Try To Catch My Lovebug. 79

*NickPov
Je lopen is overgegaan in rennen. De mensen flitsen aan je voorbij. Je steekt gevaarlijk de straat over en zegt kortaf sorry tegen de mensen waar je tegen aanbotst.
Je gitaar hobbelt gevaarlijk op je rug, terwijl je rent zo hard je kunt. In de hoop dat je op tijd bent. En om al je gedachten te verdringen. Om het te druk te hebben met het opletten van waar je loopt en heen moet.
Je begint steeds meer te hijgen. Je dacht dat het vanaf het station niet ver was naar het park, maar elke meter lijken er wel tien te zijn.
Als je maar op tijd bent. Als je haar maar kunt overtuigen van je gevoelens. Dat je haar eindelijk kunt zeggen dat je meer van haar houdt dan van een goede vriendin.
Met knijpende longen kom je tot stilstand aan de rand van de stoep. Maar je redding is nabij. Aan de overkant van de straat is het park. Aan de overkant van de straat is June.
Je steekt de straat over. Laat de auto’s met piepende banden remmen en laat alle scheldwoorden over je heen komen. De mensen claxonneren luidt. Het maakt niets uit. Als je maar op tijd bent.
Je rent langs mensen met kinderen en honden. Richting de grote vijver. Je hoopt dat ze daar is. Waar moet je anders heen?
Als je bij de vijver aankijkt kom je tot stilstand. Je steunt even op je knieën en hijgt. Je trekt je gitaar weer recht en kijkt rond het water. Kijkt wie er op de bankjes zitten. Een paar meter verderop zit een meisje met grote koffers naast zich. Met een gebogen hoofd en weinig beweging.
Met een snelle pas loop je op haar af. Het kan niet missen. Je zou haar vanaf duizend meter nog herkennen tussen allemaal anderen.
Drie meter voordat je bij haar bent loop je langzamer. Haar haar hangt half voor haar gezicht. Het glinstert in de zon. Ze is nog even prachtig als altijd.
Ze hoort je voetstappen en kijkt op. Ze schiet direct omhoog van het bankje. Haar blik verandert van verdrietig is kwaad. Je kijkt haar lang en zwijgend aan. Je voelt hoe ze haar gevoelens uitstraalt. Het projecteert zich op jou. Het laat je rillen.
Je ziet dat ze boos probeert te zijn. Koel en afstandelijk. Ze probeert woest en onvergeeflijk te zijn. Maar je ziet dat hoe hard ze ook op haar onderlip bijt, hij toch trilt.
‘June,’zeg je met alle spijt die je voelt, in je stem.
Haar ogen schieten onmiddellijk vol tranen. ‘Luke bedroog en gebruikte me. Hij gebruikte mij en indirect ook jou, om voor zijn vriendin een platencontract in de wacht te slepen,’zegt ze dan ijskoud, maar met een beving in haar stem.
‘Oh god, June,’zeg je alleen maar.
‘Ik hoef het niet te horen!’zegt ze direct.
Je fronst. ‘Wat..?’
‘Je, zie-je-nu-wel-ik-had-gelijk-preek. Ik hoef niet te horen dat ik naar je had moeten luisteren. Ik hoef niet te horen dat je het allemaal had zien aankomen.’ Ze kijkt kwaad en verslagen.
‘Wat wil je dan horen?’vraag je.
Haar blik verzacht. De tranen wellen weer op. Ze slikt. ‘Waarom heb je niets gezegd? Waarom heb je al die tijd niets gezegd?’
‘Ik..-’
‘Je bent mijn beste vriend. We deden alles samen. Jij steunde me in alles. Jij was er altijd voor me. Je hebt naar al mijn verhalen geluisterd. Waar ze ook maar over gingen. Je hebt gescholden op Luke, omdat je hem met een ander zag, maar je stond toe dat ik met hem had. Terwijl jij al die tijd van mij hield.’
Je knikt. Het klopt precies.
‘Waarom doe je jezelf zoiets aan?’vraagt ze zachtjes.
Je kijkt fronsend op. ‘Wat had ik dan moeten doen? Als ik het tegen je had gezegd had je me misschien niet geloofd. Of me anders aangekeken. Dan hadden we elkaar nu niet zo goed gekend. Dan was direct alles anders. Ik dacht dat jij ons alleen maar als vrienden zag. Ik wilde het niet verstoren. Ik dacht dat mijn gevoelens wel voorbij zouden gaan.’
Je zwijgt even. Je voelt hoe June’s woede wegzakt.