bij mijn oma. Toen mijn ouders een ongeluk kregen doordat ze met de auto van de weg af gleden, is mijn moeder overleden en heeft mijn vader een trauma voor winters en zit daarom in een tehuis waar hij 's winters kan verblijven.
Ik sta op en strek mijn benen, de bus stopt en de deuren gaan open. Ik stop mijn handen in mijn zakken en stap de bus in. Ik scan mijn kaart en zoek een plaats. Voorin de bus zitten een paar vrouwen, dik in de zestig, op te scheppen over hun kinderen en kleinkinderen. Althans, dat is wat ik verstaan heb. Verschillende mensen kijken ongeïnteresseerd naar buiten terwijl anderen hun blik gericht hebben op alles wat beweegt. Achterin zitten een aantal jongens te joelen en trommelen op de lege stoelen voor zich als ik naar achteren loop. Een jongen begint te fluiten. Zuchtend ga ik voor ze zitten. 'Hé.'
Ik kijk verschrikt op en merk Jake op die aan de andere kant van het gangpad zit. 'Oh, hé. Hoe is 't?'
'Goed hoor, kom anders hier zitten, dat praat wat makkelijker.' zegt hij terwijl hij een klopje geeft op de vrije stoel naast hem. Ik pak mijn tas naast me van de stoel en ga op de aangewezen plek zitten. De jongens achter hebben inmiddels hun aandacht weer op iets of iemand gericht en zijn gestopt met joelen.
'Met jou ook alles goed?' vraagt hij.
'Zelfde als altijd.' glimlach ik terug.
'Mooi.' antwoordt hij en kijk voor zich.
Jake is altijd al wel populair geweest op school. Meisjes keken hem na, jongens waren jaloers om zijn uiterlijk en de aandacht. Zelf kon ik ook niet zeggen dat hij lelijk is. Hij heeft donkerbruin haar dat altijd goed in model zit. Niet te kort, niet te lang. Hij heeft chocolade bruine ogen met lange donkere wimpers. Hij is groot en breed en gespierd, met zijn zongebruinde huid is het echt een stuk. Je zou denken dat Jake arrogant wordt van de aandacht en een eigendunk zou hebben maar hij gedraagt zich zoals iedereen en blijft aardig. Hij kijkt me aan en ik richt mijn blik snel ergens anders op. Mijn wangen worden rood en ik voel Jake grijnzen.
'Waar ga je eigenlijk naartoe?' vraagt hij.
'Naar mijn oma, daar ben ik 's winters altijd.' glimlach ik terug, hopend dat ik niet bloos.
'Leuk, ik ben vaak bij me oma, een lief mens. Echt heel oud, voor mijn doen, maar ze is nog goed bij verstand.'
'Oké, waar ga jij naartoe dan?'
'Naar mijn vriendin in de stad, dus eerst naar 't station. Heb d'r lang niet gezien, dus verras ik haar even.' glimlacht hij. Z'n vriendin, niemand heeft haar ooit in het echt gezien, wat waarschijnlijk komt doordat ze aan de andere kant van Nederland woont.
Een vrouwenstem verzoekt iedereen die bij Groningen Centraal moet zijn uit te stappen. 'Oh, ik moet eruit. Doei!' zeg ik snel terwijl ik opsta en mijn tas over mijn schouder sla.
'Oké', ik zie je!'
'Ja.' zeg ik nauwelijks hoorbaar en loop regelrecht de bus uit. Buiten draai ik me om en kijk ernaar hoe de deuren sluiten en de bus weg rijdt.